Karol Popiel

Z Wikipedii

Karol Popiel (ur. 28 października 1887 w Rzochowie, będącym obecnie dzielnicą Mielca, zm. 6 czerwca 1977 w Rzymie) - polityk chadecki, działacz Narodowego Związku Robotniczego, a potem Centrolewu.

Był absolwentem Szkoły Podstawowej im. Henryka Sienkiewicza w Rzochowie, oraz Liceum Ogólnokształcącego im. ks. Stanisława Konarskiego w Mielcu.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. W 1920 był jednym z założycieli Narodowej Partii Robotniczej i jej prezesem. W latach 1922-1927 był posłem na sejm.

Za działalność w Centrolewie więziony w Brześciu. Od 1936 działacz Front Morges. W 1937 został prezesem Stronnictwa Pracy (powstałego z połączenia NPR i Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Na emigracji był ministrem w trzecim rządzie Władysława Sikorskiego. W 1945 powrócił do kraju, wybrany posłem do Krajowej Rady Narodowej. W 1946, wobec infiltrowania Stronnictwa Pracy przez agentów UB, złożył mandat i wyjechał do USA. Później przebywał także w Paryżu i Rzymie. Był członkiem Światowej Unii Chrześcijańskiej Demokracji. Zmarł w Rzymie, pochowany jest na warszawskich Powązkach.

[edytuj] Dorobek literacki

Karol Popiel był także pisarzem politycznym. Najważniejsze pozycje jego autorstwa:

• Na mogiłach przyjaciół, Londyn 1966
• Od Brześcia do "Polonii", Londyn 1967
• Generał Sikorski w mojej pamięci, Londyn 1978, Warszawa 1983
• Wspomnienia polityczne, Warszawa 1984, ISBN 83-00-00459-9

 To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z polityką. Jeśli możesz, rozbuduj go.