Maksymilian Iksal

Z Wikipedii

Maksymilian Iksal (ur. 1895 w Turzyczce dziś dzielnicy Wodzisławia Śląskiego, zm. 1981) – śląski działacz niepodległościowy, uczestnik powstań 1919-21.

W grudniu 1918 wstąpił do organizacji wojskowej na terenie powiatu rybnickiego. Współtworzył pierwsze komórki POW Górnego Śląska, a potem pełnił funkcję dowódcy 4 kompanii w 2 Pułku Strzelców Rybnickich. W związku z grożącym mu aresztowaniem znalazł się w obozie uchodźców w Piotrowicach. Tam 19 sierpnia 1919 stanął na czele 5-osobowego komitetu, wydając rozkaz komendantom organizacji wojskowej w powiecie pszczyńskim i rybnickim o rozpoczęciu walki w nocy z 16 na 17 sierpnia. Sam na czele 40-osobowego oddziału uderzył na Gołkowice zdobywając je. Następnie przekazał dowództwo Franciszkowi Marszolikowi, a sam wyruszył do Polski po pomoc. Przyjął go gen. Józef Haller w Krakowie oraz premier Ignacy Jan Paderewski i minister spraw wojskowych gen. Kazimierz Sosnkowski w Warszawie. Nie zdołał jednak uzyskać pomocy władz polskich. Nie udało się to także w Dowództwie Głównym Wojsk Wielkopolskich w Poznaniu.

W czasie II powstania pełnił funkcję organizatora i zastępcy komendanta powstania POW Górnego Śląska w powiecie opolskim. Był tam też czynny w akcji plebiscytowej.

Walczył w III powstaniu w rejonie Góry Św. Anny, w szeregach Podgrupy "Bogan". W okresie międzywojennym pracował jako urzędnik miejski w Rybniku. W latach 1923–1939 był członkiem Związku Powstańców Śląskich.

W 1939 współorganizował Ochotnicze Oddziały Powstańcze w powiecie rybnickim. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 batalionu. W okresie okupacji ukrywał się w Otmęcie i Blachowni Śląskiej, a po jej zakończeniu powrócił do Rybnika.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Krzyżem oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Krzyżem Zasługi.