Elżbieta Fiodorowna (Elżbieta Heska)

Z Wikipedii

Elżbieta Fiodorowna Romanowa ( ur. 1 listopada 1864 w Darmstadt; zm. 18 lipca 1918 w Ałapajewsku, Rosja), żona wielkiego księcia Sergiusza Aleksandrowicza Romanowa. Z domu Elżbieta Aleksandra Ludwika Alicja von Hessen-Darmstadt und bei Rhein – księżniczka Hesji i Renu. Święta prawosławna.

[edytuj] Życie

Elżbieta była drugim dzieckiem Wielkiego Księcia Ludwika IV Heskiego i córki brytyjskiej królowej Wiktorii, Alicji Koburg. Przez najbliższych nazywana była Ellą. Kiedy Elżbieta miała 14 lat jej matka zmarła na dyfteryt. Chorobie uległa także jej młodsza siostra Maria. Ella nie zaraziła się chorobą ponieważ nie było jej wówczas w domu.

Elżbieta wpadła w oko jej starszemu kuzynowi Wilhelmowi II ale ona odrzuciła jego zaloty i za męża wybrała wielkiego księcia Sergiusza. Elżbieta wyszła za Sergiusza w 1884 roku. Uroczystość zaślubin odbyła się w Pałacu Zimowym. Mąż Elli był synem cara Rosji Aleksandra II i cesarzowej Marii Aleksandrowej. To właśnie na ślubie Elżbiety poznali się przyszły car Rosji, którego Sergiusz był wujkiem, Mikołaj i przyszła cesarzowa, siostra Elli, Aleksandra. W późniejszym czasie Ella bardzo zabiegała, aby jej siostra i carewicz się pobrali.

Elżbieta i Sergiusz adoptowali wielkiego księcia Dimitra Pawłowicza i jego siostrę wielką księżnę Marię Pawłownę, po tym jak przy porodzie Dimitra zmarła ich matka, księżniczka grecka – Aleksandra.

[edytuj] Rewolucja w Rosji i śmierć

Mąż Elżbiety, Sergiusz, zginął w 1905 roku w zamachu bombowym. Sama Elżbieta została deportowana na Syberię wraz z synem księżnej Paley (Włodzimierzem Pawłowiczem Paleyem), trzema wnukami wielkiego księcia Konstantego Mikołajewicza (Janem, Konstantynem i Igorem) i najmłodszym bratem wielkiego księcia Aleksandra (Sergiuszem Michajłowiczem) w 1918.

Po abdykacji Mikołaja II i przejęciu władzy przez bolszewików odrzuciła wszystkie oferowane jej propozycje ucieczki. W marcu 1917 roku roku Rząd Tymczasowy nakazał jej opuścić klasztor i schronić się na Kremlu, jednak ta ponownie odmówiła. Na początku 1918 roku cesarz Wilhelm II Hohenzollern, który kochał się w Elżbiecie w młodości, dyplomatycznymi kanałami wielokrotnie podejmował próby wywiezienia ją do Niemiec, jednak wielka księżna nie wyraziła na to zgody.

Czekała ich okrutna śmierć: bolszewicy zepchnęli skazańców do bardzo głębokiego szybu kopalnianego, a następnie wrzucili doń granaty. Nie wszyscy zginęli od razu, jakiś wieśniak usłyszał dochodzące z głębin coraz słabiej słyszalne słowa modlitwy wypowiadane przez Ellę, która wstąpiła do klasztoru po zabójstwie męża, a także założyła swój własny zakon. Znacznie później, gdy wyciągnięto ciała, stwierdzono, że próbowała opatrywać rany współtowarzyszy męczeństwa strzępami swojej sukni.

[edytuj] Kanonizacja

W 1981 roku została kanonizowana przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną za granicą. W 1992 roku dokonała tego również Rosyjska Cerkiew Prawosławna.