Kazimierz Fabrycy

Z Wikipedii

Kazimierz Fabrycy
'
Życie	generał dywizji
Data urodzenia	3 marca 1888 Odessa
Data śmierci	18 lipca 1958 Londyn
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	dowódca Armii Karpaty
Główne wojny i bitwy	wojna obronna 1939r., I wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Fabrycy (ur. 3 marca 1888 w Odessie, zm. 18 lipca 1958 w Londynie) - generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Działalność niepodległościowa 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Awanse: 4 Ordery i odznaczenia: 5 Bibliografia

[edytuj] Działalność niepodległościowa

Generał Fabrycy urodzony w Odessie, służył początkowo w armii rosyjskiej, uczestnicząc jednocześnie czynnie w konspiracyjnych organizacjach niepodległościowych.

Był współorganizatorem Związku Walki Czynnej, a później także Związku Strzeleckiego. W latach 1914-1917 walczył w Legionach Polskich, po kryzysie przysięgowym internowany przez Niemców w Beniaminowie.

• Legiony Polskie (VIII 1914-VII 1917):
  • dowódca kompanii w l. pp I Brygady
  • oficer sztabu Komendy Legionów
  • dowódca batalionu w 2. i 3. pp II Brygady
  • p.o. dowódcy l. pp.
• Polska Siła Zbrojna (21 IV - 30 X 1918)
  • dowódca kadry 4. pp i kursu oficerów piechoty w Ostrowi Mazowieckiej oraz
  • komendant garnizonu i organizatorem kursu uzupełnień dla oficerów I Korpusu w Dęblinie.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

W wojnie 1920 roku dowodził 34 Pułkiem Piechoty. W latach 1926-1934 piastował urząd wiceministra spraw wojskowych, a od 1934 - inspektora Armii we Lwowie. W okresie międzywojennym dowodził m.in. XXXI, XX i XXII Brygadami Piechoty oraz 3 DP.

15 marca 1939 został mianowany dowódcą odcinka słowackiego, od 11 lipca 1939 dowódca Armii Karpaty, przemianowanej 6 września na Armię Małopolską. Po rozpoczęciu kampanii wrześniowej opuścił swą armię walczącą na linii Sanu i przeniósł się ze sztabem do Lwowa. Mianowany dowódcą obrony Przedmościa Rumuńskiego, po agresji Związku Radzieckiego 18 września przekroczył granicę z Rumunią.

• Wojsko Polskie:
  • dowódca 4 Pułku Piechoty (XI - 07.XII.1918)
  • dowódca 4 Pułku Piechoty (07.XII.1918 - VII.1920)
  • zastępcą inspektora Szkół Piechoty (18 I-25 VII 1919)
  • szef sztabu dowództwa Okręgu Generalnego Poznań (25 VII 1919-12 II 1920),
  • dowódca XXXI, XX i XXII Brygadą Piechoty (12 II 1920-24 IX 1921)
  • dowódca 3 DP Leg. w Zamościu (21 IX 1921-20 VIII 1926)
  • II wiceminister spraw wojskowych (20 VIII 1926-3 VIII 1931)
  • I wiceminister spraw wojskowych (1931-15 V 1934),
  • inspektor armii z siedzibą we Lwowie (1934-1939)
  • dowódca południowego odcinka granicznego (12 III- -10 VII 1939)
  • dowódca armii „Karpaty" (11.VII-12.IX.1939)
  • dowódca obrony przedmościa rumuńskiego

Resztę wojny spędził na Bliskim Wschodzie, najpierw w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, później w innych formacjach tyłowych w Palestynie. Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii.

[edytuj] Awanse:

• chorąży rezerwy
• podporucznik 1913
• porucznik 1914
• kapitan 1914
• major 1915
• podpułkownik 1918
• pułkownik 1919
• generał brygady 1924
• generał dywizji 1931

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 2771)
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Znak oficerski "Parasol"
• Krzyż Oficerski Wyższy Legii Honorowej
• Krzyż Komandorski Legii Honorowej

[edytuj] Bibliografia

• T. Jurga – „Obrona Polski 1939 r.” (opracował W. Strzałkowski); Wyd. PAX 1990 r., s. 765-766.
• Rocznik Oficerski 1939, Wyd. Kraków 2006 r., s. 4.
• P. Stawecki - "Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939", Wyd. Warszawa 1994 r., s. 110-111.
• "Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945", Wyd. Koszalin 1997 r., s. 144.
• Rocznik Oficerski 1928 r. (tam data urodzenia - 7 marca 1888 r., ibid. s. 11).