Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia

Z Wikipedii

Deutsch-Südwestafrika
Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia

1884-1915

→

Otjimbingwe (1884-1891)
Windhuk (1891-1915)
Grootfontein (1915)

Status terytorium

kolonia Niemiec

Powierzchnia
• całkowita

835 100 km²

Utworzenie

Likwidacja

Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia (niem. Deutsch-Südwestafrika, DSWA) - niemiecka kolonia w latach 1884-1915, przejęta później przez Republikę Południowej Afryki i administrowana jako Afryka Południowo-Zachodnia. Ostatecznie terytorium to uzyskało niepodległość w 1990 jako Namibia. Powierzchnia kolonii wynosiła 835,1 tys. km².

[edytuj] Historia

Początki kolonii wiążą się z osobą niemieckiego kupca Adolfa Lüderitza, który kupił ziemię w okolicach Angra Pequeña od miejscowego wodza plemiennego. Od jego nazwiska wywodzi swoją nazwę miasto Lüderitz i przyległe wybrzeże. 24 kwietnia 1884 Lüderitz przekazał ten obszar pod opiekę władz niemieckich. Wkrótce przypłynęły tutaj statki niemieckiej floty. Ostatecznie niemiecka flaga zawisła nad tym terytorium 7 sierpnia 1884. W 1890 kolonia powiększyła swój obszar po zakupie terytorium Caprivi.

Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia była jedyną niemiecką kolonią, która przyciągnęła znaczącą liczbę niemieckich osadników. Przybywali tu głównie z powodów ekonomicznych, w poszukiwaniu diamentów i miedzi, a także by uprawiać ziemię. W 1902 wśród 200 tys. mieszkańców kolonii było 2595 Niemców, 1354 Afrykanerów i 452 Brytyjczyków. Do 1914 przybyło kolejnych 9 tys. osadników niemieckich.

Miejscowa ludność autochtoniczna, obejmująca głównie ludy Herero (80 tys. osób), Owambo (60 tys.) i Nama (10 tys.), określana była mianem Hotentotów. W latach 1893-1894 doszło do pierwszego "powstania Hotentotów" ludu Nama, na którego czele stał legendarny Hendrik Witboi. W kolejnych latach dochodziło do kolejnych lokalnych powstań przeciwko kolonizatorom, ich kulminacją było tzw. powstanie Herero w 1904. Herero atakowali niemieckie gospodarstwa, zabijając około 150 osadników. Przy słabych jeszcze siłach niemieckich Herero udało się nawet otoczyć miasta Okahandja i Windhoek. Dodatkowe siły przybyłe z Niemiec rozgromiły powstańców w bitwie pod Waterbergiem. Herero musieli wycofać się na pustynię Kalahari, gdzie wielu z nich umarło z pragnienia. Ponadto niemieckie patrole strzegły źródeł wody, strzelając do zbliżających się tubylców. Zaledwie części z nich udało się zbiec do sąsiednich terytoriów brytyjskich. Jesienią 1904 doszło do kolejnego powstania ludu Nama pod wodzą Hendrika Witboi i Jakoba Morenga, które zostało stłumione w latach 1907-1908. Szacuje się, że łącznie w trakcie tych starć zginęło około 25-100 tys. Herero, 10 tys. Nama i 1749 Niemców.

Na początku I wojny światowej wojska południowoafrykańskie wkroczyły do kolonii. Ich przewaga była znacząca i jednostki niemieckiego Schutztruppe mogły jedynie starać się opóźnić zajęcie całego terytorium. Ostatecznie Niemcy poddali się 9 lipca 1915. Po wojnie terytorium zostało przejęte przez Brytyjczyków, a później przekazane Południowej Afryce jako terytorium mandatowe Ligi Narodów.

We współczesnej Namibii wiele jest jeszcze pozostałości z czasów niemieckiej kolonizacji: nazwy geograficzne, budynki czy przedsiębiorstwa. Nadal mieszka tutaj około 20 tys. potomków niemieckich osadników.