Franciszek Latinik

Z Wikipedii

Franciszek Ksawery Latinik (ur. 17 lipca 1864 w Tarnowie – zm. 29 sierpnia 1949 w Krakowie) - pułkownik piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego.

Ukończył Szkołę Kadetów w Krakowie - Łobzowie. Od 1882 służył w armii austriackiej. Podporucznik piechoty z 1885. W 1891 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu i pełnił służbę w linii, sztabach jednostek i w Sztabie Generalnym. Był komendantem szkoły oficerów rezerwy, wykładowca taktyki w Oficerskiej Szkole Piechoty. W l. 1909 - 1913 komendant macierzystej Szkoły Kadetów.

Podczas I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, dowodząc 100 Pułkiem Piechoty, z którym walczył m.in. w bitwie pod Gorlicami 2 - 4 maja 1915. Pułkownik z 1915. Walczył na froncie rosyjskim i rumuńskim. Od 1916 dowódca Brygady Piechoty na froncie włoskim, gdzie został ciężko ranny.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, wstąpił do Wojska Polskiego. Od listopada 1918 - stycznia 1919 dowódca garnizonu Zamość, potem był dowódcą Okręgu Wojskowego w Cieszynie. W styczniu 1919 bronił Śląska Cieszyńskiego przed wojskami czeskimi. Obronę zakończył pełnym sukcesem. W maju 1919 przystąpił do organizacji 6 Dywizji Piechoty i został jej pierwszym dowódcą. W październiku tego roku mianowany został dowódcą 7 Dywizji Piechoty i Frontu Śląskiego. Generał brygady w 1920 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W okresie luty - sierpień 1920 przedstawiciel Wojska Polskiego w Komisji Graniczno - Plebiscytowej w Cieszynie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej, podczas bitwy warszawskiej sierpień - październik 1920 był gubernatorem wojennym Warszawy i dowodził 1 Armią Frontu Północnego, odpierając radzieckie uderzenie na Warszawę. Prowadził operację w rejonie Zegrza i Radzymina, podczas działań pościgowych dowódca Grupy Operacyjnej w 6 Armii. W 1921 krótko dowódca Okręgu Generalnego Kielce. W okresie październik 1921 - luty 1925 dowódca Okręgu Generalnego X Przemyśl. W latach 1920-22 wchodził w skład pierwszej Tymczasowej Kapituły Orderu Virtuti Militari. Znalazł się w konflikcie z piłsudczykami przez organizację "strajku generałów". Zmusili go do poddania się do dymisji. W 1925 w wyniku weryfikacji generał dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

Od 1 marca 1925 w stanie spoczynku. Osiadł w Krakowie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Rakowickim.

Odznaczenia: Virtuti Militari, Polonia Restituta 3 kl., Krzyż Walecznych dwukrotnie.

[edytuj] Bibliografia

T. Kryska Karski S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991 H. P Kosk Generalicja polska t. 1 Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998