Iwan Frołow

Z Wikipedii

Iwan Denisowicz Frołow, ros. Иван Денисович Фролов (ur. w 1906 r. w wiosce Swinucha w obwodzie saratowskim w Rosji, zm. po 1946 r. w ZSRR) – radziecki wojskowy (major), dowódca batalionu gwardyjskiego, a następnie szef oddziału operacyjnego i zastępca szefa sztabu Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej (RONA), dowódca zbiorczego pułku szturmowego Brygady Szturmowej SS "RONA", szef oddziału operacyjnego w sztabie 1 Dywizji Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej

[edytuj] Biografia

Od 1915 r. służył w armii rosyjskiej podczas I wojny światowej. Od 1928 r. służył w Armii Czerwonej, dochodząc do stopnia majora. W 1930 r. wstąpił do Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików). Po najeździe Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 r., zajmował funkcję szefa sztabu, a następnie dowódcy 133 pułku 77 Dywizji Strzeleckiej. Dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w obozie jenieckim, gdzie podjął kolaborację z Niemcami. Wstąpił do Narodowo-Socjalistycznej Partii Rosji, założonej przez stojącego na czele tzw. Republiki Łokockiej Konstantego P. Woskobojnika. Na pocz. 1943 r. na prośbę Bronisława W. Kamińskiego o przysłanie kadry oficerskiej dla dowodzonej przez niego Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej (RONA), został przez Niemców wypuszczony z obozu jenieckiego i wstąpił do tej formacji wojskowej. Iwan D. Frołow objął dowództwo batalionu gwardyjskiego, liczącego 600-650 żołnierzy. Następnie został szefem oddziału operacyjnego i jednocześnie zastępcą szefa sztabu Brygady RONA. Planował działania zbrojne przeciwko partyzantce sowieckiej zarówno na obszarze tzw. Republiki Łokockiej, jak też po ewakuacji na Białoruś. Po wybuchu w Warszawie powstania 1 sierpnia 1944 r., Niemcy skierowali przeciw niemu m.in. żołnierzy Brygady. 2 sierpnia został sformowany spośród 1700 niezamężnych meżczyzn zbiorczy pułk szturmowy, którego dowódcą został I. D. Frołow awansowany do stopnia Waffen-Sturmbannführera der SS. Pułk wszedł w skład Kampfgruppe "Reinefarth" dowodzonego przez SS-Gruppenführera Heinza Reinefartha. Pułk RONA przez pierwsze 10 dni walk z powstańcami (4-14 sierpnia) stacjonował na Ochocie, gdzie zajmował się przede wszystkim mordami na ludności cywilnej, gwałtami i rabunkami. Następnie został przydzielony na pierwszą linię walk, działając od gmachu Wojskowego Instytutu Geograficznego przy Al. Jerozolimskich do szpitala Dzieciątka Jezus przy ul. Nowogrodzkiej. W wyniku ciężkich walk stracił ok. 500 zabitych i rannych (30% stanu liczebnego). 21 sierpnia w kamienicy na rogu ulic Srebrnej i Towarowej powstańcy, prawdopodobnie ze zgrupowania AK "Chrobry II", zniszczyli całą kompanię pułku. Według wielu wersji miał wtedy zginąć I. D. Frołow. W rzeczywistości przeżył powstanie warszawskie. Po niepowodzeniu sformowania 29 Dywizji Grenadierów SS żołnierze Brygady Szturmowej SS RONA zostali przydzieleni do Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji. Iwan D. Frołow został szefem oddziału operacyjnego w sztabie 1 Dywizji Sił Zbrojnych KONR. Od marca 1945 r. sprawował jednocześnie funkcję wykładowcy taktyki w szkole oficerskiej ROA. Był odznaczony 2 razy Żelaznym Krzyżem i innymi niemieckimi odznaczeniami. Po zakończeniu wojny wraz z żołnierzami 1 Dywizji Sił Zbrojnych KONR został przekazany Sowietom, którzy go aresztowali i uwięzili. Po procesie w Moskwie skazano go pod koniec grudnia 1945 r. na karę śmierci przez rozstrzelanie.

W większości polskich opracowań historycznych Iwan D. Frołow błędnie występuje z imieniem Jurij.

[edytuj] Bibliografia

Hans von Krannhals, Der Warschauer Aufstand 1944, Frankfurt nad Menem 1962
Powstanie Warszawskie 1944 w dokumentach z archiwów służb specjalnych, Warszawa 2007, ISBN 978-83-60464-32-8