Owen Hargreaves
Z Wikipedii
Owen Hargreaves | ||
Imię i nazwisko | Owen Lee Hargreaves | |
Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1981 Calgary, Kanada |
|
Pozycja | pomocnik | |
Informacje klubowe | ||
Obecny klub | Manchester United | |
Numer | 4 | |
Kariera piłkarska | ||
---|---|---|
Lata | Klub | M (G) |
1994–1997 1997–2007 2007– |
Calgary Foothills SC Bayern Monachium, Manchester United |
144 (5) |
Reprezentacja narodowa | ||
Lata | Reprezentacja | |
2001– | Anglia | 39 (0) |
Owen Hargreaves (ur. 20 stycznia 1981 w Calgary w Kanadzie), angielski piłkarz występujący na pozycji pomocnika lub prawego obrońcy. Reprezentant Anglii, w sezonie 2006/2007 zawodnik klubu niemieckiej 1. Bundesligi Bayern Monachium. Od sezonu 2007/2008 występuje w angielskim Manchesterze United.
[edytuj] Kariera klubowa
- 1994-1997: Calgary Foothills FC
- 1997-2007: Bayern Monachium
- 2007- : Manchester United
Owen Hargreaves urodził się w Kanadzie jako najmłodszy syn Margaret i Colina Hargreavesów. Jego rodzina wyemigrowała z Wielkiej Brytanii w 1980 roku. Ojciec Owena występował niegdyś jako piłkarz w angielskich klubach Bolton Wanderers i Wigan Athletic. Owen rozpoczął swoją karierę w dziecięcych drużynach klubu Calgary Foothills FC. Z zespołem wywalczył tytuł mistrza Kanady U-15 w 1994 roku. Talent Hargreavesa znalazł uznanie u Haralda Hoppe'a, trenera juniorów Bayernu Monachium. Młody piłkarz został zaproszony na testy w 1996, zaś w lipcu 1997 dołączył do juniorskiej drużyny klubu z Monachium. W nowym klubie Owen występował przez dwa i pół roku w drużynie U-19, a następnie w zespole amatorów. Z zespołem U-19 dotarł w 1998 do finału mistrzostw Niemiec, przegranym z Borussią Dortmund. 12 sierpnia 2000 Hargreaves zadebiutował w meczu Bundesligi, zmieniając Carstena Janckera w 83. minucie. W tym samym roku po raz pierwszy wyszedł w podstawowym składzie Bayernu (w meczu z SpVgg Unterhaching 16 września). Sezon 2000/2001 okazał się wspaniały dla klubu, który zdobył mistrzostwo Niemiec oraz Ligę Mistrzów. Hargreaves pokazał się w tych ostatnich rozgrywkach z dobrej strony, szczególnie w półfinale z Realem Madryt. W kolejnym sezonie Owen umocnił swoją pozycję w pierwszym składzie, rozgrywając 46 meczów. Był wtedy jednym z kluczowych graczy zespołu, który jednak nie zdobył żadnego trofeum, zajmując 3. miejsce w Bundeslidze i odpadając z Pucharu Niemiec oraz Ligi Mistrzów. W sezonie 2002/2003 Bayern cieszył się znowu z mistrzostwa kraju i finału Pucharu Niemiec. 26 stycznia 2003 Hargreaves zdobył swoją pierwszą bramkę w Bundeslidze, w meczu przeciwko Borussii Mönchengladbach. Niestety w sezonie 2002/2003 często nękały go kontuzje, co umożliwiło mu rozegranie jedynie 32 meczów dla swojego klubu. W sezonie 2003/2004 Bayern ponownie zawiódł w lidze i Lidze Mistrzów. Jednak kolejne dwa lata to pasmo sukcesów krajowych. Hargreaves zdobył z klubem w latach 2005 i 2006 dublety: dwukrotnie mistrzostwo i Puchar Niemiec. 20 maja prezydent Bayernu Monachium, Franz Beckenbauer potwierdził , że Owen Hargreaves podczas letniego okienka transferowego podpisze kontrakt z Manchesterem United.
[edytuj] Kariera reprezentacyjna
Owen Hargreaves mógł wybrać grę w reprezentacji Kanady, jednak jego szybki wyjazd do Niemiec uniemożliwił mu to. 31 sierpnia 2000 roku ówczesny trener reprezentacji Anglii U-21 Howard Wilkinson powołał Hargreavesa na mecz towarzyski z Gruzją (6:1). Później piłkarz Bayernu wystąpił w kolejnych meczach drużyny U-21. W pierwszej reprezentacji seniorów zadebiutował 15 sierpnia 2001 roku w meczu przeciwko Holandii. W 2002 Sven-Göran Eriksson powołał go, jako jedynego gracza spoza Premiership, na Mistrzostwa Świata, na których Anglia odpadła w ćwierćfinale z Brazylią. Hargreaves jednak doznał kontuzji już w drugim meczu grupowym z Argentyną i musiał zostać zmieniony. Jego kariera reprezentacyjna, pomimo małego znaczenia dla drużyny narodowej i niechęci kibiców, rozwijała się i w 2004 został on powołany na Mistrzostwa Europy, zaś w 2006 na Mistrzostwa Świata, na których rozegrał dwa mecze w fazie grupowej, przeciwko Paragwajowi i Szwecji. Do tej pory rozegrał w reprezentacji Anglii 39 meczów i nie zdobył gola.
1 van der Sar • 2 Neville • 3 Evra • 4 Hargreaves • 5 Ferdinand • 6 Brown • 7 Cristiano Ronaldo • 8 Anderson • 9 Saha • 10 Rooney • 11 Giggs • 12 Foster • 13 Park Ji-sung • 15 Vidić • 16 Carrick • 17 Nani • 18 Scholes • 19 Piqué • 21 Dong • 22 O'Shea • 23 Evans • 24 Fletcher • 25 Simpson • 27 Silvestre • 29 Kuszczak • 32 Tévez • 33 Eagles • 38 Heaton •
1 Seaman • 2 Mills • 3 A. Cole • 4 Sinclair • 5 Ferdinand • 6 Campbell • 7 Beckham • 8 Scholes • 9 Fowler • 10 Owen • 11 Heskey • 12 Brown • 13 Martyn • 14 Bridge • 15 Keown • 16 Southgate • 17 Sheringham • 18 Hargreaves • 19 J. Cole • 20 Vassell • 21 Butt • 22 James • 23 Dyer • trener: Eriksson
1 Robinson • 2 Neville • 3 A. Cole • 4 Gerrard • 5 Ferdinand • 6 Terry • 7 Beckham • 8 Lampard • 9 Rooney • 10 Owen • 11 J. Cole • 12 Campbell • 13 James • 14 Bridge • 15 Carragher • 16 Hargreaves • 17 Jenas • 18 Carrick • 19 Lennon • 20 Downing • 21 Crouch • 22 Carson • 23 Walcott • trener: Eriksson