Edith Roosevelt
Z Wikipedii
Edith Kermit Carow Roosevelt ( ur. 6 sierpnia 1861 w Connecticut; zm. 30 września 1948), pierwsza dama Stanów Zjednoczonych Ameryki w latach 1901-1909 jako druga żona Theodore'a Roosevelta.
Spis treści |
[edytuj] Życie
[edytuj] Małżeństwo
Edith i jej przyszły mąż Theodore znali się od dzieciństwa. Edith przyszła na świat w 1861 roku w Norwich w stanie Connecticut, w poważanej rodzinie, w której drzewie genealogicznym widniało nazwisko słynnego purytańskiego pastora Jonathana Edwardsa. Rodziny Carowów i Roosveltów mieszkały obok siebie w Nowym Jorku, zaś siostra Teddy'ego, Corinne, była towarzyszką zabaw Edith. Być może młodzieniec oświadczył się Edith, nawet więcej niż raz, jeszcze jako student Uniwersytetu Harvarda, lecz Edih nie została pierwszą panią Roosveltową. Podczas studiów Teddy poznał Alice Lee, z którą się zaręczył i wziął ślub w 1880 roku.
Mimo to właśnie Edith, kiedy otrzasnęła się z szoku i, jak twierdzą niektórzy, zawodu na wieść o małżeństwie Theodore'a, wydała przyjęcie dla uczczenia jego sukcesu w wyborach zgromadzenia stanu Nowy Jork w 1881 roku. Oboje spotykali się w tych samych kręgach towarzyskich. Gdy Alice zmarła na skutek komplikacji przy porodzie w dzień św. Walentego trzy lata później, matka Roosvelta zmarła tego samego dnia w innym pokoju domu na tyfus, Theodore pozostawił nowo narodzoną córeczkę pod opieką siostry i pojechał na zachód. Po jego powrocie do Nowego Jorku romans z Edith rozkwitł na nowo. Rok i dziewięć miesięcy po śmierci pierwszej żony Theodore i Edith zaręczyli się w sekrecie.
Narzeczeństwo trwało długo. Na wiosnę następnego roku Edith w towarzystwie matki i siostry wyjechała do Włoch, by osiąść tam na pewien czas. Zgodnie z panującymi wówczas zwyczajami członkowie amerykańskiej i brytyjskiej elity przenosili się do kontynentalnej Europy w celu rozszerzenia horyzontów. W tym czasie Theodore ubiegał się o fotel burmistrza Nowego Jorku, a po porażce dołączył do ukochanej. W grudniu 1886 roku wzięli ślub w kościele św. Jerzego w Londynie. Nowożeńcy spędzili wiosnę 1886 roku we Włoszech i we Francji, po czym powrócili do Anglii.
Kariera polityczna Theodore'a nabrała rozpędu w 1889 roku, gdy przydent Harrison mianował go komisarzem w Departamencie Służby Publicznej. Później w tym samym roku Edith powiła ich drugie dziecko, chłopca o imieniu Kermit; wraz z pasierbicą Alice oraz pierworodnym Theodore'em mieli już trójkę dzieci. Edith oddała je pod opiekę siostry męża, często tak robiła, zarówno przed wyborami prezydenckimi, jak i po zakończeniu kadencji, i przyjechała do Waszyngtonu.
Choć było to jej pierwsze spotkanie z Białym Domem, szybko odnalazła się w towarzyskich i politycznych kręgach stolicy. Otwarcie lekceważyła konwenanse, biorąc udział w życiu towarzyskim miasta mimo widocznej ciąży (nosiła wówczas trzecie dziecko, Archibalda) w czasach, gdy spodziewające się potomka kobiety wycofywały się w domowe zacisze.
W 1895 roku Roosveltowie udali się na krótki czas do Nowego Jorku, gdzie Theodore otrzymał stanowisko komisarza policji, lecz nominacja na asystenta sekretarza marynarki wojennej sprawiła, że dwa lata później wrócili do Waszyngtonu. Gdy wybuchła wojna z Hispzanią, Theodore ustapił ze stanowiska, aby zgromadzić i poprowadzić do walki oddział ochotników, który potem stał się słynny pod nazwą Rough Riders.
Jeszcze w trakcie leczenia guza na narządach wewnętrznych, który pojawił się po narodzinach ich piątego dziecka Quentona, Edith pojechała na Florydę, by zobaczyć, jak odpływają Rough Riders. Powróciwszy do Nowego Jorku w glorii bohatera, Theodore zdobył fotel gubernatora i rodzina przeniosła się do Alabamy.
Edith przyjęła od Idy McKinley zwyczaj trzymania w dłoni bukietu, co oszczędzało jej bolesnego obowiązku ściskania rąk tysięcy sympatyków podczas zaprzysiężenia nowego gubernatora. Rolę pierwszej damy stanu Nowy Jork pełniła z prawdziwą radością, być może dlatego okazała niechęć, gdy w 1900 roku Teddy miał kandydować na stanowisko wiceprezydenta.
[edytuj] Pierwsza dama USA
Gdy małżonkowie z pięciorgiem dzieci wprowadzili się do rezydencji prezydenta, którą dopiero od czasów Roosvelta zaczęto nazywać Białym Domem, Edith szybko odkryła, że nie jest ona przystosowana do życia rodzinnego tak dobrze, jak przestronny dom gubernatora Nowego Jorku. W pokojach na parterze odbywały się przyjęcia i obiady, zaś część przeznaczona na prywatne mieszkanie mieściła się na piętrze wraz z biurami prezydenta i urzędników państwowych. Nie było to rozwiązanie idealne dla młodej rodziny. Edith wychowywała czterech ruchliwych chłopców, Theodore'a, Kermita, Quentina i Archibalda, oraz dwie dziewczynki, Alice i Ethel. Dzieci lubiły zwierzęta, więc w Białym Domu musiała znaleźć miejsce dla niewielkiej menażerii, w skład której wchodziły w różnych okresach: mysz australijska, kucyk, niedźwiadek oraz rozmaite psy i koty.
Edith zajęła się rodziną, organizacją imprez towarzyskich w Białym Domu oraz rozszerzaniem roli pierwszej damy poza jej dotychczasowe zadania. Była autorką wielu precedensów, zwłaszcza w sferze kontaktów z prasą, która przejawiała nieograniczony apetyt na wiadomości o rodzinie prezydenta.
Plan jej dnia przytłaczał liczbą obowiązków. Bez wzgęlu na pogodę małżonkowie udawali się na poranną przechadzkę dla zdrowia. Każdego ranka rodzina wspólnie jadła śniadanie. Następnie Edith czytała listy i gazety, robiąc notatki z artykułów o większym znaczeniu politycznym. W wypełnianiu obowiązków towarzyszyła jej Isabelle Hagner, urzedniczka, którą Edith zatrudniła do pomocy w kontaktach z reporterami oraz jako jej sekretarkę, za co Isabelle pobierała pensję w wysokości 14 000 dolarów rocznie. Belle była pierwszą osobą zatrudnioną wyłącznie dla pierwszej damy. Ten ważny precedens zapoczątkował stopniowe rozszerzanie zakresu możliwości i wpływów pierwszych dam. Roosvelt traktował lunch jako kolejną okazję do pracy. Edith zasiadała do posiłku i rozmowy wraz z mężem i jego gośćmi często zaproszonymi w ostatniej chwili. Do około czwartej po południu przyjmowała wizyty, po czym u boku Theodore'a udawała się na konną przejażdżkę. Czas pozostały do kolacji poświęcała dzieciom. Dodatkowo w Białym Domu odbywały się oficjalne uroczystości, przybywali zagraniczni dyplomaci, wydawano obiady. Raz w tygodniu Edith gościła grupę dyskusyjną składającą się z żon członków gabinetu, konwersacja toczyła się raczej wokół bieżących wydarzeń politycznych i tematów intelektualnych niż strojów i ploteczek.
Rozkład zadań Edith na jeden miesiąc pozwala poznać ogrom obowiązków pierwszej damy. W grudniu 1902 roku podejmowała obiadem członków gabinetu. Dwanaście dni później odbyło się tradycyjne przyjęcie noworoczne. W kolejnym tygodniu miał miejsce obiad dla dyplomatów, następnie obiad dla korpusu dyplomatycznego, pracowników sądownictwa i sędziów Sądu Najwyższego. Potem nadeszła kolej kongresmanów, a wreszcie oficerów armii i marynarki wojennej.
Edith lubiła także wydarzenia kulturalne. Urządzała koncerty, na których występowali tacy słynni artyści, jak Ignacy Paderewski czy wiolonczelista Pablo Casals. Wydała obiady na część rzeźbiarza Augustusa Saint-Gaudensa oraz pisarzy, między innymi Henry'ego Jamesa. Pierwsza dama przekształciła Biały Dom w salon literacki i kultularny. Isanelle Hagner twierdzi, że pod wpływem Edth Kongres przyjął ustawę o stworzeniu National Gallery of Art.
Edith ceniła historyczną przeszłość Białego Domu. Poszerzyła zapoczątkowaną przez swą poprzedniczkę Caroline Harrison kolekcję zabytkowej porcelany i wystawiła ją na pokaz w otwartej dla publiczności części Białego Domu. Podczas przeprowadzonych za sumę 500 000 dolarów prac renowayjnych za drugiej kadencji Roosvelta zadbała o miejsce na ekspozycję portretów byłych pierwszych dam. Ta przebudowa nadała rezydencji obecny kształt. Wschodnie skrzydło mieści pokoje prywatne, zachodnie, Gabinet Owalny oraz biura urzędników. Oryginalny budynek zachował swój XVIII-wieczny styl i służy celom oficjalnym.
[edytuj] Relacje z mediami
Podobie jak Frances Cleveland, Edith prowadziła nieustającą wojnę z coraz bardziej natrętnymi dziennikarzami. Buntownicza i samowolna nastoletnia Alice stanowiła obiekt ich szczególnej fascynacji. Reporterzy śledzili jej każdy ruch. Przedsiębiorczy kupcy handlowali pocztówkami z jej podobizną. Kiedy została sfotografowana, jak na torze wyścigowym przyjmuje pieniądze od bukmachera, Roosveltowie interweniowali, aby zapobiec publikacji zdjęć.
Podobnie jak Clintonowie prawie wiek później, Roosveltowie, zwłaszcza Edith, nalegali, by media szanowały prywatność ich dzieci. Zapoczątkowali także zwyczaj zabierania latorośli w egzotyczne podróże. Alice jako pierwsza córka prezydenta dołączyła do oficjalnej delegacji na Daleki Wschód.
Starając się zaspokoić ogromny apetyt prasy na wiadomości o rodzinie prezydenta, Edith postanowiła regularnie dostarczać dziennikarzom zdjęć swoich dzieci. Wykonywał je zaprzyjaźniony fotograf, który podpisał umowę z Białym Domem. Ten wybieg nie tylko zmiejszył naciski ze strony dziennikarzy, przy okazji można było kontrolować wizerunek rodziny w mediach. Był to wielki krok w sferze public relations.
[edytuj] Wpływ na politykę
Prezydent Roosvelt został pierwszym Amerykaninem, którego uhonorowano Nagrodą Nobla. Edith odegrała ważną, lecz sekretną rolę w jego sukcesie. Podczas negocjacji, które miały położyć kres wojnie rosyjsko-japońskiej 1905 roku, Theodore, z pomocą Edith, stworzył nieoficjalny kanał działań dyplomatycznych. Był to pierwszy przypadek, by małżonka prezydenta wzięła udział w tajnych zabiegach dyplomatycznych.
Podczas ślubu z Edith obowiązki drużby pełnił sir Cecil Spring-Rice, angielski dyplomata. Springy, jak nazywali go Roosveltowie, jako urzędnik ambasady brytyjskiej w Sankt Petersburgu, ówczesnej stolicy Rosji. Pragnął ponadto pomóc swojemu staremu przyjacielowi w zakończeniu konfliktu.
Ponieważ prowadzenie bezpośrediej korespondencji między prezdentem a Springym niosło za sobą zbyt duże ryzyko Teddy obchodził przyjętą drogę kontaktów, która prowadziła przez brytyjskiego ambasadora w Londynie i Foreign Office (Ministerstwo Spraw Zagranicznych) w Londynie, Edith odegrała kluczową rolę jako pośredniczka między mężem a Spring-Rice'em, postępując tak, by w każdej chwili móc ukryć prawdziwy cel swych działań. Cecil Spring-Rice wysyłał tajne raporty jako prywatne listy do Edith, ona zaś przekazywała je Theodore'owi, który dzięki temu mógł doprowadzić do nawiązania rozmów między zwaśnionymi stronami. Gdy Roosveltowi udało się doprowadzić do podpisania traktatu pokojowego, Spring-Rice pochwalił Edith jako "prawdziwego polityka". Jej udział w tej sprawie pozostał tajemnicą. Nic dziwnego, że Edith kazała niszczyć urzędnikom na bieżąco swoją korespondencję. Być może uczestniczyła w wielu innych przedsięwzięciach delikatnej natury. Jednak trudno się tego dowiedzieć, ponieważ pierwsza dama zniszczyła większość listów, które wymieniła z mężem.
Edith współtworzyła osiągnięcia Roosvelta. Współcześni obserwatorzy odnotowali, że często zdobywała poparcie dla planów męża, tworząc polityczne koalicje, których potrzebował, by zrealizować swoje ambitne przedsięwzięcia. Goście zatrzymywali się przy Edith, by usłyszeć jej opinię na temat działań władz.
[edytuj] Ostatnie lata
Po śmierci Theodore'a w 1919 roku Edith pozostała społeczną aktywistką. W wyborach 1920 roku kobiety po raz pierwszy mogły oddać głos, lecz Edith uczyniła coś więcej. Jesienią sama ubiegała się o mandat. Przeżyła Teddy'ego o prawie 30 lat, zmarła w grudniu 1948 roku, i aż do końca swych dni otwarcie wypowiadała swoje zdanie. Kiedy w 1932 roku kuzyn jej męża, Franklin Delano Roosevelt, ubiegał się o fotel prezydenta jako kandydat z ramienia demokratów, publicznie wystąpiła przeciwko niemu.
[edytuj] Bibliografia
| Poprzednik Ida McKinley |
Pierwsza Dama Stanów Zjednoczonych 14 września 1901 - 4 marca 1909 |
Następca Helen Taft |
| Poprzednik Jennie Tuttle Hobart |
Druga dama USA 1901 - 1901 |
Następca Cornelia Cole Fairbanks |
