Szkoła Podchorążych Piechoty

Z Wikipedii

Szkoła Podchorążych Piechoty – szkoła okresu II RP kształcąca przyszłych oficerów korpusu piechoty dla potrzeb Wojska Polskego.

Spis treści 1 Szkoła w latach 1917 – 1939 2 Tradycje i rodowód szkoły 3 Komendanci 4 Sztandar 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Zobacz też

[edytuj] Szkoła w latach 1917 – 1939

We wrześniu 1917 r w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej zorganizowana została Szkoła Aspirantów Oficerskich Polskiej Siły Zbrojnej a już 1 października pierwszych 60. słuchaczy rozpoczęło naukę. Do listopada 1918 r wypromowano około 500 absolwentów. W dniach odzyskiwania niepodległości, słuchacze szkoły wspólnie z oddziałami Polskiej Organizacji Wojskowej, rozbrajają Niemców w Ostrowi Mazowieckiej. Kierownictwo szkoły podejęło pertraktacje z Żołnierską Radą szpitala wojskowego (Festungslazaret N. 1) mieszczącego się w budynku obecnej Kancelarii Premiera (wybudowanego w latach 1900 – 1903 dla elitarnego carskiego Korpusu Kadetów im. Suworowa wg projektu Wiktora Junoszy-Piotrowskiego) o przejęciu obiektu bez walki w zamian za ewakuację rannych żołnierzy niemieckich. Od 20 listopada szkoła pod nazwą Szkoła Podchorążych^[2] przejmuje budynki. Szkoła była również nazywana Wojenną Szkołą Podchorążych Piechoty. Na stanowisku komendanta nowo utworzonej szkoły pozostał, przybyły z Ostrowi, płk Marian Kukiel.

Do szkoły przyjmowano ochotników ze środowiska cywilnego, szeregowych i podoficerów z byłych armii zaborczych oraz uczniów z austriackich szkół wojennych. Utworzono trzy bataliony podchorążych. Jeden batalion szkolili instruktorzy francuscy, według własnego programu, a dwa pozostałe polscy instruktorzy, korzystając ze wzorów armii niemieckiej. W listopadzie 1919 w struktury szkoły włączono słuchaczy ze Szkoły Podchorążych armii gen. Hallera.

Spośród słuchaczy rekrutowała się pierwsza kompania wartownicza Belwederu, gdy 29 listopada wprowadził się doń Naczelnik Państwa Józef Piłsudski. W latach wojny 1918 – 1920 szkoła prowadziła przyspieszone szkolenie, w związku z bardzo dużymi potrzebami frontów na kadrę dowódczą. Łącznie szkołę opuściło w tym okresie około 3 000 oficerów. Z chwilą zakończenia wojny polsko-bolszewickiej rozpoczęto szkolenie w cyklu 3. letnim. Z dniem 11 sierpnia 1921 r. utworzono w szkole kurs roczny (unitarny) dla kandydatów, którzy zamierzali pozostać w zawodowej służbie wojskowej w stopniu oficerskim. Absolwenci kursu otrzymywali stopień podchorążego oraz prawo wstępu do szkół oficerskich innych rodzajów wojsk. We wrześniu 1922 r. utworzono przy Szkole Podchorążych pierwszy rocznik Oficerskiej Szkoły Piechoty z 2. letnim cyklem szkolenia.

Podczas przewrotu majowego batalion szkoły opowiedział się po stronie legalnego rządu. Po zwycięskim przewrocie, we wrześniu 1926 r. szkołę przeniesiono do uprzedniej siedziby w Ostrowi Mazowieckiej. Na jesieni tego roku istniejące równolegle dwie szkoły – Oficerską Szkołę Piechoty i Szkołę Podchorążych, połączono pod wspólną nazwą – Oficerska Szkoła Piechoty. Dopiero w sierpniu 1928 r. przywrócono tradycyjną nazwę Szkoła Podchorążych Piechoty.^[3] W kwietniu 1937 r. zlikwidowano batalion unitarny a do szkoły przyjmowano wyłącznie absolwentów dywizyjnych kursów podchorążych rezerwy.

Szkoła obchodziła swoje święto 29 listopada na pamiątkę przygotowanego przez tajny związek niepodległościowy, potocznie nazywany Sprzysiężeniem Wysockiego i pod wodzą ppor. Piotra Wysockiego, ataku na Belweder - wieczorem 29 listopada 1830 r. W dniu swego święta podchorążowie zaciągali, w historycznych mundurach, wartę w Belwederze.

[edytuj] Tradycje i rodowód szkoły

• Szkoła Rycerska - założona w 1765 przez króla Stanisława Augusta
• Szkoła Podchorążych Piechoty Królestwa Kongresowego
• Szkoła Podchorążych Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej ^[4]
• Warszawska Szkoła Podchorążych Piechoty ^[5] (1919 - 1926)

[edytuj] Komendanci

• ppłk sztabu generalnego Marian Kukiel – 2 września 1917 – 11 listopada 1919
• płk sztabu generalnego Kazimierz Młodzianowski – 12 listopada 1919 – 14 października 1924
• płk dypl. Gustaw Paszkiewicz – 15 października 1924 – 21 maja 1926
• ppłk Marian Chilewski – 22 maja 1926 – 24 maja 1928
• płk dypl. Bohdan Hulewicz– 25 maja 1928 – 1 maja 1929
• płk dypl. Maksymilian Milan-Kamski – 2 maja 1929 – 26 sierpnia 1930
• płk dypl. Ludwik Bociański – 27 sierpnia 1930 – 7 listopada 1934
• płk Eugeniusz Żongołłowicz – 8 listopada 1934 - listopad 1938
• płk piech. Marian Stanisław Raganowicz (→ dowódca PD 41 DP (rez.))

[edytuj] Sztandar

Nadanie sztandaru i jego wzór zatwierdzono rozkazem Naczelnego Wodza zamieszczonym w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. z 1921, nr 22, poz. 435. Sztandar był darem Koła Przyjaciół Szkoły Podchorążych. Wręczył go szkole 17 czerwca 1921 marszałek Józef Piłsudski.

Obecnie sztandar znajduje się w Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie.

Przypisy

[edytuj] Bibliografia

• Księga chwały piechoty: komitet redakcyjny pod przewodnictwem płk. dypl. Bolesława Prugara Ketlinga, Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1992
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1990 ISBN-83-211-1104-1
• Kazimierz Bar: Akta Szkół Wojskowych Piechoty, Kawalerii i Artylerii z lat 1918 - 1939; Biuletyn Centralnego Archiwum Wojskowego Nr 3, 1971

[edytuj] Zobacz też