Radzieje

Z Wikipedii

Współrzędne: 54°8' N 21°35' E54.1333333 21.5833333 (Radzieje)


Radzieje
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	węgorzewski
Gmina	Węgorzewo
Sołtys	Andrzej Wodzyński
Położenie	54° 8' N 21° 35' E
Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności	510
Strefa numeracyjna (do 2005)	87
Kod pocztowy	11-600
Tablice rejestracyjne	NWE
Położenie na mapie Polski Radzieje

Radzieje (litw. Radzijai) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Węgorzewo.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.

Przez Radzieje przechodzi linia kolejowa Kętrzyn – Węgorzewo. Wieś położona jest ok. 2 km na zachód od jez. Mamry. Radzieje posiadają szkołę podstawową i kilka sklepów.

[edytuj] Historia

Wieś lokowana była 6 września 1123 r. na 523 włókach, w tym były 213 włóki dla sołtysa i 4 na uposażenie parafii. W przywileju lokacyjnym chłopi byli zobowiązani do szarwarków na rzecz folwarku krzyżackiego w Dobie. Według statystyk niemieckich w parafii Radzieje w 1806 r. było 1147 Polaków i 363 Niemców. Nabożeństwa w języku polskim, obok niemieckiego odprawiano jeszcze w 1890 r.

[edytuj] Kościół parafialny pw. Chrystusa Króla

Kościół w Radziejach przed reformacją był pw. św. Mikołaja i należał do archiprezbiteratu w Reszlu. Obecnie parafia znajduje się na terenie diecezji ełckiej i należy do dekanatu węgorzewskiego.

Obecny kościół wybudowano w 1827 r. Jest to budowla na planie foremnego ośmioboku (długość jednego boku 8,5 m) z ostrosłupowym dachem zakończonym latarnią. Projektantem kościoła miał być następca tronu Fryderyk Wilhelm IV. W centralnej części kościoła znajduje się naturalnej wielkości figura Chrystusa na krzyżu, wykonana z polichromowanego betonu. Z dawnego wyposażenia kościoła zachowały się dwa niderlandzkie obrazy z pierwszej połowy XVII w.: Pojmanie Chrystusa i Chrystus przed Piłatem. Z tego okresu jest również barokowy anioł chrzcielny, amorek i figury ewangelistów. Drewniana wolno stojąca dzwonnica wybudowana w pierwszej połowie XVIII w. jest starsza od obecnego kościoła. Z trzech dzwonów ufundowanych w 1727 r. przez patrona kościoła Lehndorffa pozostał tylko jeden najmniejszy z jego herbem. Zaginione w 1945 r. dzwony zastąpiły nowe w 1972 r. Z istniejącego niegdyś kościelnego cmentarza zachowały się kamienne nagrobki żołnierzy z I wojny światowej.