Jim Griffiths
Z Wikipedii
James "Jim" Griffiths CH (ur. 19 września 1890 w Betws niedaleko Ammanford w hrabstwie Carmarthenshire, zm. 7 sierpnia 1975 w Londynie), brytyjski polityk i działacz związków zawodowych, członek Partii Pracy, minister w rządach Clementa Attlee i Harolda Wilsona.
Był najmłodszym z dziesięciorga dzieci lokalnego kowala. Wykształcenie odebrał w Betws Board School. W wieku 13 lat opuścił szkołę i rozpoczął pracę w kopalni węgla Ammanford No. 1. Griffiths był pacyfistą. Podczas protestów przeciwko przystąpieniu Wielkiej Brytanii do I wojny światowej poznał Winifred Rutley, którą poślubił w 1918 r i miał z nią dwóch synów i dwie córki. Griffiths kontynuował swoją edukację w szkołach wieczorowych i prowadził działalność socjalistyczną. W 1908 r. brał udział w tworzeniu Niezależnej Partii Pracy w Ammanford i wkrótce został jej sekretarzem. W latach 1916-1919 był sekretarzem Ammanford Trade COuncil.
W 1919 r. opuścił kopalnię i rozpoczął naukę w Central Labour College w Londynie. Po powrocie w rodzinne strony pracował jako agent Partii Pracy w Llanelli (1922-1925). W latach 1925-1936 był agentem w Anthracite Miners' Association. W latach 1934-1936 był prezesem Górniczej Federacji Południowej Walii. W 1936 r. został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Llanelli. W 1939 r. został wybrany do Narodowego Komitetu Wykonawczego Partii Pracy.
Po zwycięstwie laburzystów w wyborach 1945 r. Griffiths został członkiem Tajnej Rady oraz ministrem zabezpieczenia socjalnego. Odpowiadał za utworzenie modelu państwa opiekuńczego. W 1945 r. doprowadził przyjęcia Family Allowances Act, który przyznawał zasiłki na dzieci rodzinom wielodzetnym. Za jego urzędowania uchwalono również Industrial Injuries Act (odszkodowania za wypadki przy pracy) oraz National Insurance Act (o ubezpieczeniu powszechnym). W 1950 r. Griffiths otrzymał tekę ministra ds. kolonii. Pozostawał na tym stanowisku do wyborczej porażki Partii Pracy w 1951 r.
Jako polityk opozycji Griffths był w latach 1955-1959 wiceprzewodniczącym Partii Pracy. Zajmował się również sprawami walijskimi. Sprzeciwiał się brytyjskiej interwencji podczas kryzysu sueskiego. Aktywnie działał na rzecz utworzenia odrębnego ministerstwa zajmującego się sprawami Walii. Kiedy Partia Pracy wygrała wybory 1964 r. premier Harold Wilson powierzył Griffithsowi stanowisko pierwszego ministra ds. Walii.
Griffiths sprawował to stanowisko do wyborów 1966 r. Po nich powrócił do tylnych ław parlamentu. Został odznaczony Orderem Kawalerów Honorowych. W 1970 r. zrezygnował z miejsca w Izbie Gmin. Rok wcześniej opublikował swoje wspomnienia, Pages From Memory. Zmarł w 1975 r. i został pochowany w Christian Temple chapel w Ammanford.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Poprzednik Leslie Hore-Belisha |
Minister zabezpieczenia socjalnego Wielkiej Brytanii 1945-1950 |
Następca Edith Summerskill |
Poprzednik Arthur Creech Jones |
Minister ds. kolonii Wielkiej Brytanii 1950-1951 |
Następca Oliver Lyttelton |
Poprzednik nowy urząd |
Minister ds. Walii 1964-1966 |
Następca Cledwyn Hughes |
Poprzednik Herbert Morrison |
Wiceprzewodniczący Brytyjskiej Partii Pracy 1955-1959 |
Następca Aneurin Bevan |
W dniu powstania
Lord Addison • Lord Alexander of Hillsborough • Clement Attlee • Aneurin Bevan • Ernest Bevin • James Chuter Ede • Stafford Cripps • Hugh Dalton • Patrick Gordon Walker • Jim Griffiths • George Isaacs • Lord Jowitt • Hector McNeil • Herbert Morrison • Manny Shinwell • George Tomlinson • Tom Williams • Harold Wilson
Późniejsi członkowie gabinetu
Hugh Gaitskell • Alfred Robens • Hartley Shawcross • Richard Stokes
W dniu powstania
Arthur Bottomley • Herbert Bowden • George Brown • James Callaghan • Barbara Castle • Frank Cousins • Richard Crossman • Tom Fraser • Lord Gardiner • Patrick Gordon Walker • Anthony Greenwood • Jim Griffiths • Ray Gunter • Denis Healey • Margaret Herbison • Douglas Houghton • Douglas Jay • Frederick Lee • Lord Longford • Fred Peart • William Ross • Frank Soskice • Michael Stewart • Harold Wilson
Późniejsi członkowie gabinetu
Anthony Crosland • Roy Jenkins