Denny Hulme
Z Wikipedii
| Denny Hulme | |
 |
|
| Imię i nazwisko | Denis Clive Hulme |
| Kraj |  Nowa Zelandia |
| Urodzony | 18 czerwca 1936 |
| Zmarł | 4 października 1992 |
| Sukcesy | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Denis Clive "Denny" Hulme (ur. 18 czerwca 1936 roku w Nelson; zm. 4 października 1992 roku w Bathurst) - był nowozelandzkim kierowcą wyścigowym, Mistrzem Świata Formuły 1 z 1967 roku.
Syn właściciela plantacji tabaki zaczynał karierę w rodzinnej Nowej Zelandii, by w 1960 roku przenieść się do Europy, gdzie trafił pod skrzydła mistrza świata Formuły 1, Jacka Brabhama. Najpierw pracował jako mechanik, ale szybko otrzymał szansę pokazania swojego talentu w Formule 2. Po kilku udanych sezonach, w 1965 roku awansował do Formuły 1, gdzie w ekipie Brabhama zastąpił Dana Gurneya, który założył własny zespół.
W 1966 roku wprowadzono nowe reguły w Formule 1, do których najlepiej dostosował się zespół Brabhama. Mistrzem został założyciel zespołu Jack Brabham, a Hulme zajął w końcowej punktacji czwarte miejsce. W kolejnym sezonie jednak to Nowozelandczyk sięgnął po koronę mistrzowską, wyprzedzając Brabhama oraz Jima Clarka. W trakcie sezonu Hulme odniósł dwa zwycięstwa (GP Monako, GP Niemiec).
W 1968 roku Hulme przeszedł do zespołu swojego rodaka, Bruce'a McLarena, gdzie pozostał już do końca kariery. Po tragicznej śmierci McLarena w 1970 roku, jego miejsce w zespole zajął Peter Revson, który stał się bliskim przyjacielem Hulme'a. Jednak w marcu 1974 roku Revson zginął podczas testów na torze Kyalami, w efekcie czego Hulme zapowiedział zakończenie kariery w Formule 1. Ogółem w latach 1965-1974 Hulme wystąpił w 112 wyścigach Grand Prix F1, notując 8 zwycięstw i 1 pole position.
W latach 1968-1972 Hulme występował także w wyścigach amerykańskiej serii prototypów Can-Am, gdzie partnerowali mu - podobnie jak w Formule 1, Bruce McLaren oraz Peter Revson. W 1968 oraz 1970 roku Hulme został mistrzem tej serii.
W późniejszych latach występował w Mistrzostwach Australii Samochodów Turystycznych. W 1992 roku podczas najbardziej prestiżowego wyścigu tej serii, 1000 km Bathurst doznał ataku serca prowadząc BMW M3. Mimo natychmiastowej pomocy służb medycznych, Hulme zmarł w drodze do szpitala. Miał tylko 56 lat.
G. Farina (1950) • J. M. Fangio (1951) • A. Ascari (1952, 1953) • J. M. Fangio (1954-1957) • M. Hawthorn (1958) • J. Brabham (1959, 1960) • P. Hill (1961) • G. Hill (1962) • J. Clark (1963) • J. Surtees (1964) • J. Clark (1965) • J. Brabham (1966) • D. Hulme (1967) • G. Hill (1968) • J. Stewart (1969) • J. Rindt (1970) • J. Stewart (1971) • E. Fittipaldi (1972) • J. Stewart (1973) • E. Fittipaldi (1974) • N. Lauda (1975) • J. Hunt (1976) • N. Lauda (1977) • M. Andretti (1978) • J. Scheckter (1979) • A. Jones (1980) • N. Piquet (1981) • K. Rosberg (1982) • N. Piquet (1983) • N. Lauda (1984) • A. Prost (1985, 1986) • N. Piquet (1987) • A. Senna (1988) • A. Prost (1989) • A. Senna (1990, 1991) • N. Mansell (1992) • A. Prost (1993) • M. Schumacher (1994, 1995) • D. Hill (1996) • J. Villeneuve (1997) • M. Häkkinen (1998, 1999) • M. Schumacher (2000-2004) • F. Alonso (2005, 2006) • K. Räikkönen (2007)
