Michalina Jozafata Hordaszewska
Z Wikipedii
Michalina Hordaszewska - siostra Jozafata, błogosławiona katolicka.
Urodziła się 20 listopada 1869 r. we Lwowie jako piąte z ośmiorga dzieci. Już ósmego dnia po urodzeniu otrzymała pierwsze sakramenty według obrządku wschodniego w cerkwi pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Jej ojciec pracował jako stolarz, a matka w gospodarstwie. Po skończeniu szkoły podstawowej Michalina zaczęła pracować w sklepie.
W dzieciństwie przejawiała skłonności ku modlitwie - bawiła się ze swoją siostrą Anną w pustelników i żywiąc się korzonkami spędzała po parę godzin na modlitwie w leśnej kapliczce. Wcześnie pomyśl o wstąpieniu do zakonu. W 1888 r. w czasie rekolekcji dla młodzieży we Lwowie, spotkała ojca Jeremiasza Łomnickiego - bazylianina i misjonarza ludowego. Michalina wyspowiadała się u niego z całego życia. Został on jej kierownikiem duchowym, spowiednikiem i doradcą. W rok później złożyła prywatny ślub czystości, który następnie co roku ponawiała.
Michalina w osiemnastym roku życia wstąpiła do sióstr bazylianek - jedynego wówczas kontemplacyjnego zgromadzenia żeńskiego na Ukrainie. Jednak o. Jeremiasz w porozumieniu ze swoimi współbraćmi zakonnymi zaproponował jej założenie czynnego zgromadzenia żeńskiego obrządku bizantyjsko-ukraińskiego. Prosił ją o przemyślenie na modlitwie tej propozycji, nie krył przed nią trudności i przykrości, jakie mogły ją spotkać, gdyby podjęła się realizacji tego dzieła.
Tak o tym pisała: «Początkowo wahałam się stojąc przed nieznanym, lecz kiedy zastanowiłam się nad potrzebami mojego biednego narodu i dostrzegłam w tym dla mnie wolę Bożą, zdecydowałam się iść za głosem Boga i okazać gotowość na wszelkie ofiary, jakich wymagać będzie przyszłe zgromadzenie».
Najpierw bł. Michalina mieszkała przez parę miesięcy u sióstr felicjanek - przygotowywała się tam do pełnienia roli przełożonej nowego zgromadzenia. W tym czasie o. Cyryl Selecki przygotowywał w swojej parafii mieszkanie dla sióstr.
Obłóczyny Michaliny - pierwszej siostry Zgromadzenia Służebnic Niepokalanej Panny Maryi - odbyły się 24 sierpnia 1892 w bazyliańskim kościele św. Onufrego we Lwowie. Przyjęła imię zakonne Jozafata, na cześć słynnego na Ukrainie męczennika św. Jozafata Kuncewicza. 27 sierpnia tego roku (w obrządku wschodnim przypada wtedy uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny) odbyło się otwarcie i poświęcenie pierwszego domu nowego zgromadzenia.
Pierwsze konstytucje tak mówią o zgromadzeniu: «Jego zadaniem będzie (...) zakładanie sierocińców i przedszkoli, troska o chorych i ubogich po wsiach, przygotowywanie ciężko chorych na śmierć, pomaganie w święceniu niedzieli przez czytanie ludziom żywotów świętych i Pisma Świętego, nauczanie ludu i zachęcanie go do służenia Bogu przez dawanie mu przykładu własnego cnotliwego i pracowitego życia».
S. Jozafata starała się wszelkimi sposobami pomagać potrzebującym, polepszyć ich życie. Wiele wycierpiała z powodu oszczerstw, jakie na nią rzucano, i braku zrozumienia, była też chora na gruźlicę kości. Siłę do wykonywania zadań i znoszenia cierpliwie trudności czerpała z modlitwy, na której odczuwała obecność i zjednoczenie z Bogiem, oraz z licznych umartwień.
Choroba spowodowała jej przedwczesną śmierć, która nastąpiła 25 marca 1919 r. Pochowano ją w Krystynopolu na Ukrainie. W listopadzie 1982 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do domu generalnego zgromadzenia w Rzymie.
Życie s. Jozafaty wypełniała modlitwa i służba. Kochała Boga i bliźnich, przede wszystkim cierpiących i opuszczonych. Jest przykładem miłości wrażliwej na potrzeby ubogich, chorych i odrzuconych, których nie brak i w dzisiejszym świecie.
Proces beatyfikacyjny rozpoczął w Rzymie 6 kwietnia w 1998 Jan Paweł II.
Beatyfikacja odbyła się 27 czerwca 2001 r. we Lwowie, dokonał jej Jan Paweł II.
