UGM-133A Trident II D-5

Z Wikipedii

UGM-133A Trident II D-5
Dane podstawowe
Państwo	USA
Producent	Lockheed Martin
Typ	SLBM
Przeznaczenie	strategiczny pocisk balistyczny
Historia
Używana w latach	od 1990 roku
Dane techniczne
Długość	13,41 m
Średnica	1,85 m
Napęd	trzystopniowy
Prędkość	29,050 km/h
Naprowadzanie	bezwładnościowe
Masa	58.500 kg
Typ głowicy	8 x W88 (termojądrowa - MIRV) w napedzanym paliwem stałym post-boost vehicle
Równoważnik trotylowy	300-475 kiloton
Zasięg	11.000 km
Użytkownicy
US Navy, Royal Navy

UGM-133A Trident II D-5 jest amerykańskim trzystopniowym, międzykontynentalnym pociskiem balistycznym klasy SLBM, nosicielem termojądrowych, niezależnie samonaprowadzających się głowic nuklearnych MIRV pozostającym na uzbrojeniu okrętów podwodnych Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych oraz brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej.

Spis treści 1 Konstrukcja 2 Rozmieszczenie 3 Źródła 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Konstrukcja

Konstrukcja pocisku UGM-133A Trident II D-5 stała się możliwa dzięki opracowaniu nowych, dużych okrętów podwodnych typu Ohio. Trident II D-5 jest szóstej generacji pociskiem amerykańskiego programu U.S. Navy's Fleet Ballistic Missile (FBM) (Program pocisku balistycznego Marynarki Stanów Zjednoczonych) zapoczątkowanego w 1956 roku. W skład tego programu wchodziły systemy UGM-27 Polaris A1, A2, A3 oraz UGM-93A Trident I C-4

Trident II D-5 jest powstałym w ramach nowego programu Undersea Long-range Missile System (ULMS) trzystopniowym pociskiem na paliwo stałe, naprowadzanym bezwładnościowo o zasięgu 11.000 km. Jest urządzeniem bardziej zaawansowanym, lżejszym oraz silniejszym niż jego powstały w ramach tego samego programu bezpośredni poprzednik - pocisk UGM-93A Trident I C-4, którego ewolucyjne rozwiniecie stanowi. W jego budowie wykorzystano sztywne grafitowe materiały epoksydowe których inegracja ze struktura pocisku pozwoliła na zaoszczędzenie wagi, kształt zaś teleskopowa szpica poprzez zmniejszający o około 50% opory czołowe w atmosferze kształt, pozwala na znaczne zwiększenie zasięgu.

Trident II jest odpalany z silosu startowego okrętu podwodnego za pomocą ciśnienia rozszerzającego się w tubie startowej gazu, który wyrzuca z niej pocisk z siła pozwalającą na przebicie lekkiej i cienkiej osłony otwartej wyrzutni, a po osiągnięciu przez pocisk odpowiedniej wysokości ponad lustrem wody, następuje wysunięcie cienkiej teleskopowej szpicy oraz odpalenie silnika napędowego pierwszego stopnia. W ciągu około dwóch minut od startu, po zapłonie silnika trzeciego stopnia, pocisk rozpędzony jest już do prędkości 6.096 metrów na sekundę.

[edytuj] Rozmieszczenie

Pierwotnie pociski Trident II zostały rozmieszczone na ośmiu okrętach podwodnych typu Ohio Floty Atlantyku. Osiem okrętów Floty Pacyfiku wciąż pozostawały uzbrojone jedynie w pocisku Trident I C-4. Decyzja Marynarki o wprowadzeniu nowych pocisków Trident do Floty Pacyfiku zapadła dopiero w 1996 r.

W 2006 roku Pentagon zaproponował wprowadzenie odmiany pocisku Trident II wyposażonej w cztery głowice pozbawione jakiegokolwiek ładunku wybuchowego. Miałyby one niszczyć cel dzięki energii kinetycznej uderzenia w zaplanowany cel z olbrzymią prędkością. Jak dotąd jednak nie rozstrzygnięto w jaki sposób inne państwa dysponujące bronią atomową mogłyby odróżnić wystrzelenie tego rodzaju pocisku od wystrzelenia pocisku uzbrojonego w głowice jądrowe. Pomyłka w tej kwestii mogłaby sprowokować nuklearne kontruderzenie i rozpocząć wojnę globalną.

W 1998 roku Wielka Brytania zakupiła 58 pocisków tego typu, z których 8 wykorzystano do testów, pozostałe zaś zostały rozmieszczone na okrętach podwodnych typu Vanguard.

[edytuj] Źródła

• Federation of American Scientists: Trident II D-5 Fleet Ballistic Missile (en)
• Global Security - Weapons of Mass Destruction: Trident II D-5 Fleet Ballistic Missile (en)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Współczesne okręty wojenne: Trident II D-5 (pl)