Julian Bieliński

Z Wikipedii

Julian Bieliński (ur. 1787, zm. 1863 w Warszawie) - generał brygady, syn Floriana stolnika radomskiego i Małgorzaty Dobrzelewskiej.

Od 1802 w armii pruskiej. Służbę odbył w batalionie psp pułkownika Klocha. W kampanii napoleońskiej (1805) walczył pod Lubeką, Kolonią, Auerstadt. Pod Nordhausen dostał się do niewoli. Wkrótce został zwolniony i wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. W Hiszpanii walczył pod Puerto Almore, Almonacid de Toledo, Pod Ocañą został ranny. Brał również udział w walce przeciw powstańcom hiszpańskim i wojskom angielskim. W bitwie pod Tarifą został wzięty do niewoli. Po zwolnieniu służył w 4ppl. W kampanii 1813-1814 brał udział w bitwach pod Wittenbergą, pod Lipskiem, gdzie bronił bramy halskiej, Soussons i Arcis-sur-Aube.

Do kraju powrócił z korpusem gen. Wincentego Krasińskiego. W 1815 w armii Królestwa Polskiego służył w korpusie grenadierów i 3psp. W powstaniu listopadowym był dowódcą 1 bryg. 4 DP i walczył pod Wawrem. Powierzono mu następnie dowództwo grupy osłonowej na linii Bug-Liw. Po opuszczeniu z tego rejonu Rosjan grupę rozwiązano. Pod koniec marca objął dowództwo brygady piechoty w Korpusie Rezerwowym gen. Ludwika Paca. Po jego rozwiązaniu w wyniku restrukturyzacji armii polskiej przeprowadzonej na początku maja objął komendę nad przyczółkiem mostowym na Wiśle pod wsią Potycz. Po fiasku wyprawy Łysobyckiej i likwidacji przyczółka objął ponownie dowodzenie brygadą, tym razem w korpusie gen. Girolamo Ramorino. 12 sierpnia objął dowodzenia nowo sformowaną 6 DP. Na jej czele wziął udział w bitwie pod Rogożnicą. Po upadku powstania udał się na emigrację do Austrii. W 1833 powrócił i złożył przysięgę wierności carowi.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej i złotym krzyżem Virtuti Militari.