Papież Leon I

Z Wikipedii

Leon I Wielki
Imię łacińskie	Leo I Magnus
Data wyboru	29 września 440
Urodzony	ok. 390
Zmarł	10 listopada 461

Św. Leon I Wielki (na Wschodzie znany jako Lew) - papież rzymski, Ojciec Kościoła, wybitny teolog, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego (scs. Swiatitiel Lew, papa Rimskij).

Według Liber Potificalis pochodził z Toskanii. Inne źródła podają jako miejsce urodzenia dzisiejszą Turcję i rok 400. Papież Celestyn I mianował go arcydiakonem. Był doradcą kolejnych papieży i uznanym w Kościele autorytetem. W 440 r., gdy przebywał jako legat w Galii, za swą bogobojność i uczoność dostąpił godności papieża rzymskiego. Sprawując tę funkcję miał być prawdziwym pasterzem swego stada oraz gorliwym obrońcą czystości wiary od herezji manicheizmu i eutychiaństwa.

Poprzez legatów brał udział w osądzeniu Eutychiusza na IV Soborze Powszechnym, który odbył się w Chalcedonie w 451 r. (odegrał wtedy kluczową rolę). Pod jego istotnym wpływem ustalono podstawy liturgii i chrystologii, możliwe do zaakceptowania przez Kościoły wschodni i zachodni.

W następnym roku (452) siłą swego słowa powstrzymał wodza Hunów Attylę od zrównania Rzymu z ziemią. Jego zdolność przekonywania okazała się równie silna w 455 r., gdy udało mu się namówić Wandalów, aby nie przelewali krwi i nie podpalali rzymskich budynków i tym samym zmniejszył straty zadane przez Genzeryka.

Uczynił papiestwo wiodącą siłą w chrześcijaństwie (w sensie honorowym); interweniował w sprawach kościelnych w Hiszpanii, Galii, północnej Afryce i na Bliskim Wschodzie. Zwalczał również herezje pelagianizmu, monofizytyzmu i pryscylianizmu.

Święty Leon zmarł w 461 r. Pozostawił po sobie posłanie do patriarchy konstantynopolitańskiego Flawiana, około sto kazań (napisanych prostym i wymownym językiem) oraz około 140 listów do różnych osób, w których znajduje się wiele interesujących obserwacji psychologicznych.

Relikwie św. Leona znajdują się w bazylice św. Piotra w Watykanie (został tam pochowany jako pierwszy spośród papieży). Kościół rzymskokatolicki nazywa go „Wielkim”. W roku 1754 Papież Benedykt XIV podniósł Leona I do godności Doktora Kościoła. Na Zachodzie jest dużo bardziej znany niż w Cerkwi prawosławnej.

Spis treści 1 Teologia 2 Dzieła 3 Patronat 4 Ikonografia

[edytuj] Teologia

Stwierdzał, że Jezus Chrystus jest jedną Osobą o dwóch naturach: Boskiej i ludzkiej; natury te są z sobą ściśle złączone, ale nie mieszają się z sobą. Syn jest równy Ojcu i Duchowi jako Bóg, ale niższy od Nich jako Człowiek. Sformułował teorię współorzekania przymiotów. Sądził, że Chrystus narodził się najpierw z Ojca, a potem z Maryi, ale już w inny sposób, w nowym porządku. Maryja jest jego Matką-Rodzicielką i Córką-Stworzeniem zarazem. Teolodzy kościelni powoływali się na jego naukę przez wszystkie kolejne wieki, także na soborze trydenckim.

[edytuj] Dzieła

• list do Flawiana (Tomus ad Flavianum), odczytany uroczyście na Soborze chalcedońskim i uznany za zgodny z ortodoksją
• Indiculus (zbiór fundamentalnych prawd wiary; autostwo wątpliwe)
• kazania
• listy
• teksty liturgiczne

Zobacz też: monofizytyzm.

[edytuj] Patronat

Na Zachodzie uważany jest za patrona muzyków i śpiewaków.

[edytuj] Ikonografia

W ikonografii wschodniej przedstawiany jest w tradycyjnym typie świętego biskupa. Jest mężczyzną w średnim wieku, z krótką brodą i charakterystycznymi lokami na grzywce. W dłoniach trzyma Ewangelię. Wizerunek papieża na ikonie: [1] [2]

W sztuce zachodniej bywa również ukazywany w papieskich szatach i tiarze lub podczas pisania. Za atrybuty służą mu poza księgą kielich oraz orszak z półksiężycem, któremu zastępuje drogę. Atrybuty: unoszący się koło jego osoby Apostołowie Piotr i Paweł grożący Attyli.