Marc A. Mitscher

Z Wikipedii

Marc Andrew "Pete" Mitscher, ur. 26 stycznia 1887, zm. 3 lutego 1947, admirał Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, wsławiony jako dowódca Zespołu Uderzeniowego Szybkich Lotniskowców Floty Pacyfiku w czasie II wojny światowej.

Spis treści 1 Początki kariery 2 Okres międzywojenny 3 II wojna światowa 4 Bibliografia 5 Przypisy

[edytuj] Początki kariery

Marc Andrew "Pete" Mitscher urodził się w Hillsboro, w stanie Wisconsin jako syn Oscara i Myrty z domu Shear. W roku 1888, gdy miał 2 lata, jego rodzice przenieśli się do Oklahoma City w stanie Oklahoma gdzie jego ojciec, przedstawiciel Urzędu ds. Indian, został wkrótce wybrany burmistrzem. Z dokumentów rodzinnych wynika, że niezależnie od przenosin rodziny do Oklahomy młody Mitscher uczęszczał do szkoły podstawowej i średniej w Waszyngtonie, gdzie, po maturze, zapisał sie do US Naval Academy w Annapolis w stanie Maryland w roku 1906. Akademię ukończył w roku 1910 i przez dwa lata (zgodnie z ówczesnymi przepisami) służył na pokładzie pancernika USS "Colorado" uzyskując 7 marca 1912 roku stopień chorążego. W sierpniu 1913 został skierowany na USS "California".

Po odbyciu służby na niszczycielach USS "Whipple" i USS "Stewart" we wrześniu 1915 roku Mitscher został skierowany na kurs pilotażu w bazie Lotnictwa Morskiego w Pensacola na Florydzie, gdzie jako jeden z pierwszych odbywał loty startując z pokładu umieszczonego nad lufami dział głównych krążownika USS "North Carolina", pierwszego okrętu US Navy przystosowanego do takich operacji. 2 czerwca 1916 roku Mitscher otrzymał stopień pilota morskiego. W rok później brał udział - na pokładzie USS "Huntington" - w próbach z katapultami lotniczymi. Wreszcie, w lutym 1919 roku, został przeniesiony do sekcji lotniczej w Biurze Operacji Morskich.

[edytuj] Okres międzywojenny

10 maja 1919 roku, jako pilot łodzi latającej Curtis NC-1, wystartował z Nowej Fundlandii do lotu eskadry trzech samolotów przez Atlantyk. Jego samolot oraz towarzyszący mu NC-3 wylądowały w gęstej mgle na Azorach, ale sztorm nie pozwolił im kontynuować podróży do Europy.

W latach następnych Mitscher służył na pokładach lotniskowców "Langley" i "Saratoga", a także zbiornikowca "Wright".

[edytuj] II wojna światowa

Od czerwca 1939 do lipca 1941 był zastępcą szefa Biura Lotnictwa Morskiego, ale wkrótce został zaokrętowany na lotniskowiec "Hornet", a w październiku 1941 przejął dowodzenie okrętu. Pod jego dowództwem "Hornet" dokonał słynnego Rajdu Doolittle'a przeciw Japonii.

Mitscher dowodził "Hornetem" podczas Bitwy o Midway w dniach 4-6 czerwca, ale nie wykazał się niczym nadzwyczajnym. Jedyna formacja samolotów, która nie odnalazła lotniskowców japońskich, startowała z "Horneta" przy czym - z powodu nieudolności dowodzącego oficera - poszła w rozsypkę. Pozbawiony eskorty dywizjon torpedowych Devastatorów poleciał na pewną śmierć^[1], podczas gdy myśliwce eskorty pogubiły się i wyczerpały zapasy paliwa, co spowodowało stratę dwóch pilotów. Na konto Devastatorów należy jednak zapisać, że ściągnęły na siebie całą japońską eskortę, umożliwiając bombowcom nurkującym z "Yorktowna" i "Enterprise" zatopić trzy japońskie lotniskowce i tym samjym zwycięsko zakończyć bitwę. Mitscher został zdjęty z dowództwa "Horneta" 30 czerwca, niecałe trzy miesiące (26 października przed zatopieniem lotniskowca w bitwie pod Santa Cruz.

Mitscher dowodził do grudnia lotniczą formacją zwiadowczą Patrol Wing 2, kiedy to został mianowany dowódcą lotnictwa na wyspie Nouméa. W kwietniu 1943 został przeniesiony na identyczną pozycję na Wyspach Salomona, by wreszcie wylądować w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych jako szef powietrznej obrony Zachodniego Wybrzeża.

Na środkowy Pacyfik wrócił w styczniu 1944 jako dowódca 3. Dywizjonu Lotniskowców, a 21 marca został awansowany do stopnia wiceadmirała i mianowany dowódcą grupy uderzeniowej szybkich lotniskowców (w tym czasie V Floty, inaczej TF 58). Dowodził z pokładu lotniskowca "Lexington" grupą uderzeniową, która zadała Japończykom ogromne straty, bombardując ich instalacje na lądzie, statki handlowe i okręty Floty Cesarskiej od Truk po Palau, wzdłuż wybrzeży Nowej Gwinei i w archipelagu Marianów. Jego doskonale wyszkoleni piloci dokonali zagłady lotniskowców japońskich w bitwie na Morzu Filipińskim, bitwie nazywanej przez Amerykanów Mariańskim Polowaniem na Indyki (ang. The Marianas Turkey Shoot) w czerwcu 1944. Warto odnotować, że gdy po bitwie piloci wracali na pokłady swych lotniskowców po zmierzchu, Mitscher - łamiąc procedury - kazał pozapalać światła pokładów startowych, co ocaliło większość jego ludzi i zaskarbiło sobie ich wdzięczność.

Przez następny rok grupa uderzeniowa Mitschera zadawała potężne ciosy Japonii osłaniając lądowanie na Peleliu, kampanię filipińską, zdobycie Iwo Jimy i Okinawy. W czasie trwania tych wszystkich operacji Mitscher znajdował zawsze czas, by rzucić swe szybkie lotniskowce na północ celem dokonania dewastujących nalotów na macierzyste wyspy japońskie.

W lipcu 1946 kiedy powrócił do Stanów Zjednoczonych by objąć stanowisko zastępcy szefa operacji morskich, otrzymał wiele wysokich odznaczeń bojowych^[2]. Służył krótko jako dowódca VIII Floty, a 1 marca 1946 został głównodowodzącym Floty Atlantyku w stopniu admirała. Zmarł w czasie pełnienia służby w Norfolk, w stanie Wirginia.

[edytuj] Bibliografia

• Clark G. Reynolds, The Carrier War, Alexandria, VA 1987, ISBN 0-8094-3304-4
• Theodore Taylor, The Magnificent Mitscher, New York 1991. ISBN 1-55-7508-00-3

Przypisy