Stowarzyszenie Umarłych Poetów
Z Wikipedii
| Stowarzyszenie Umarłych Poetów | |
| Oryginalny tytuł | Dead Poets Society |
| Gatunek | dramat |
| Kraj produkcji | USA |
| Język | angielski |
| Główne role | Robin Williams, Ethan Hawke |
| Data premiery | 2 czerwca 1989 (Świat), 7 października 1990 (Polska) |
| Czas trwania | 127 min. |
| Produkcja | |
| Reżyseria | Peter Weir |
| Scenariusz | Tom Schulman |
| Muzyka | Maurice Jarre |
| Zdjęcia | John Seale |
| Scenografia | Wendy Stites |
| Montaż | William M. Anderson, Lee Smith |
| Produkcja | Steven Haft |
| Dystrybucja | Buena Vista Pictures |
| Od lat | {{{od_lat}}} |
| Nagrody | |
| Oskar w 1989 roku za scenariusz oryginalny | |
| Stowarzyszenie Umarłych Poetów na IMDb | |
Stowarzyszenie Umarłych Poetów (ang. Dead Poets Society) – wyprodukowany w 1989 roku amerykański dramat, na jego podstawie powstała książka o tym samym tytule autorstwa N. H. Kleinbaum.
Spis treści |
[edytuj] Nagrody
Stowarzyszenie Umarłych Poetów zdobył szereg nagród filmowych.
Najważniejszą z nich – Oscary w 1989 roku – zdobył w kategorii scenariusz oryginalny, dla Toma Schulmana, (nominowany był w 4 kategoriach).
Film otrzymał też następujące nagrody:
- ASCAP Film and Television Music Awards 1990,
- BAFTA Awards 1990,
- Casting Society of America, USA 1990
- Cezar (Francja) – w 1991,
- David di Donatello Awards 1990,
- Golden Screen, Niemcy 1991,
- Guild of German Art House Cinemas 1991,
- Italian National Syndicate of Film Journalists 1990,
- Joseph Plateau Awards 1990,
- Political Film Society, USA 1990,
- 6. Warszawski Tydzień Filmowy 1990 (obecnie Warszawski Międzynarodowy Festiwal Filmowy) – Zwycięzca Plebiscytu Publiczności
- Young Artist Awards 1990.
[edytuj] Obsada
- John Keating – Robin Williams
- Neil Perry – Robert Sean Leonard
- Todd Anderson – Ethan Hawke
- Knox Overstreet – Josh Charles
- Charles Dalton – Gale Hansen
- Richard Cameron – Dylan Kussman
- Steven Meeks – Allelon Ruggiero
- Pan Nolan – Norman Lloyd
- Pan Perry – Kurtwood Smith
- Gerard Pitts – James Waterston
- Pani Perry – Carla Belver
- McAllister – Leon Pownall
- Dr Hager – George Martin
- Nauczyciel chemii – Joe Aufiery
- Hopkins – Matt Carey
- Joe Danburry – Kevin Cooney
- Chris Noel – Alexandra Powers
- Gloria – Melora Walters
- Tina – Welker White
- Steve – Steve Mathios
- Ginny Danburry – Lara Flynn Boyle
[edytuj] Ekipa
- Reżyseria – Peter Weir
- Scenariusz – Tom Schulman
- Zdjęcia – John Seale
- Muzyka – Maurice Jarre
- Scenografia – Wendy Stites
- Montaż – William M. Anderson
- Montaż – Lee Smith
- Kostiumy – Marilyn Matthews
- Producent wykonawczy – Steven Haft
- Casting – Howard Feuer
- Dekoracja wnętrz – John H. Anderson
- Dyrektor artystyczny – Sandy Veneziano
[edytuj] Treść filmu
Jest jesień roku 1959. Do szkoły z ogromnymi tradycjami przybywa nowy nauczyciel języka angielskiego John Keating. Gromadka młodych uczniów Akademii Weltona trafia pod jego opiekę. Keating dobrze zna realia Welton – jest absolwentem tej szacownej uczelni. Akademii przyświecają cztery zasady: Tradycja, Honor, Dyscyplina i Doskonałość, będące zarazem synonimem bezdusznego systemu edukacji.
Ekscentryczny profesor wnosi w szacowne mury ekskluzywnej uczelni ducha poezji, miłości życia i, co najważniejsze, niechętnie tu widzianą umiejętność samodzielnego myślenia. Zainspirowani przez niego chłopcy odnawiają tytułowe Stowarzyszenie Umarłych Poetów – sekretny związek, w którym odkrywają piękno zapomnianych utworów, a także prawo do marzeń, wolności i buntu. Zasada Carpe diem – chwytaj dzień, chwytaj chwilę, zaczyna rządzić ich własnym życiem, zrywają z podwładną rolą potulnych dzieci swoich rodziców. Zaczynają realizować swoje marzenia, pragnienia. Neil zakochuje się w teatrze i pragnie zostać aktorem. Pomimo zakazu ze strony ojca występuje w sztuce Szekspira Sen nocy letniej. Gdy ojciec dowiaduje się o tym i zamierza usunąć go z Welton, tej samej nocy Neil popełnia samobójstwo.
Keating zostaje oskarżony przez dyrekcję szkoły o spowodowanie tragedii i zostaje wyrzucony z pracy. Jego uczniowie jednak na zawsze czują się odmienieni. Keating zawsze chciał, by go nazywano "Kapitanem" - ze względu na wiersz Walt'a Whitman'a pt. O Captain! My Captain!. Tymi też słowami uczniowie pożegnają swego niezwykłego nauczyciela.
