Jan Ansgary Czapski

Z Wikipedii

herb Leliwa

Jan Ansgary Czapski

Jan Ansgary Czapski herbu Leliwa (ur. [1699]], zm. 7 października 1742 w Warszawie) - podskarbi wielki koronny.

Urodził się w rodzinie Piotra Aleksandra, kasztelana chełmińskiego i Teresy z domu Kos. Uczył się w kolegium jezuickim w Toruniu lub Grudziądzu, w 1713 roku kształcił się w gimnazjum w Braniewie. Przed 1722 rokiem ożenił się z Teresą z Zamoyskich, co skoligaciło go z czołowymi rodami polskiej magnaterii i przyniosło w posagu kilka starostw (m.in bratiańdkie i łąkorskie). Działalność polityczną rozpoczął w 1720 roku, kiedy wybrano go komisarzem z województwa chełmińskiego do Trybunału Skarbowego w Radomiu W 1732 został w zamian za poparcie kandydatury Augusta III Sasa łowczym wielkim koronnym i wojewodą chełmińskim. Został kawalerem Orderu Orła Białego. Jako legat królewski 19 września 1734 odebrał hołd od Torunia. W latach 1735 -1736 pełnił fukcję marszałka trybunału koronnego. W 1738 został podskarbim wielkim koronnym. Rozpoczął działania mające na celu zwiększenie liczby wojska Rzeczypospolitej. Wniósł projekt cła generalnego w wysokości 3% od krajowców i 6% od obcych. Był głównym doradcą Augusta III Sasa w sprawach Prus Królewskich. Był zwolennikiem ograniczenia uprzywilejowanej pozycji Żydów. był jednym z największych magnatów w Prusach Królewskich (około 40 osad w województwie chełmińskim). Zbudował pałace w Warszawie i Gzinie oraz rozbudował pałac w Nowej Wsi Szlacheckiej. Zmarł w Warszawie, pochowano go w Łąkach Bratiańskich, zaś serce w kościele reformatów w stolicy. Zostawił majątek rzędu 1 miliona złotych. Z małżeństwa z Teresą z Zamoyskich miał trzy córki: Marię (późniejszą żonę Tomasza Czapskiego), Annę i Brygidę.