Otton I (książę pomorski)

Z Wikipedii

Herb rodowy Gryfitów

Otton I (ur. ok. 1279 r. - zm. 31 grudnia 1344 r.), pogrobowiec, syn Barnima I i Matyldy askańskiej (trzeciej żony księcia), córki Ottona III margrabiego brandenburskiego. Książę ("dux Slavorum, Cassubie et Stettin"), nazywany często – leniwym i dewocyjnym, także „Ojcem ubogich”. Założyciel dynastii książąt szczecińskich.

[edytuj] Podział księstwa

Od 1294 r. wespół ze starszym wiekiem Barnimem II – sprawuje samodzielne rządy. Po tragicznej śmierci brata, w wyniku układu podziałowego z Bogusławem IV (27 czerwca – 12 lipca 1295 r.) – zostaje księciem szczecińskim. Jego terytorium rozciąga się między Pianą i Iną ze Szczecinem, Gryfinem, Pyrzycami, Gardźcem, Pieńkuniem, Dyminem, Trzebiatowem (Treptow a.d. Tollensee), a Wkryujściem.

[edytuj] Konflikt pomorsko–brandenburski

W 1319 r. po śmierci margrabiego Waldemara i w rok później jego syna Henryka, książę Otton I – postanawia odebrać Brandenburgii sporne tereny. Przy pomocy księcia wrocławskiego Henryka oraz króla Danii – dokonuje próby przejęcia Marchii Wkrzańskiej. W końcu sierpnia 1320 r. opanowuje Passewalk, Prenzlau i Templin, uznając króla duńskiego Krzysztofa II – za opiekuna.

W następstwie tych działań doszło do wojny Pomorza z Meklemburgią. Wspólne jednak zagrożenie ze strony Ludwika brandenburskiego (syna Ludwika Bawarskiego) - doprowadza do podziału Marchii Wkrzańskiej – pomiędzy siebie (1323r.). W roku następnym zawiązuje się sojusz przeciw Brandenburgii i w kolejnym z Władysławem Łokietkiem, królem Polski . Przypieczętowaniem tego wydarzenia było ustanowienie granicy pomorsko – polskiej, w Nakle na rzece Drawie.

Do eskalacji konfliktu pomorsko – brandenburskiego dochodzi w momencie koronacji Ludwika Bawarskiego na cesarza (styczeń 1328 r.). Otton I otrzymuje pomoc ze strony swego syna Barnima III, przejmującego w zasadzie stery nad konfliktem.

[edytuj] Sprawa Szczecina

Za jego panowania – dochodziło do licznych buntów miast pomorskich, ze Szczecinem w roli głównej. Szczecin był licznie obdarowywany nadaniami ziemskimi. Za panowania Ottona I - otrzymał kilka wsi, wraz z rozległymi ziemiami Międzyodrza i łąk wokół jeziora Dąbskiego, kosztem Dąbia i innych miast. Miasto liczyło się z tym, że może nie otrzymać potwierdzenia nadanych przywilejów, w momencie wygaśnięcia linii książąt szczecińskich - z rąk Ludwika Brandenburskiego. Otton I, wespół z Warcisławem IV – oddał Pomorze pod opiekę biskupa kamieńskiego. Piecza biskupia nad powierzonymi ziemiami - miała obejmować do 2 lutego 1339 r. Data ta była klauzulą - na wypadek bezpotomnej śmierci książąt.

Miasto nie złożyło hołdu Ludwikowi Brandenburskiemu, opowiadając się za szczecińskimi i wołogoskimi Gryfitami. Dochodzi do konfliktu pomorsko - brandenburskiego, który zaostrza się na skutek coraz większych wysuwanych żądań przez Ludwika i jego ojca cesarza Ludwika Bawarskiego. Szczecin poparty przez Gryfino, Goleniów i inne miasta pomorskie – ułatwił Ottonowi I i jego synowi, zawarcie układu sojuszniczego z Brandenburgią.

Miasto zmieniło swoje stanowisko wobec Barnima III, syna Ottona I, który władał właściwie księstwem szczecińskim. Było to powodem bliżej nieokreślonego zatargu. Szczecin złożył hołd księciu Bogusławowi V wołogoskiemu – 28 stycznia 1341 r., tym samym utracił dotychczasowe przywileje - nadane przez książąt szczecińskich. Sąd ziemski został przeniesiony do Gardźca. Zmiana dotychczasowego "status quo" - następuje w chwili przyjścia na świat potomków Barnima III – Kazimierza, Bogusława, Świętobora i Ottona. Dalsza kontynuacja zatargu nie miała już podstaw, bo szczecinianie zrozumieli, że nie podołają dalszym walkom z rodem Gryfitów. Po zawarciu porozumienia z Barnimem III – Szczecin w 1343 r. otrzymuje nadania ziemskie o areale 24 łanów, koło wsi Wołczkowo. Brandenburczycy zaniechali żądania składania hołdu lennego.

[edytuj] Klasztor w Kołbaczu

Książę Otton I, już podeszłego wieku – zdziwaczał i stał się zdewociałym starcem. Przebywając w klasztorze kołbackim, oddawał się codziennym modłom. Na skutek swej wielkiej szczodrości - rozdawał jałmużnę i czynił dobre uczynki. Nazywano go wówczas „Ojcem ubogich”. W 1338 r. przekazał oficjalnie - całkowitą władzę swojemu synowi. Faktycznie Barnim III współrządził z ojcem księstwem od 1320 r. Umiera w Kołbaczu – 31 grudnia 1344 r. Inskrypcja nagrobna podaje datę śmierci - 20 grudnia 1344 r. Pochowany w kościele NMP w Szczecinie.

[edytuj] Rodzina

Żonaty z Elżbietą (wg Lubinusa – Elisabeta Suerinensis), hrabianką holsztyńską, córką Gerarda II Ślepego, hrabiego Holsztynu. Ojciec Barnima III Wielkiego i księżniczki Matyldy.

Istnieje pogląd, że Elżbieta miała być drugą żoną księcia. Pierwszą była mianowicie – Katarzyna, córka Bernarda, księcia brunszwicko – lüneburskiego (poślubiona w 1296 r. – zmarła przed 1300 r.)