Ernest Bogusław von Croy

Z Wikipedii

Ernest Bogusław von Croy, Ernest Bogusław de Croÿ, Ernest Bogusław, książę Croy (ur. 26 sierpnia 1620^[1] na zamku w Vinstingen, zm. 7 lutego 1684 w Królewcu) – biskup kamieński w latach 1637–1650 (tytuł zachował do 1670), tytularny książę Croy i Aerschot, margrabia Hawru, hrabia Fontenoy i Bayon oraz pan na Dommartin i Vinstingen, książę Rzeszy. Namiestnik Pomorza środkowego i książę kamieński w latach 1665-1670, gubernator Prus Książęcych od 1670. Syn księcia Ernesta de Croÿa i Anny, córki księcia pomorskiego Bogusława XIII.

Już niedługo po śmierci ojca, która nastąpiła 7 października 1620 podczas wyprawy wojennej, jego matka wobec niechętnej postawy krewnych małżonka zdecydowała się opuścić Vinstingen i powrócić na Pomorze Zachodnie. Dlatego też Ernest Bogusław wychowywany był na dworze wuja, księcia pomorskiego Bogusława XIV, który w czerwcu 1633 desygnował go na biskupa kamieńskiego (czyniąc go koadiutorem), który to urząd objął po jego śmierci w 1637. W tymże roku – 1633 – książę pomorski bezskutecznie starał się wyjednać u króla polskiego Władysława IV lenna Lębork i Bytów dla Ernesta Bogusława, a w 1635 objął on hrabstwo Nowogardu oraz hrabstwo Maszewa po rodzinie Eversteinów.

Po śmierci wuja został wybrany 17 maja 1637 przez kapitułę na biskupa kamieńskiego. Od 1647 Ernest Bogusław posiadał również prawa po matce do ziemi słupskiej, którą zapisała mu królowa szwedzka Krystyna dysponująca jeszcze podówczas prawami do ziem na wschód od Odry. Gdy na mocy traktatu westfalskiego w 1648 Brandenburgia zajęła wschodnią część byłego księstwa pomorskiego zdecydował się zrezygnować z funkcji biskupa, zachowując jednak prawa do tytułu. Zrzeczenie nastąpiło w wyniku podpisania 16 (26) listopada 1650, a jako ekwiwalent elektor brandenburski Fryderyk Wilhelm wypłacił mu 100 tysięcy reńskich guldenów. Od 17 lutego 1655 namiestnik Pomorza Środkowego i księstwa kamieńskiego, mający swą rezydencję w Golczewie, a od 1670 gubernator Prus Książęcych, którym został po zrzeczeniu się tytułu biskupa kamieńskiego. Mecenas sztuki i rektor Uniwersytetu w Greifswaldzie. W 1682 ufundował sarkofag wraz z epitafium dla swojej zmarłej w 1660 matki, Anny de Croÿ.

Ernest Bogusław zmarł 7 lutego 1684 roku na zamku w Królewcu. Pochowany został zgodnie ze swoim życzeniem obok matki przed wielkim ołtarzem w kościele zamkowym pod wezwaniem św. Jacka w Słupsku. Barokowy sarkofag ostatniego biskupa kamieńskiego eksponowany jest w muzeum na Zamku Książąt Pomorskich w Słupsku.

Ernest Bogusław nie był żonaty. Pozostawił jednak po sobie naturalnego syna ze związku z mieszczką rostocką, Dorotą Levins. Chłopiec ten został legitymowany przez ojca z tytułem szlacheckim jako Ernest von Croyengreif. Syn księcia zmarł bezdzietnie w Rzymie w 1680 jako jezuita.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Daty dzienne podane według kalendarza gregoriańskiego. Przy przeliczaniu na daty kalendarza juliańskiego należy odjąć 10 dni. Zob. daty nowego i starego porządku.

[edytuj] Bibliografia

• Rymar E., Rodowód książąt pomorskich, t. II, Szczecin 1995, ISBN 83-902780-0-6.