Kondycjonalizm

Z Wikipedii

Kondycjonalizm (ang. conditionalism), warunkowa nieśmiertelność – jest doktryną chrześcijańską, zakładającą, iż dusza ludzka jest ze swej natury śmiertelna, a nieśmiertelność będzie udzielona przez Boga jako dar dopiero podczas zmartwychwstania. Nieśmiertelność zatem, uważana jest za warunkową. Pogląd ten odrzuca większość chrześcijan, przyjmując tradycyjną koncepcję nieśmiertelnej duszy. Zwolennikami kondycjonalizmu są niektóre wyznania protestanckie, takie jak adwentyści, chrześcijanie dnia sobotniego, niektórzy zielonoświątkowcy czy bracia polscy. Wśród pozostałych chrześcijan warunkowa nieśmiertelność jest uznawana przez badaczy Pisma Świętego, świadków Jehowy oraz chrystadelfian.

Spis treści

1 Pogląd
2 Podstawy biblijne
3 Linki zewnętrzne
- 3.1 Apologetyka kondycjonalizmu
- 3.2 Krytyka kondycjonalizmu

[edytuj] Pogląd

Historycznie współczesny kondycjonalizm wywodzi się z milleryzmu. Kondycjonaliści, powołując się na 2. rozdział Pierwszej Księgi Mojżeszowej i 22. rozdział Objawienia Jana, porównując do 3. rozdziału Pierwszej Księgi Mojżeszowej, doszli do wniosku, iż skoro źródłem nieśmiertelności ludzi w raju było drzewo życia, to wygnanie z raju i przekleństwo śmierci uczyniło człowieka śmiertelnym. Nieodłączną częścią tej doktryny jest pojmowanie śmierci, jako snu, miejsca całkowitej nieświadomości i nieaktywności człowieka. Życie wieczne jest zatem całkowicie uzależnione od zmartwychwstania, do którego czasu zarówno ludzie usprawiedliwieni, jak i potępieni są nieprzytomni.

Nauka o warunkowej nieśmiertelności jest rozszerzeniem anihilacjonizmu, czyli nauki, że potępieni ludzie nie będą wiecznie cierpieć w piekle, lecz zostaną ostatecznie unicestwieni przez Boga. Należy jednak podkreślić, iż nie wszyscy anihilacjoniści są kondycjonalistami, anihilacjonizm bowiem odnosi się do losu potępionych po sądzie ostatecznym, zaś nauka o warunkowej nieśmiertelności dotyczy aktualnego stanu dusz ludzkich.

[edytuj] Podstawy biblijne

Kondycjonalizm, w swych założeniach oparł się na interpretacji następujących ustępów Pisma Świętego:

„⁵Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą i już nie ma dla nich żadnej zapłaty, gdyż ich imię idzie w zapomnienie. ⁶Zarówno ich miłość, jak ich nienawiść, a także ich gorliwość dawno minęły; i nigdy już nie mają udziału w niczym z tego, co się dzieje pod słońcem [...] ¹⁰Na co natknie się twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób według swojej możności, bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości.”

Księga Kaznodziei Salomona 9:5.6.10, Biblia Warszawska

„¹⁹Bo los synów ludzkich jest taki, jak los zwierząt, jednaki jest los obojga. Jak one umierają, tak umierają tamci; i wszyscy mają to samo tchnienie. Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem. Bo wszystko jest marnością. ²⁰Wszystko idzie na jedno miejsce; wszystko powstało z prochu i wszystko znowu w proch się obraca. ²¹Bo któż wie, czy dech synów ludzkich wznosi się ku górze, a dech zwierząt schodzi w dół na ziemię?”

Księga Kaznodziei Salomona 3:19-21, Biblia Warszawska

„³Nie pokładajcie ufności w książętach Ani w człowieku, który nie może pomóc! ⁴Gdy opuszcza go duch, wraca do prochu swego; W tymże dniu giną wszystkie zamysły jego”.

Księga Psalmów 146:3.4, Biblia Warszawska

„¹⁷Umarli nie będą chwalili Pana, Ani ci, którzy zstępują do krainy milczenia”.

Księga Psalmów 115:17, Biblia Warszawska

„¹⁷Albowiem nie Dawid wstąpił do nieba”.

Dzieje Apostolskie 2:34, Biblia Warszawska

„⁴Dusza, która grzeszy, ta umrze”.

Księga Ezechiela 18:4, Biblia Gdańska