Iskander

Z Wikipedii

Iskander-E

Dane podstawowe
Państwo	Rosja
Producent	Wotkińskie Zakłady Budowy Maszyn
Historia
Dane techniczne
Długość	7,3 m
Średnica	0,92 m
Napęd	jednostopniowy na paliwo stałe
Naprowadzanie	inercyjne, optyczne
Masa	3,75-3,8 t.
Typ głowicy	kasetowa, odłamkowo-burząca, paliwowa, penetrująca, elektromagnetyczna
Zasięg	280 km

Iskander (kod NATO: SS-X-26 Stone) lądowy system rakietowy i pocisk balistyczny krótkiego zasięgu (SRBM), ziemia-ziemia, na mobilnej platformie samochodowej przeznaczony do skrytego przygotowywania i wykonywania uderzeń na ważne cele lądowe znajdujące się w strefie operacyjno-taktycznej ugrupowania wojsk przeciwnika (środki ogniowe, samoloty i śmigłowce na lotniskach, węzły łączności, stanowiska dowodzenia, itp) oraz obiekty infrastruktury cywilnej.

[edytuj] Geneza

Na skutek wprowadzenia przez zawarty w roku 8 grudnia 1987 traktat INF zakazu posiadania i używania przez Stany Zjednoczone i Związek Radziecki pocisków balistycznych o zasięgu 500 do 5500 km (średniego MRBM oraz pośredniego zasięgu IRBM), Związek Radziecki zmuszony został do likwidacji najnowszego typu pocisku balistycznego Oka SS-23 Spider stanowiącego pierwszą ówcześnie próbę zastąpienia przestarzałych pocisków Scud. Ustami najwyższych przedstawicieli Ministerstwa Obrony i armii, zwłaszcza w świetle narastającej niepewności politycznej i militarnej u południowych granic Rosji i na terenie Bliskiego Wschodu, Rosja wielokrotnie wyrażała opinię ze likwidacja pocisków Oka SS-23 Spider była błędem, zaś wraz ze Stanami Zjednoczonymi są jedynymi państwami na świecie objętymi zakazem posiadania pocisków średniego zasięgu. Spowodowało to z jednej strony aktualne dziś dążenie Rosji do wycofania się z traktatu INF (co spotyka się z niezbyt stanowczym, oficjalnym jedynie, sprzeciwem Stanów Zjednoczonych, a nieoficjalne natomiast nawet ze zrozumieniem), z drugiej zaś strony spowodowało podjęcie kolejnej próby zastąpienia pocisków Scud, tym razem za pomocą pocisków krótkiego zasięgu Iskander.

Pierwsze próby pojedynczych elementów nowego systemu przeprowadzono w latach 1989-1990 na poligonie nr 4 pod Kapustin Jarem, pierwszy start technologiczny prototypu pocisku wykonano w 1991 r., zaś pierwszy start doświadczalny pocisku systemu Iskander miał miejsce 25 października 1995 roku. Pierwotnie, system ten nazywano na Zachodzie SS-21 Scarab mod.C, czyli jako kolejną wersję Toczki, dopiero po pewnym czasie przypisano mu nowe oznaczenie SS-X-26 Stone.

Według pierwszych zapowiedzi, próby państwowe miały być zakończone w 2001 roku

[edytuj] Źródła

Weapons of Mass Destruction (WMD): Iskander / SS-26 (en)
Karpenko, Aleksandr. Operacyjno-taktyczny system rakietowy Iskander. Nowa Technika Wojskowa. Październik 2007, 10/2007.