Gabriel Batistuta

Z Wikipedii

Gabriel Omar Batistuta (ur. 1 lutego 1969 w Avellaneda w Argentynie), syn Osmara – argentyński piłkarz, (napastnik). Wielokrotny reprezentant Argentyny i kapitan reprezentacji. Prawonożny. Przydomek – Bati-Gol (zapisywane też jako Batigol). W pierwszych latach kariery zwany El Gordo – Gruby. Ten przydomek, tak jak i inne późniejsze – Byk i Archanioł Gabriel ustąpiły jednak Batigolowi. Numer na koszulce – zwykle 9. Wzrost – 185 cm, waga w okresie kariery – około 73kg.

Do stycznia 1987 roku zawodnik Reconquista Santa Fe (Argentyna) (członkostwo amatorskie). W tym też roku podpisał pierwszy kontrakt zawodowy – z Newell's Old Boys. Oficjalny debiut 25 września 1988 przeciw San Martin (grał 30 minut, wszedł jako rezerwowy). Debiut w pierwszym składzie – przeciw San Lorenzo trzy dni później (z numerem 9 na koszulce). Kolejne kluby w karierze:

• Club Atlético River Plate (Argentyna) – 1989/90, 24 mecze, 4 bramki,
• Club Atlético Boca Juniors (Argentyna) – 1990/91, 47 meczów, 19 bramek,
• ACF Fiorentina (Włochy) – 1991/2000 – 332 mecze, 207 bramek,
• AS Roma (Włochy) – 2000/02, 87 meczów, 33 bramki,
• Inter Mediolan (Włochy) – 2002/03, 12 meczów, 2 bramki,
• Al-Arabi (Katar) 2003/05 – 23 mecze, 26 bramek.

Wliczone są tu bramki w każdych rodzajach rozgrywek (liga, puchar, superpuchar).

W drużynie narodowej od 27 marca 1991 do 2002 rozegrał 78 meczów, strzelając 58 bramek. Debiutował w meczu towarzyskim z Brazylią w Kurytybie (w wyjściowej jedenastce).

Łącznie oficjalnie rozegrał 631 meczów, strzelając 355 bramek.

Batistuta nie imponował wyszkoleniem technicznym, obdarzony był jednak niezwykłym instynktem strzeleckim, nieprzeciętną szybkością, potrafił wykorzystać warunki fizyczne, dobrze grał głową. Obdarzony umiejętnością mocnego, precyzyjnego strzału, chętnie wykonywał rzuty wolne. Ocenia się, że przywiązanie do Fiorentiny było powodem, dla którego utalentowany napastnik nie odniósł zbyt wielu sukcesów w karierze klubowej. Być może dlatego jego nazwisko nie jest tak znane, jak nazwiska innych piłkarzy o mniejszym talencie i mniejszych osiągnięciach reprezentacyjnych, ale za to grających w bardziej renomowanych klubach. Batistuta pozostał wierny Fiorentinie nawet wtedy, gdy miał z nią grać w drugiej lidze – Serie B. Rozstał się z klubem dopiero wtedy, gdy sprzedano go z powodów trudności finansowych klubu. Pomimo odejścia z drużyny, Batistuta pozostał idolem kibiców z Artemio Franchi. Szczególnie wartym zapamiętania zdarzeniem był pierwszy mecz po odejściu z klubu. Do Rzymu przyjechała Fiorentina. Mecz zakończył się zwycięstwem gospodarzy 1:0, a jedynego gola strzelił... Batistuta, który w ogóle nie manifestował radości ze strzelonej bramki, a ponadto kibice Fiorentiny bili mu brawo, chociaż pogrążył ich drużynę. Na oczach telewidzów było widać wyraźne wzruszenie piłkarza. Jednak odejście z klubu w końcu pozwoliło mu zdobyć tak upragnione mistrzostwo Włoch, które zdobył wraz z AS Roma. Po sezonie 2000/2001 jego pozycja w klubie nie była już tak silna i rozpoczął się etap rozmieniania kariery na drobne. Batistuta nie miał na to jednak ochoty i po nieudanym sezonie w Interze Mediolan, postanowił do emerytury pokopać piłkę za duże pieniądze w Katarze gdzie w 2005 roku w wieku 36 lat ogłosił zakończenie zawodniczej kariery.

Kariera reprezentacyjna pod względem osobistych statystyk była udana, lecz drużyna, która w roku 1986 i w 1990 zdobywała medale mistrzostw świata, w latach 90. była trapiona przez różnego rodzaju kryzysy. Mistrzostwa Świata w roku 1994, które były pierwszymi, w których udział wziął Batistuta, zakończyły się skandalem z powodu wyrzucenia z turnieju dwóch gwiazd reprezentacji, Claudio Caniggi oraz samego wielkiego Diego Maradony, których posądzono o zażywanie narkotyków. Cztery lata później, podczas mistrzostw we Francji, drużyna była skonfliktowana z trenerem Danielem Pasarellą i odpadła w ćwierćfinale z Holandią. W obu turniejach Batistuta był wyróżniającym się graczem i jego postawa budziła najmniej wątpliwości, lecz poprzez zachowanie kolegów z drużyny, nie osiągnął wtedy sukcesu. Inaczej było podczas mistrzostw w 2002 roku. Wtedy Gabriel był wyraźnie bez formy, lecz trener wystawiał go do składu pomimo krytyki dziennikarzy. W efekcie, Argentyna odpadła z turnieju już w rundzie grupowej. Wtedy też Batistuta zakończył karierę reprezentacyjną.

Po zakończeniu kariery zawodnik zdecydował się podjąć naukę na kursie trenerskim organizowanym przez rodzimą federację.

[edytuj] Najważniejsze sukcesy:

• Wicekról strzelców Mistrzostw Świata w 1998 roku – 5 bramek. Występował też na mistrzostwach w 1994 i 2002 roku.
• Puchar Konfederacji – 1992.
• Mistrz Ameryki Południowej (Copa America) – 1991 i 1993.
• Król strzelców włoskiej ekstraklasy – Serie A – 1995 (26 bramek).
• Król strzelców Copa America – 1991, 1995.
• Mistrz Argentyny – 1990.
• Mistrz Włoch – 2001.
• Mistrz II ligi włoskiej – 1994.
• Superpuchar Włoch – 1996, 2001.
• Puchar Włoch – 1996.
• Trzeci piłkarz roku w plebiscycie FIFA – 1999, w pierwszej dziesiątce tego plebiscytu także w innych latach,
• Wybrany przez Pelé do grupy 100 najwybitniejszych graczy w historii piłki nożnej. W związku z tym jego zdjęcie trafiło wraz z pozostałymi zawodnikami tej grupy do specjalnego albumu – FIFA 100, wydanego z okazji stulecia FIFA.

[edytuj] Życie prywatne:

28 grudnia 1990 zawarł związek małżeński z Iriną Fernandez. Ma z nią czterech synów: Thiago, Lucasa, Joaquina i Shamela. Chętnie gra w golfa. Zarobki inwestował, kupując ziemię i stada bydła.