Keane
Z Wikipedii
| Keane | |
 Keane podczas koncertu. |
|
| Rok założenia | 1997 |
| Pochodzenie |  Wielka Brytania |
| Gatunek | rock alternatywny, post-brit pop |
| Aktualni członkowie | |
| Tom Chaplin, Richard Hughes, Tim Rice-Oxley | |
| Byli członkowie | |
| Dominic Scott | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Strona internetowa | |
Keane – brytyjski zespół rockowy z Battle we Wschodnim Sussex. Styl ich grania wywodzi się z nurtów tzw. brit-popu i można go porównać do brzmienia takich zespołów jak Travis oraz Coldplay. Wpływ na zespół wywarło również trio z Norwegii – a-ha. Podstawową rzeczą, która odróżnia Keane od innych zespołów jest brak klasycznego gitarzysty. W zamian wprowadzony został pianista, który czyni zespół charakterystycznym. Ich utwór "Nothing in my way" znajduje się na ścieżce dźwiękowej gry FIFA07.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Brat Rice-Oxleya, który również ma na imię Tom, urodził się w tym samym szpitalu i tego samego dnia, co Chaplin – 8 marca 1979 roku. Ich matki się zaprzyjaźniły, tak jak Rice-Oxley z Chaplinem. Obaj chłopcy uczęszczali do Vinehall School w Robertsbridge, której właścicielem była rodzina Chaplinów, a jej dyrektorem przez 25 lat ojciec Toma – Richard. Następnie obaj poszli do Tonbridge School, gdzie poznali Dominica Scotta i Richarda Hughesa. Odkryli w sobie miłość do muzyki (Roce-Oxley grał też na flecie), ale żaden nie myślał poważnie o karierze muzyka.
Podczas studiów na University College w Londynie Rice-Oxley razem ze Scottem założyli zespół rockowy, Lotus Eaters, i poprosili Hughesa, żeby grał w nim na perkusji. Zaczęli jako zespół grający piosenki ich ulubionych wykonawców, takich jak: U2, Oasis czy The Beatles. Próby przeprowadzali w domu. Ich managerem został Adam Tudhope, z którym Rice-Oxley zaprzyjaźnił się na uniwersytecie. Tudhope jest również zaangażowany w produkcję filmów przez swoją wytwórnię White House Pictures, która brała udział w produkcji angielskich filmów, takich jak To właśnie miłość.
Gdy w 1997 roku Chris Martin usłyszał Rice-Oxleya grającego na pianinie, zaprosił go do dołączenia do niedawno powstałego zespołu Coldplay, jednak Rice-Oxley odmówił, nie chcąc opuszczać Keane. "Byłem poważnie zainteresowany, ale Keane już działał, więc porzuciłem pomysł grania w Coldplay" stwierdził Rice-Oxley. Z powodu oferty Martina, mimo że na początku Hughes i Scott byli temu przeciwni, w 1997 roku Chaplin dołączył do zespołu, zajmując miejsce Rice-Oxleya jako wokalisty. Został również gitarzystą akustycznym. Dołączenie do zespołu Chaplina spowodowało zmianę jego nazwy z Lotus Eaters na Cherry Keane – tak nazywała się koleżanka mamy Chaplina, którą znali, gdy byli młodsi. Umarła na raka, a w testamencie zostawiła sporo pieniędzy rodzinie Chaplina. Wkrótce nazwa została skrócona do Keane.
W 1997 roku Chaplin wyjechał do Południowej Afryki, żeby pracować jako wolontariusz. Odbiło się to później na uczestnictwie Keane w kampanii Make Poverty History. Gdy 3 lipca 1998 r. roku odbierano go z lotniska, pierwszymi słowami jakie wypowiedział do niego Hughes były: "mamy koncert za 10 dni". Z oryginalnym materiałem, Keane zadebiutował na żywo w pubie Hope & Anchor 13 lipca 1998 roku Rice-Oxley powiedział, że choć ich muzyka zawierała gitarę, to była liryczna i "rozmarzona", co wyróżniało ich spośród innych zespołów. W 1998 roku i 1999 roku kontynuowali koncertowanie w londyńskich pubach. W 1998 roku Chaplin zaczął studiować historię na Edinburgh University. Jednak po jakimś czasie rzucił studia i zamieszkał w Londynie, żeby zająć się karierą muzyczną razem z przyjaciółmi.
[edytuj] Wczesne wydawnictwa i odejście Scotta
W 1994 roku bez umowy na płytę, Keane nagrali pierwszy promocyjny singel, "Call Me What You Like". Wydany na płycie przez członków zespołu Zoomorphic, był sprzedawany po koncertach w pubach, w których grali w styczniu 2000 roku. Ukazało się zaledwie 500 sztuk, jednak ścieżkę można znaleźć obecnie w Internecie.
Członkowie zespołu obwieścili, że nie mają nic przeciwko temu, by fani dzielili się utworami niewydanymi na CD: utworami takimi jak "Emily" czy "More Mately". Chaplin skomentował to mówiąc: "myślę, że fani wezmą te piosenki za ekstra dodatek, jakąś ciekawostkę, nie widzę w tym nic złego. Jeśli chodziłoby o album jaki przygotowujemy (Under the Iron Sea), sądzę, że traktowałbym to trochę inaczej". EP zostało skomentowane przez Bena Rodwella z eFestivals, który uznał ścieżkę "Closer Now" jako najlepszą z całej płyty.
Cztery miesiące po rewydawnictwie "Call Me What You Like" w styczniu 2001 roku, ukazał się ich drugi singel "Wolf at the Door". Tylko 50 ręcznie wykonanych płyt zostało wydanych, a oba single są obecnie uważana przez fanów za cenne kolekcjonerskie nabytki. Jeden z egzemplarzy "Wolf at the Door" został sprzedany za 1000 funtów w serwisie aukcyjnym eBay.
Z powodu średniego sukcesu Keane, zaraz po wydaniu tego singla Scott zdecydował opuścić zespół, by kontynuować naukę na LSE. Przed tym, Keane zostało zaproszone przez producenta Jamesa Sangera do studia nagrań w Les Essarts we Francji, gdzie zespół nagrywał od października do listopada 2001 roku ścieżki takie jak "Bedshaped" czy "This Is the Last Time". Właśnie podczas tej sesji pojawił sie pomysł, by użyc instrumentów klawiszowych jako głównych. Sanger uważany był za kluczową postać dla brzmienia Keane podczas okresu Hopes and Fears.
Członkowie zespołu powrócili do Anglii w listopadzie 2001 roku i wkrótce potem podpisali kontrakt z wytwórnią BMG na wydawanie ich muzyki, nie mając jeszcze podpisanego kontraktu płytowego. 2002 rok był ciężkim dla Keane. Wszystkie koncerty zostały odwołane, a Scott, Chaplin i Rice-Oxley zaczęli wątpić w sens dalszej działalności zespołu. W grudniu 2002 roku Keane znów zaczął występować na żywo. Na jednym z koncertów w Betsey Trotwood w Londynie pojawił się Simon Williams z Fierce Panda Records, który kilka lat wcześniej odkrył Coldplay. Williams zaproponował wydanie pierwszego komercyjnego singla zespołu. "Everybody's Changing" ukazał się 12 maja 2003 roku.
[edytuj] Hopes and Fears
Po wydaniu pierwszego "dużego" singla Keane zyskali uznanie w Wielkiej Brytanii i USA, gdzie "This Is the Last Time" pozostał jedynym dostępnym singlem, aż do "Crystal Ball" w 2006 roku. W styczniu 2004 roku Keane został uznane najlepiej rokujacym zespołem przez słuchaczy BBC w corocznym głosowaniu Sound of Music. Co więcej, rok ten uważa się za jeden z najlepszych dla brytyjskiej muzyki.
Miesiąc później, następnym wydawnictwem Keane na Wyspach był "Somewhere Only We Know", który osiągnął trzecie miejsce na UK Singles Chart w lutym 2004 roku. 4 maja ukazało się rewydawnictwo "Everybody's Changing" z nowymi coverami i b-side'ami, które uplasowało się na czwartym miejscu UK Singles Chart.
Hopes and Fears – debiutancki album Keane został wydany 10 maja 2004 roku, dzień przed rozpoczęciem przez zespół trasy koncertowej po świecie. Pojawił się na pierwszym miejscu UK Albums Chart i został drugim, najlepiej sprzedającym się albumem roku w Wielkiej Brytanii przegrywając ostatniego dnia ze Scissor Sisters. Na całym świecie sprzedało się około pięć i pół miliona kopii albumu. Keane zdobył dwie nagrody Brit Awards w styczniu 2005 roku: za najlepszy album roku dla Hopes and Fears i za odkrycie roku, którą to przyznawali w głosowaniu słuchacze BBC Radio 1. Pokonali m.in. takich wykonawców jak Muse i Franz Ferdinand. Trzy miesiące później Rice-Oxley otrzymał nagrodę Ivor Novello, dla najlepszego piosenkopisarza roku.
Jako członkowie fundacji Make Poverty History, Keane wystąpił z piosenkami "Somewhere Only We Know" i "Bedshaped" na koncercie Live 8, który odbył się w Londynie 2 lipca 2005 roku. Keane jest tez patronem War Child, we wrześniu 2005 roku zespół nagrał własną wersję piosenki Eltona Johna "Goodbye Yellow Brick Road" na płytę charytatywną: Help: a Day in the Life. Wcześniej zespół nagrał cover "The Sun Ain't Gonna Shine Anymore" Walker Brothers, który dostępny jest jedynie na stronie War Child, jako wersja do ściągnięcia. Został on również wydany na singlu jako prezent dla członków mailing list Keane.
Tak jak w 1985 roku Band Aid, Band Aid 20 nagrał nową wersję piosenki "Do They Know It's Christmas?". Zarówno Chaplin jak i Rice-Oxley udzielili się w niej wokalnie.
W czasie tego roku zespół zyskał średnie uznanie w USA, głównie z powodu ograniczonej trasy koncertowej, występując najczęściej jako support dla U2. Został również nominowany do nagrody Grammy w kategorii najlepszy artysta roku, razem z Sugarland, Johnem Legendenm, Ciarą, i Fall Out Boy, jednak przegrał z Legendem.
[edytuj] Under the Iron Sea
W kwietniu 2005 roku, w środku trasy koncertowej Hopes and Fears, Keane zaczął nagrywać drugi album (Under the Iron Sea) razem z producentem Andym Greenem, który pracował również przy poprzednim. Nagrywano w Helioscentric Studios w Rye we Wschodnim Sussex, gdzie powstał też Hopes and Fears. Dodatkowe nagrania wykonano w The Magic Shop Studios w Nowym Jorku. Zespół ujawnił tytuł płyty przez zamieszczanie ręcznie napisanej informacji na ich oficjalnej stronie 14 marca 2006 roku.
Płyta różni się stylem od poprzedniej, a jej tytuł pochodzi od ósmej piosenki: "Crystal Ball", w której to "under the iron sea" jest częścią tekstu. Płyta utrzymana jest w "baśniowym" stylu, a do każdej piosenki powstał rysunek (można znaleźć je w wersji CD+DVD płyty). Zostało to opisane przez zespół jako: "coś psującego się w świecie baśni".
Pojawienie się płyty poprzedzone było wydaniem "Atlantic", w wersji teledysku (nakręconego przez Irvina Welsha, pisarza, autora Trainspotting) tylko do ściągnięcia z Internetu, oraz singlem "Is It Any Wonder?", który to dotarł do trzeciej pozycji na UK Singles Chart. Na świecie album ukazał się 12 czerwca 2006 roku i przez pierwsze dwa tygodnie sprzedaży plasował się na pierwszym miejscy na UK Albums Chart. 22 maja 2007 roku sprzedano już ponad 2 200 000 kopii. Under the Iron Sea spotkał się z przychylnością krytyków, którzy określali go jako "mroczny i ciężki" i przewidywali, że może przyciągnąć nową, szerszą publiczność.
Trzecim singlem z płyty został utwór "Crystal Ball", który Chaplin opisuje jako: "jeden z najbardziej chwytliwych i zapamiętywanych utworów z płyty". Został wydany 21 sierpnia 2006 roku i uplasował się na miejscu #20 UK Singles Chart.
Jeszcze przed wydaniem albumu zespół zaczął drugą trasę koncertową, mającą promować nowe wydawnictwo. Z powodu wyczerpującego koncertowania, 22 sierpnia 2006 roku Chaplin przyznał, że zapisał się do kliniki odwykowej z powodu swoich problemów z alkoholem i narkotykami. Zakończyło się to odwołaniem 3 koncertów i opóźnieniem wrześniowej trasy po USA. Ostatecznie odwołano całą trasę po Ameryce Północnej, Chaplin mógł kontynuować leczenie. W wyniku tego, nadchodząca trasa po Wielkiej Brytanii i Europie, zaplanowana na październik i listopad 2006 roku miała zostać przełożona, w zależności od czasu pobytu Chapina w klinice Priory Clinic w Londynie. Opuścił ją 6 października, ale wciąż się leczy.
Na początku października, Concert Live ogłosiło, że Keane wydaje limitowaną edycję 10 płyt pod nazwą Keane Live 06(1000 na koncert), na których zarejestrowano każdy występ na żywo w Wielkiej Brytanii w 2006 roku.
"Nothing In My Way" był czwartym singlem z Under the Iron Sea, wydanym 30 października 2006 roku. Szczególny sukces osiągnął on w meksykańskim radiu komercyjnym, plasując sie tam w pierwszej trójce na liście przebojów i pozostając na niej przez miesiąc.
Pod koniec października 2006 roku, Rice-Oxley współpracował z Gwen Stefani, jako współautor piosenki "Early Winter", która pojawiła się na jej drugim solowym albumie, The Sweet Escape. Stefani chciała pracować z zespołem już od 2005 roku, na co Rice-Oxley odpowiedział: "może da się coś z tym zrobić".
"Is It Any Wonder?" pojawił się na soundtracku do Madden 2007, "Nothing In My Way" w grze FIFA 07, A Bad Dream w 4 sezonie amerykańskiego serialu Życie na Fali (The OC). Co więcej, "Try Again" został wybrany przez reżysera Tila Schweigera na główny temat muzyczny jego nowego filmu One Way i został wydany (jedynie w Niemczech) jako piąty singel z Under the Iron Sea. Poza tym osiem piosenek nagranych na żywo zostało zawartych na EP nagranych dla iTunes, pt. Live from London.
Szóstym i ostatnim singlem z Under the Iron Sea jest "A Bad Dream" wydany 22 stycznia 2007 roku. Uplasował się on na pozycji #17 na UK Singles Chart.
Jako że brytyjska trasa Under the Iron Sea pod koniec 2006 roku odniosła duży sukces, zespół ogłosił, że będzie ją kontynuował w lutym i marcu 2007 roku. Trasa ta wliczała wszystkie główne miejsca koncertowe w Wielkiej Brytanii oraz dwie noce na Wembley. 7 lipca 2007 roku Keane wziął udział w koncercie Live Earth, który miał naświetlić problem globalnego ocieplenia.
[edytuj] Trzeci studyjny album
Chociaż zespół nie potwierdził pracy nad albumem, jednak Chaplin przyznał, że napisali około piętnastu nowych piosenek na trzeci album.
Od brytyjskiej trasy w 2006 roku Chaplin grał również na gitarze akustycznej, w szczególności przy piosence "Your Eyes Open", która cała miała akustyczną aranżację. Podczas bożonarodzeniowego występu 12 grudnia 2006 roku w Apple Store na Regent Street w Londynie, z gitarą akustyczną zagrali również "A Bad Dream" i "Is It Any Wonder?". Podczas tego koncertu Rice-Oxley grał również na basowej gitarze, akompaniując Chaplinowi w nowej aranżacji piosenki "This is the Last Time" na pianinie CP-70.
Co więcej, podczas występu 22 lutego 2007 roku, Chaplin na akustycznej gitarze zagrał "Broken Toy", a 23 lutego "The Frog Prince".
Podczas wywiadu w marcu 2007 roku, Chaplin i Hughes powiedzieli, że na trzecim albumie chcą użyć więcej organów, a korzystanie z gitary akustycznej określają jako zabawę na koncertach. Jednakże cover piosenki "She Sells Sanctuary" był pierwszym nagranym utworem od "The Happy Soldier" (2001), zawierającym ten instrument.
[edytuj] Muzyka i inspiracje
Rice-Oxley i Scott byli głównymi piosenko-pisarzami zespołu podczas pierwszych lat od jego powstania. Gdy w 2001 roku odszedł Scott, głównym kompozytorem został Rice-Oxley. Jednakże przy każdej piosence współpracuje z zespołem, więc prawa autorskie są dzielone między wszystkich członków.
Keane cytował muzyków takich jak The Beatles, U2, Oasis, R.E.M., The Smiths, Radiohead, Queen, Marty Wilde, Pet Shop Boys i Paul Simon, jako mających wpływ na ich twórczość. Znani są jako "ten zespół bez gitar", ponieważ główną rolę spełniają w ich muzyce instrumenty klawiszowe. Poprzez używanie opóźnionych i zniekształconych dźwięków na pianinie, jego brzmienie nie jest różne od klasycznego i często nierozpoznawalne jako pianino. Podczas jednego z wywiadów w Los Angeles, Rice-Oxley powiedział, że uważa muzykę "pianino-podobną" za nudną, dlatego chcą stworzyć coś innego.
Podczas początków działalności Keane ich piosenki traktowały głównie o miłości i nieudanych związkach ("We Might As Well Be Strangers", "On a Day Kike Today"). Jednak w nowszych kompozycjach pojawiły sie problemy stosunków pomiędzy Chaplinem a Rice-Oxleyem. Poruszyli również tematy polityczne ("Is it any wonder?") i wojenne ("A Bad Dream").
[edytuj] Nagrody
| Rok | Nagroda | Kategoria | Państwo | Dla |
|---|---|---|---|---|
| 2004 | Q Awards | Najlepszy album | Wielka Brytania | Hopes and Fears |
| 2004 | Premios Onda | Najlepszy zespół międzynarodowy | Hiszpania | Hopes and Fears |
| 2004 | Ivor Novello | Kompozytor roku | Wielka Brytania | Tim Rice-Oxley |
| 2005 | Brit Awards | Najlepszy album | Wielka Brytania | Hopes and Fears |
| 2005 | Brit Awards | Odkrycie roku | Wielka Brytania | Hopes and Fears |
| 2006 | GQ Awards | Zespół roku | Wielka Brytania | Under the Iron Sea |
| 2007 | BT Digital Music Awards | Najlepsza oficjalna strona internetowa | Wielka Brytania | www.keanemusic.com |
[edytuj] Skład
- Tom Chaplin – wokal
- Richard Hughes – perkusja
- Tim Rice-Oxley – pianino
- Dominic Scott – gitara (do lipca 2001)
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Albumy
[edytuj] Single
| Year | Song | UK Singles Chart | Irlandia | UK Download Chart | US Hot 100 | US Modern Rock | Adult Top 40 | Holandia | Niemcy | Włochy | Euro Top 20 | Łotwa | Meksyk | Album |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2000 | "Call Me What You Like" | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | Single-only release |
| 2001 | "Wolf at the Door" | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | |
| 2003 | "Everybody's Changing" | 122 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | |
| "This Is the Last Time" | 58 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | ||
| 2004 | "Somewhere Only We Know" | 3 | 30 | 35 | 50 | 32 | 4 | 15 | 55 | 29 | - | - | - | Hopes and Fears |
| "Everybody's Changing" | 4 | 27 | 13 | - | - | 33 | 18 | 60 | 3 | - | - | - | ||
| "Bedshaped" | 10 | 38 | 8 | - | - | - | 26 | 61 | - | - | - | - | ||
| "This Is the Last Time" | 18 | 43 | 15 | - | - | - | 3 | 84 | 36 | 12 | - | - | ||
| 2005 | "We Might As Well Be Strangers (DJ Shadow Remix)" | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | Hopes and Fears' |
| "The Sun Ain't Gonna Shine Anymore" | - | - | 9 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | ||
| "Bend and Break | - | - | - | - | - | - | 27 | 95 | - | - | - | - | Hopes and Fears | |
| 2006 | "Atlantic" | - | - | 35 | - | - | - | - | - | - | - | - | - | Under the Iron Sea |
| "Is It Any Wonder?" | 3 | 18 | 5 | 78 | 18 | 18 | 7 | 61 | 19 | 2 | - | - | ||
| "Crystal Ball" | 20 | 41 | 33 | - | - | - | 20 | 64 | - | 16 | - | - | ||
| "Nothing in My Way" | 19 | - | 20 | - | - | - | 27 | - | - | - | - | 3 | ||
| 2007 | "A Bad Dream" | 23 | - | 37 | - | - | - | 33 | - | - | - | 9 | - | |
| "Try Again" | - | - | - | - | - | - | 39 | - | - | - | - | |||
| "The Night Sky" | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - | - |
[edytuj] DVD
| Rok | Tytuł | Wytwórnia | Typ | Liczba dysków | Przypisy |
|---|---|---|---|---|---|
| 2004 | Hopes and Fears DVD | Island | DVD z wideoklipami | 2 (CD+DVD) | Wydane: 23 listopada(USA) |
| 2005 | Strangers | Island | Wideo dokumentalne | 2 | Wydane: 14 listopada (UK) 15 listopada (USA) |
| 2006 | Under the Iron Sea DVD | Island | Materiały dotyczące płyty | 2 (CD+DVD) | Wydane: 7 czerwca (Japonia) 9 czerwca (Niemcy, Holandia, Meksyk, Szwajcaria) 12 czerwca (UK) 20 czerwca (USA, Kanada) |
| 2007 | Keane Live DVD | Island | Koncert | 1 | Wydane: 19 listopada |
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona Keane (en)
- Blog Downloads (en)
- Polskie forum zespołu (pl)
