Gustaw Zygadłowicz

Z Wikipedii

Gustaw Zygadłowicz (junior) (ur. 13 kwietnia 1869 w Szatmar-Nemeti - zm. 7 stycznia 1923 w Toruniu) - polski wojskowy, generał major Armii Austro-Węgier i generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii 2 Służba w Wojsku Polskim 2.1 Ordery i odznaczenia: 2.2 Zobacz: 2.3 Źródła: 3 Przypisy

[edytuj] Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

Był synem Gustawa Zygadłowicza, marszałka polnego porucznika c.k. armii (feldmarschalleutnant) i Luizy z Lengyelów. Urodził się w Szatmar-Nemeti, w ówczesnym Królestwie Węgier (obecnie Rumunia). Ukończył Realną Szkołę Wojskową w Eisenstadt. Od 1890 służył jako oficer piechoty w armii austriackiej. Służbę rozpoczął w Przemyślu jako oficer liniowy. Od 1897 awansował na kapitana. W trakcie służby ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Wiener Neustadt i w l. 1893 - 1895 Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W l. 1900 - 1906 służył w Biurze Topograficznym i jako szef wydziału włoskiego Sztabu Generalnego - major z 1906, potem szef sztabu Dywizji Piechoty we Lwowie. W l. 1908 - 1911 we Lwowie szef sztabu Obrony Krajowej. Od 1911 dowódca batalionu i pułku Landsturmu. Pułkownik z 1913.

Na frontach I wojny światowej dowodził brygadą piechoty. 1 maja 1917 awansowany na generała majora ze starszeństwem z 22 czerwca 1917. Z dniem 1 stycznia 1919 przeniesiony w stan spoczynku.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

W Wojsku Polskim od stycznia 1919. W okresie od stycznia 1919 do marca 1920 dowódca 10 Dywizji Piechoty, dowódca Grupy Operacyjnej. W czasie wojny bolszewickiej: marzec - maj 1920 dowódca 7 Armii , sierpień 1920 - lipiec 1921 dowódca Okręgu Generalnego "Kraków". W styczniu 1921 otrzymał przydział do Centralnego Inspektoratu Wyszkolenia Armii. W tym samym roku, od 12 marca do 21 maja, był członkiem Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej.

6 lipca 1921 wyznaczony został na stanowisko komendanta Szkoły Sztabu Generalnego (późniejszej Wyższej Szkoły Wojennej). Mimo dużego taktu i dobrej woli nie zdołał osiągnąć porozumienia z francuską kadrą dydaktyczną. W następnym roku zweryfikowany został w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 oraz zezwolono mu (12 lutego) na przyjęcie i noszenie Krzyża Oficerskiego Orderu Legii Honorowej.

22 września 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go z dniem 1 stycznia 1923 dowódcą Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. Tym samym dekretem i także z dniem 1 stycznia 1923, dotychczasowy dowódca korpusu, gen. dyw. Zygmunt Zieliński został awansowany na generała broni i przeniesiony w stan spoczynku. ^[1] Wkrótce zmarł.

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka

[edytuj] Źródła:

• Jan Rydel: W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Księgarnia Akademicka, Kraków 2001, ISBN 83-7188-235-1, s. 307-309,
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 37,
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 123,
• H. P Kosk: Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998

Przypisy