Anárion

Z Wikipedii

Anárion – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Występuje w Silmarillionie. Wspominają o nim bohaterowie Władcy pierścieni (pewne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści oraz w jednym z tomów Historii Śródziemia).

Postać ta nie pojawia się w ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson).

Nie należy mylić tej postaci z inną – Tar-Anárionem, królem Númenoru.

W angielskim oryginale – Anárion
Przekład Marii Skibniewskiej – Anárion (Anarion)^[1]
Przekład Jerzego Łozińskiego – Anárion
Przekład Marii i Cezarego Frąców – Anárion

Uwaga! W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Anárion (ur. 3219 rok Drugiej Ery – zm. 3440 rok Drugiej Ery) – Dúnadan, drugi, wraz z bratem Isildurem, król Gondoru (panował 120 lat). Był młodszym synem Elendila. Uciekł przed Upadkiem Númenoru (3319 rok) na czele dwóch statków. Wylądował wraz z bratem na południu Śródziemia, gdzie założyli jedno z Królestw Númenorejskich na Wygnaniu – Gondor (3320 rok). Ich wspólną stolicą było Osgiliath, zaś domeną Anáriona prowincja Anórien (z siedzibą w Minas Anor), położona na zachodnim brzegu Anduiny. Obaj uznawali zwierzchnictwo swego ojca jako Najwyższego Króla. Gdy w 3429 roku Sauron zaatakował Gondor, pokonując Isildura, Anárionowi udało się powstrzymać wroga na linii Anduiny i obronić Osgiliath. W 3434 roku dołączył on do wojsk Ostatniego Sojuszu maszerujących na Mordor i walczył w bitwie na Dagorlad. Uczestniczył w oblężeniu Barad-dûr (3434-3441), podczas którego poległ, zabity pociskiem ciśniętym z twierdzy. Jego syn Meneldil wstąpił na tron Gondoru w 2 roku Trzeciej Ery. Oprócz niego Anárion miał jeszcze troje dzieci (najpewniej córki).