Ortogonalność
Z Wikipedii
Ortogonalność (z gr. ortho – proste, gonia – kąt) – uogólnienie pojęcia prostopadłości znanego z geometrii euklidesowej na przestrzenie unitarne, takie jak np. przestrzeń euklidesowa. Szczególnym przypadkiem ortogonalności jest ortonormalność.
Spis treści |
[edytuj] Definicja
Wektory x,y przestrzeni unitarnej X z iloczynem skalarnym są ortogonalne, co zapisujemy , wtedy i tylko wtedy, gdy
Z definicji iloczynu skalarnego wynika, że wektor zerowy jest ortogonalny do każdego wektora przestrzeni unitarnej. Często zamiast o ortogonalności, zgodnie z intuicjami geometrycznymi, mówi się o prostopadłości danych wektorów, choć ostatnie spostrzeżenie rozróżnia prostopadłość od ortogonalności (punkt nie jest prostopadły do dowolnej prostej na płaszczyźnie euklidesowej, lecz jest do niej ortogonalny w sensie euklidesowego iloczynu skalarnego).
[edytuj] Funkcje ortogonalne
Ze względu na ogólność pojęcia przestrzeni liniowej, a co za tym idzie przestrzeni unitarnej, obejmującego zakresem również przestrzenie wielomianów i innych funkcji, mówi się konsekwentnie o wielomianach ortogonalnych i funkcjach ortogonalnych. Należy wówczas pamiętać względem jakiego iloczynu skalarnego rozpatrujemy ortogonalność.
[edytuj] Przykłady
Rozpatrzmy przestrzeń L2, czyli przestrzeń funkcji całkowalnych z kwadratem na przedziale [a,b], gdzie iloczyn skalarny dany jest wzorem . Układem funkcji ortogonalnych na przedziale [ − π,π] jest , gdzie .
Innymi przykładem może być układ funkcji badany w teorii szeregów Fouriera. Przykładem wielomianów ortogonalnych są wielomiany Legendre'a rozpatrywane w analizie matematycznej i analizie numerycznej.
[edytuj] Zobacz też
- przegląd zagadnień z zakresu matematyki,
- macierz ortogonalna,
- ortogonalizacja Grama-Schmidta,
- ortonormalność,
- dopełnienie ortogonalne,
- operator ortogonalny.