Romuald Nałęcz-Tymiński

Z Wikipedii

Romuald Nałęcz-Tymiński kontradmirał
ur. 13 XI 1905 w Szenderowie zm. 13 XII 2003 w Toronto

Kariera:
dowódca ORP "Conrad"
ORP "Conrad" ORP "Ślązak" OF "Pomerol" ORP "Smok"
Działania zbrojne:
II wojna światowa
Odznaczenia:
Virtuti Militari Krzyż Walecznych Medal Morski Distinguished Service Cross

Romuald Nałęcz-Tymiński (ur. 13 listopada 1905, zm. 30 grudnia 2003) – polski komandor porucznik, w stanie spoczynku awansowany na kontradmirała, sportowiec. Był morskim oficerem pokładowym okrętów nawodnych. Podczas II wojny światowej dowodził OF "Pomerol" oraz OORP "Ślązak" i "Conrad".

[edytuj] Wykształcenie

Romuald Nałęcz-Tymiński urodził się 13 listopada 1905 w Szenderowie na Podolu. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury w 1924 wstąpił do Unitarnej Szkoły Podchorążych w Warszawie, skąd po roku przeniósł się do toruńskiej Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej. Ukończył Kurs Wychowania Fizycznego (1930) i II Kurs Oficerów Nawigatorów (1936).

[edytuj] Służba w okresie międzywojennym

Od otrzymania promocji oficerskiej w 1928 do rozpoczęcia II wojny światowej zajmował we Flocie w Gdyni szereg różnych stanowisk. Początkowo był oficerem flagowym dowódcy dywizjonu ćwiczebnego zaokrętowanym na ORP "Generał Haller", a w latach 1929-1931 oficerem wachtowym trałowców OORP "Mewa" i "Czajka". Na krótko przeniesiony został na niszczyciel ORP "Wicher", gdzie pełnił funkcję oficera wachtowego, po czym wyznaczono go na kierownika Samodzielnego Referatu Wychowania Fizycznego Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie. W 1935 powrócił do Gdyni na stanowisko komendanta Ośrodka Wyszkolenia Morskiego. Od 1936 do 1937 służył jako zastępcą dowódcy okrętu transportowego ORP "Wilia". Następnie został dowódcą okrętu minowego ORP "Smok" i dowódcą Oddziału Minowego Marynarki Wojennej. Jeszcze w 1937 przeszedł na stanowisko zastępcy dowódcy okrętu na szkunerze szkolnym ORP "Iskra" z jednoczesnym wyznaczeniem na p.o. dowódcy okrętu. Krótko był komendantem Ośrodka Szkolnego Jachtingu Morskiego, po czym powrócił na zastępcę dowódcy ORP "Iskra". Wykładał wiedzę okrętową w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej.

[edytuj] Służba podczas II wojny światowej

W chwili wybuchu II wojny światowej odbywał na "Iskrze" rejs z podchorążymi na Morzu Śródziemnym. 2 września 1939 okręt zawinął do portu Casablanca, a on pod koniec 1939 ewakuował się z częścią załogi do Francji. Pełnił funkcję dowódcy kompanii rekruckiej w obozie w Coёtquidan, potem przeniesiony czasowo w dyspozycję dowódcy Kadry Marynarki Wojennej i zaokrętowany na ORP "Gdynia", następnie był dowódcą 1 kompanii szkolnej w Kadrze Marynarki Wojennej i dowódcą 1 kompanii szkolnej w obozie w Coёtquidan. W 1940 jako zastępca dowódcy niszczyciela ORP Błyskawica uczestniczył w ewakuacji Dunkierki. Od 1940 do 1941 dowodził OF Pomerol, patrolowcem francuskim przekazanym Polakom przez Brytyjczyków po ewakuacji Francji. W 1941 został dowódcą 2 kompanii i oficerem oświatowym ORP "Gdynia" w Kadrze Marynarki Wojennej, następnie dowódcą Kadry Marynarki Wojennej. Jeszcze w tym samym roku powrócił na stanowisko zastępcy dowódcy "Błyskawicy" i brał udział w konwojach atlantyckich. Od 1942 był dowódcą nowo zbudowanego, wydzierżawionego od Royal Navy niszczyciela ORP "Ślązak", z którym osłaniał operację desantową pod Dieppe. W latach 1942-1943 na stanowisku I oficera Sztabu Komendy Morskiej Południe. Ponownie jako dowódca ORP "Ślązak" brał udział w konwojach na Morzu Śródziemnym, osłonie desantów na Sycylii, w Palermo i Normandii. Od 1944 był kierownikiem Referatu Wychowawczego Kierownictwa Marynarki Wojennej. W 1945 został dowódcą wydzierżawionego od Wielkiej Brytanii krążownika ORP "Conrad".

[edytuj] Działalność powojenna

Po zakończeniu działań wojennych oraz rozbrojeniu i likwidacji w latach 1946-1947 Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie nie powrócił do kraju i pozostał na emigracji. Na początku, do 1951 pływał w brytyjskiej flocie handlowej, następnie pracował jako oficer kontraktowy w Marynarce Wojennej Pakistanu, gdzie był dowódcą niszczyciela i flotylli niszczycieli. Od 1960 do 1979 pełnił funkcje w kapitanatach portów na Wyspach Bahama. W 1980 zamieszkał w Kanadzie. Zmarł w Toronto 30 grudnia 2003, a jego prochy zostały złożone na Cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni. Był członkiem Stowarzyszenia Marynarki Wojennej i Regiment of Canada. W 1999 wydana została książka jego autorstwa pt. Żagle staw, Banderę spuść!, będąca zbiorem wspomnień z czasów II wojny światowej.

[edytuj] Awanse

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:

podporucznika marynarki – 1928
porucznika marynarki – 1931
kapitana marynarki – 1936
komandora podporucznika – 1942
komandora porucznika – 1944
komandora (w stanie spoczynku)
kontradmirała – 2000 (w stanie spoczynku).

[edytuj] Odznaczenia

Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari
trzykrotnie Krzyż Walecznych
Medalem Morskim z trzema okuciami
brytyjskim Distinguished Service Cross
Złota Odznaka Stowarzyszenia Marynarki Wojennej

[edytuj] Życie prywatne

Żonaty, miał córkę. Był zamiłowanym sportowcem i żeglarzem. Wicemistrz Wojska Polskiego w boksie w wadze półciężkiej (1930), mistrz Wojska Polskiego w szpadzie (1935), mistrz Marynarki Wojennej w wieloboju oficerów (1936). Był kierownikiem sekcji bokserskich WKS Legia i WKS Flota Gdynia.

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50-4)
Strona internetowa Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej – http://www.mw.mil.pl