Sven-Göran Eriksson

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Sven-Göran Eriksson ^* (ur. 5 lutego 1948 roku w Torsby), szwedzki piłkarz, występujący na pozycji prawego obrońcy, oraz trener piłkarski. Jako zawodnik grał w drugoligowym KB Karlskoga i trzecioligowym Degerfors IF. Po szybkim - w wieku 27 lat (z powodu kontuzji kolana) - zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę szkoleniową. Z każdym z klubów, w którym pracował, osiągał wyniki, począwszy od awansu do pierwszej ligi z Degerfors IF, przez Puchar UEFA z IFK Göteborg, a skończywszy na tytułach mistrza kraju z Benfiką Lizbona i Lazio Rzym. Jest jedynym oprócz Giovanniego Trapattoniego i Arsène'a Wengera szkoleniowcem, który prowadził drużynę w finałach trzech najważniejszych klubowych rozgrywek europejskich – o Puchar UEFA (trzykrotnie), Puchar Mistrzów i Puchar Zdobywców Pucharów. Od października 2000 roku do czerwca 2006 był pierwszym w historii zagranicznym selekcjonerem reprezentacji Anglii. W ciągu sześciu lat pracy trzykrotnie doprowadził ją do ćwierćfinału mistrzostw świata (dwa razy) i mistrzostw Europy; za każdym razem jego podopieczni ulegali drużynom prowadzonym przez Luiza Felipe Scolariego. W czerwcu 2007, po roku odpoczynku, Eriksson podpisał kontrakt z Manchesterem City.

Spis treści 1 Kariera szkoleniowa 1.1 Szwecja 1.2 Portugalia 1.3 Włochy 1.4 Anglia 2 Sukcesy szkoleniowe 3 Ciekawostki

[edytuj] Kariera szkoleniowa

[edytuj] Szwecja

Pracę szkoleniową zaczynał jako asystent (1976) i pierwszy trener (1977-1978) w Degerfors IF. Ze swoją drużyną szybko awansował do pierwszej ligi szwedzkiej. W 1979 został trenerem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w Szwecji IFK Göteborg. Młody szkoleniowiec w ciągu trzech lat zdobył z nim dwukrotnie mistrzostwo kraju, raz Puchar kraju, a w 1982 po zwycięstwie w dwumeczu (1:0 i 3:0) nad Hamburger SV świętował pierwsze w historii szwedzkiego futbolu trofeum międzynarodowe – Puchar UEFA.

[edytuj] Portugalia

Kilka tygodni po tym triumfie otrzymał propozycję pracy w Benfice Lizbona, z którą zdobył dwa tytuły mistrza Portugalii i jeden puchar kraju. Do Benfiki powrócił pięć lat później. Prowadzony przez niego zespół w 1991 roku ponownie okazał się bezkonkurencyjny w lidze, a rok wcześniej zagrał w finale Pucharu Mistrzów, w którym uległ 0:1 Milanowi.

[edytuj] Włochy

W 1984 roku upomniała się o niego Serie A. Najpierw pracował w AS Roma, którą, ze Zbigniewem Bońkiem w składzie, doprowadził do zwycięstwa w Pucharze Włoch, a później w AC Fiorentinie, przez pięć lat w Sampdorii Genua i najbardziej udanie od 1997 do 2000 roku w Lazio Rzym. Drużynę ze stolicy Włoch, w której nie brakowało indywidualności piłkarskich (m.in. Siniša Mihajlović, Alessandro Nesta, Fernando Couto, Pavel Nedved, Dejan Stanković, Marcelo Salas, Christian Vieri, Roberto Mancini) nauczył zespołowości i pracowitości. Jego podopieczni zdobyli mistrzostwo i Puchar kraju oraz Puchar Zdobywców Pucharów i - po pokonaniu Manchesteru United - Superpuchar Europy.

[edytuj] Anglia

W październiku 2000 roku został, jako pierwszy szkoleniowiec urodzony poza Wielką Brytanią, selekcjonerem reprezentacji Anglii. Jego zespół wygrał 5:1 w eliminacjach do Mundialu 2002 z Niemcami. Przed jego przyjściem Anglicy zajmowali przedostatnie miejsce w grupie. Ostatecznie kwalifikacje skończyli na pierwszym.

Eriksson znacznie odmłodził drużynę. Na Mundialu 2002 średnia wieku angielskich piłkarzy wynosiła 26 lat. Wprowadził do reprezentacji Johna Terry'ego, Franka Lamparda, Paula Robinsona, Wayne'a Rooneya i Joe Cole'a. Na dwóch turniejach, do których awansował z Anglią Eriksson, zespół docierał do ćwierćfinału. Najpierw uległ 1:2 przyszłemu mistrzowi – Brazylii, a dwa lata później na mistrzostwach Europy po rzutach karnych Portugalii.

Mimo iż angielscy dziennikarze często krytykowali wiele pomysłów szwedzkiego trenera (powierzenie opaski kapitańskiej Davidowi Beckhamowi, brak dyscypliny w drużynie) i bardziej aniżeli pracą trenerską zajmowali się jego życiem prywatnym, to za selekcjonerskiej kadencji Erikssona Anglia powróciła do światowej czołówki, osiągając bardzo przyzwoite wyniki w mistrzostwach świata i Europy.

Po Mundialu 2006 przekazał stanowisko trenera kadry swojemu asystentowi Steve'owi McClarenowi. Sam przez ponad rok pozostawał bez pracy (w tym czasie odrzucił m.in. propozycję prowadzenia reprezentacji RPA). W czerwcu 2007 roku podpisał kontrakt z Manchesterem City.

• 1976-76 – Degerfors IF, asystent
• 1977-78 – Degerfors IF
• 1979-82 – IFK Göteborg
• 1982-84 – Benfica Lizbona
• 1984-87 – AS Roma
• 1987-89 – AC Fiorentina
• 1989-92 – SL Benfica
• 1992-97 – Sampdoria Genua
• 1997-00 – Lazio Rzym
• 2001-06 – reprezentacja Anglii
• 2007-08 – Manchester City
• - 2008 - reprezentacja Meksyku

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Szwecji 1981 i 1982, Puchar Szwecji 1979 oraz Puchar UEFA 1982 z IFK Göteborg
• mistrzostwo Portugalii 1983, 1984 i 1991, Puchar Portugalii 1983, finał Pucharu UEFA 1983 oraz finał Pucharu Mistrzów 1990 z Benficą;
• Puchar Włoch 1986 z Romą;
• Puchar Włoch 1994 z Sampdorią;
• mistrzostwo Włoch 2000, wicemistrzostwo Włoch 1999, Puchar Włoch 1998, Superuchar Włoch 1998, finał Pucharu UEFA 1998, Puchar Zdobywców Pucharów 1999 oraz Superpuchar Europy 1999 z Lazio;
• ćwierćfinały Mundialu 2002 i Euro 2004 oraz Mundialu 2006 z reprezentacją Anglii;

[edytuj] Ciekawostki

• Eriksson w czasie swojej selekcjonerskiej przygody należał do ulubionych bohaterów angielskich tabloidów. Najpierw dziennikarze zajmowali się wykrywaniem kolejnych romansów selekcjonera (m.in. ze szwedzką prezenterką telewizyjną Ulriką Jonsson i z Farią Alam, sekretarką pracującą w angielskiej federacji piłkarskiej), a później urządzili prowokację, w której jeden z nich podał się za przedstawiciela Chelsea Londyn i zaproponował mu pracę. Szwed zgodził się bez namysłu.
• W latach 2001-2006 był najlepiej zarabiającym trenerem na świecie. Podczas Euro 2004 był liderem pod względem wielkości pensji ze wszystkich siedemnastu szkoleniowców. Wyliczono wówczas, że rocznie inkasuje 34 miliony złotych, podczas gdy drugi w rankingu Giovanni Trapattoni – 8,5.