Królestwo Tessaloniki

Z Wikipedii

Królestwo Tessaloniki – jedno z państw powstałych po rozbiciu Cesarstwa bizantyjskiego przez IV krucjatę w 1204 r.

Bonifacy z Montferratu, przywódca IV krucjaty miał zostać cesarzem łacińskim, lecz na skutek sprzeciwu Wenecji, cesarzem został Baldwin I, hrabia Flandrii. Bonifacy obwołał się królem Tessaloniki. W wyniku wojny podbił również Tesalię, oraz Attykę i Beocję, które jako Księstwo Aten zhołdował. W 1207 r. Bonifacy zginął podczas wojny z Bułgarią, zaś królestwo objął jego małoletni syn Demetriusz. Sytuację wykorzystał władca Epiru, Teodor, zajmując w roku 1224 Tesalonikę i likwidując Królestwo Tesaloniki. W 1227 roku Teodor koronował się na cesarza Tesaloniki W 1246 r. państwo weszło w skład Cesarstwa Nicejskiego. W latach 1376-1387 ponownie niezależne, 1387-1403 pod panowaniem tureckim. Wyzwolone w 1403. W 1423 król Andronik Paleolog przekazał swój kraj Wenecji. Od 1430 r. ponownie pod panowaniem tureckim.

[edytuj] Królowie Tessaloniki

• Bonifacy z Montferratu (1204-1207)
• Demetriusz (1207-1224)
  • (1224 podbite przez władcę Epiru, 1227-1242 jako Cesarstwo Tesaloniki
  • (Do Bizancjum 1246-1376)

• Teodor Paleolog (1376-1382)
• Manuel Paleolog (1382-1387)
  • (Do Turcji 1376-1403)

• Jan Paleolog (1403-1408)
• Andronik Paleolog (1408-1423)
  • (Do Wenecji 1423-1430, od 1430 do Turcji)