Gil-galad

Z Wikipedii

Ereinion Gil-galad, fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Gil-galad był elfem z rodu Finarfina, ostatnim z Najwyższych Królów Noldorów. Został królem po upadku Gondolinu i śmierci poprzedniego króla, Turgona. Ojcem Gil-galada był Orodreth, syn Angroda i wnuk Finarfina, zaś jego matka była jedną z Sindarów. Jego siostrą była Finduilas.^[1]

Jego imię ojcowskie w quenyi brzmiało Artanáro. Sindarińską formą tego imienia był Rodnor, ale najlepiej znany był pod swym imieniem matczynym Ereinion (sin. Potomek Królów) i pod swym epessë , tytułem honorowym Gil-galad (sin. Gwiazda Promienista).

Przez większą część Pierwszej Ery Gil-galad mieszkał razem z Cirdanem z dala od strasznych wojen północy. Po śmierci Turgona przypadła mu godność Najwyższego Króla Noldorów. W Drugiej Erze objął władzę nad krainą o nazwie Lindon. Był potężnym i mądrym władcą. Nie chciał rozmawiać z Sauronem, gdy ten przyszedł wspierać radą elfów, a w rzeczywistości chcąc ich zniszczyć. To samo doradzał innym elfom, ale jak wiemy elfowie z Hollinu (Eregion) nie posłuchali Gil-galada. To właśnie Gil-galad został powiernikiem najpotężniejszego z Trzech Pierścieni Elfów - Vilya, pierścienia z szafirem. Pod koniec Drugiej Ery oddał go Elrondowi.

       Finwë = Indis
             |
       --------------
       |            |
   Fingolfin     Finarfin = Eärwen
                          |
         ------------------------------
         |          |         |       |          
      Finrod      Angrod   Aegnor   Galadriela = Celeborn
                    |                         |
                 Orodreth                 Celebríana
                    |
               -----------
               |         |
          Finduilas  Gil-galad
                    
                
             

Kiedy w 1693 roku Drugiej Ery wybucha pierwsza wojna z Sauronem, Gil-galad wysyła, pod wodzą, Elronda armie do Eriadoru. Wojska Saurona są znacznie potężniejsze, jednak na pomoc elfom przybywa Tar-Minastir - król Numenoru i wspólnymi siłami, elfowie i Numenorejczycy pokonują Saurona.

W 3320 roku Drugiej Ery do Śródziemia przybywają Numenorejczycy. Po zagładzie Numenoru przeżyło niewielu Dunedainów, a wśród nich Elendil i jego synowie - Anarion i Isildur. Gil-galad przyjmuje w swoim kraju Elendila i pozwala założyć mu królestwo, żyjące w przyjaźni z elfami.

W 3429 roku Drugiej Ery Sauron ponownie na pada na Zachodnie Kraje. Najpierw atakuje Gondor i podczas, gdy Anarion stawia mu opór jego brat Isidur wyrusza na północ by sprowadzić pomoc. W 3430 roku zawiązuje się Ostatnie Przymierze elfów i ludzi. Nazwane tak, ponieważ już nigdy potem w dziejach Śródziemia nie było takiej przyjaźni między ludźmi i elfami, a liczba Pierworodnych malała podczas, gdy liczby ludzi wciąż rosła. W 3431 roku wojska Ostatniego Przymierza wyruszają z Arnoru. Zatrzymują się na jakiś czas w Rivendell po czym w 3434 roku przekraczają Góry Mgliste i stają do walki na równinie Dagorlad. Dzięki niezłomnej postawie wodzów Ostatniego Przymierza - Gil-galadowi i Elendilowi Siły Saurona zostają rozbite i zwycięzcy królowie wkraczają do Mordoru. Rozpoczyna się trwające aż siedem lat oblężenie Barad-duru. W 3440 roku ginie Anarion, trafiony pociskiem z okna Czarnej Wieży. W końcu w 3431 roku Drugiej Ery Sauron wychodzi ze swojej wieży by stoczyć pojedynek z Gil-galadem i Elendilem. Legenda mówi, że mężni wojownicy pokonują Saurona, jednak sami giną w tym pojedynku. Isildur szczątkami ojcowskiego miecza odcina Pierścień z ręki Saurona, tym samym łamiąc jego moc. Tu kończy się Druga Era i rozpoczyna Trzecia, która jest czasem powolnego zmierzchu elfów. Lindon pozbawiony władcy pustoszeje powoli podczas, gdy królestwa ludzi kwitną. Nieliczni elfowie schronili się jeszcze na czas jakiś w Rivendell, u Mistrza Elronda, który również był obecny podczas bitwy Ostatniego Przymierza.

Nie ma grobu Gil-galada, gdyż jego ciało zostało spalone od płomienia Saurona. Jego przydomek wziął się zapewne od zbroi, jaką zwykł wkładać do walki, gdyż skrzyła się srebrem i złotem.

Warto wspomnieć o sławnym orężu Gil-galada, włóczni Aeglos, co tłumaczy się "Śnieżne Ostrze".

[edytuj] Przypisy

1. ↑ W Silmarillionie, opublikowanym po śmierci Tolkiena, Gil-galad błędnie opisany jest jako syn Fingona, Christopher Tolkien przyznał jednak później, że był to błąd redakcyjny.