François Joseph Lefebvre

Z Wikipedii

François Joseph Lefebvre (1755 - 1820), książę Gdańska, marszałek francuski

Mając 18 lat zaciągnął się do pułku gwardii. Tam, po 15 latach służby, doszedł do stopnia pierwszego podoficera. Po wybuchu rewolucji i rozwiązaniu gwardii, razem z większością swojej kompanii wcielony został do nowo formowanego batalionu z misją uczenia manewrów bitewnych. W 1792 mianowany kapitanem w 13. batalionie lekkiej piechoty, w 1793 dowódcą tego batalionu, a na początku 1794 generałem brygady. Niedługo potem awansował na generała dywizji. Na polecenia generała Hoche odbił Vauban, walczył pod Apach, Saint-Croix i Dinant. W bitwie pod Fleurus na czele przedniej straży armii Sambry i Mozy przyczynił się do zwycięstwa. W 1795 bił się m.in. pod Spiek i Wetzlar. W 1796 walczył pod dowództwem generała Kleber’a w armii Renu i Mozeli pod Altenkirchen, Frankfurtem i nad Lahną. W 1797 pod dowództwem generała Hoche walczył na prawym skrzydle. W wojnie 1799 Lefebvre dowodził przednią strażą armii Jourdan’a (armia dunajska). Razem z 8 tys. żołnierzy utrzymał warowne stanowisko pod Stockach przeciwko 36 tys. Austriaków, jednak raniony kulą, musiał wrócić do Francji. Potem Lefebvre brał udział w wypadkach 18 Brumaire - na czele 25 grenadierów wydobył z sali Rady Pięciuset prezesa posiedzenia, Lucjana Bonapartego. W nagrodę otrzymał dowództwo 14., 15. i 17. dywizji. Nie brał udziału w kampanii 1805, zamiast tego urządzał pułki gwardii w różnych departamentach Francji. W wojnie 1806 Lefebvre walczył m.in. pod Jeną (gdzie dowodził piechotą gwardii). Potem wysłany został przez Cesarza do Gdańska, który miał zdobyć. Zaczął oblegać ją w marcu, mając do pomocy korpusy Lannes’a i Oudinot’a, a mimo to twierdza kapitulowała dopiero w połowie maja. W wojnie w Hiszpanii Lefebvre dowodził 4. korpusem, walczył pod Durango, Guenes, Espinosa, zdobył Bilbao, potem wrócił do Niemiec, gdzie objął dowództwo armii Bawarii. Na jej czele bił się pod Tann, Ebersbergiem, Eckmuhl i Wagram. W wyprawie rosyjskiej dowodził starą gwardią, w 1813 zaś dowodził lewym skrzydłem, gdzie bił się pod Montmirail, Arcis-sur-Aube i Champ-Aubert. Po upadku Napoleona oświadczył się za królem, jednak w czasie Stu Dni wrócił do Cesarza.

Franciszek Lefebvre „umiał korzystać z nauk Turenna i marszałka saskiego (Maurycego), wzorem pierwszego był roztropny i umiarkowany, od drugiego zaś przejął czynność, zapał i przezorność”. Był marszałkiem honorowym.