SY Zew Morza
Z Wikipedii
| Zew Morza | |
 |
|
| Bandera |  Polska |
| Numer na żaglu | PZ 2 |
| Port macierzysty | Szczecin |
| Data budowy | 1943 |
| Data wodowania | 1946-09-23 (kadłub) 1949 |
| Data zatonięcia | 1981-12-12 |
| Stocznia | Dziwnów (kadłub) Stocznia Północna, Gdańsk |
| Armator | Centralny Ośrodek Żeglarstwa PZŻ im. Andrzeja Benesza w Trzebieży (ostatni) |
| Materiał | drewno |
| Typ | statek szkolny |
| Typ ożaglowania | szkuner |
| Powierzchnia ożaglowania | 360 m² |
| Ilość masztów | 2 |
| Długość całkowita (L) | 31,3 m |
| Szerokość (B) | 6,4 m |
| Zanurzenie (D) | 3,6 m |
| Pojemność | 71 BRT |
| Wyporność | 140 T |
| Napęd pomocniczy | Leylan - Mielec typ KE 680/182 6-cylindrów 200 KM |
| Załoga | 3 + 24 |
SY Zew Morza - gaflowy szkuner szkolny. Ostatnim właścicielem jednostki był Polski Związek Żeglarski.
Spis treści |
[edytuj] Historia i rejsy
Kadłub zbudowany w 1943 w stoczni w Dziwnowie, porzucony w 1945 r. Odbudowany, podobnie jak bliźniaczy Janek Krasicki, na bazie niewykończonego kadłuba szkolnej jednostki Marine - Hitlerjugend. Wykończony i ponownie wodowany w 1949 roku w Stoczni Północnej w Gdańsku. Plany wykończenia uzupełnili Wojciech Orszulak i Zdzisław Michalski.
W 1949 r. Zew Morza został przejęty przez Państwowe Centrum Wychowania Morskiego, po likwidacji PCWM w 1951 r. na krótko Zew trafia do Szkoły Morskiej w Szczecinie, a później w 1953 r. do Przedsiębiorstwo Połowów i Usług Rybackichw Gdyni. W lipcu 1956 roku armatorem jednostki zostaje sekcja żeglarska Rybackiego Klubu Sportowego Arka z Gdyni. 20 czerwca 1957 r. Zew pod dowództwem Kpt. Jozefa Lesiaka wyruszył do Narviku, trasa rejsu wiodła przez porty Kopenhaga, Goteborg, Oslo, Bergen, Toryhatm i z powrotem (ok. 4500 Mm). W 1962 jacht został przekazany nieodpłatnie Zasadniczej Szkole Rybołówstwa Morskiego w Świnoujściu. 4 stycznia 1964 r. zostaje dalej oddany pod opiekę żeglarzom z Jacht Klubu Cztery Wiatry w Świnoujściu oraz Przedsiębiorstwu Połowów i Usług Rybackich Odra. Po decyzjach ówczesnego resortu żeglugi ostatecznie w 1966 roku trafia do Wojewódzkiego Ośrodka Sportu, Turystyki i Wypoczynku w Szczecinie, który w tamtym czasie prowadził Ośrodek Żeglarski w Trzebieży. Zew Morza stał się flagową jednostka początkowo Ośrodka w Trzebieży, a następnie po jego przejęciu przez PZŻ, całego Związku Żeglarskiego.
okołoziemski rejs 1973-74
Od wiosny 1967 r. na wiele lat z Zewem zawodowo związali się kapitan Zdzisław Michalski, jego zastępca Wojciech Michalski i bosman Jerzy Kisielewski. W 1969 jednostka trafiła na generalny remont do Stoczni Remontowej Gryfia w Szczecinie. Prace modernizacyjne trwały tam do roku 1972. W 1973 r. Zew odbywa rejs gwarancyjny do Anglii, Francji oraz Holandii. W latach 1973-74 Zew Morza pod dowództwem Kpt. Zdzisława Michalskiego opływa Świat. Początek okołoziemskiego rejsu miał miejsce 8 listopada 1973 przy Wałach Chrobrego w Szczecinie. Trasa rejsu wiodła z zachodu na wschód przez m. in: Holandię, Maroko (Casablanka), Panamę, Polinezję Francuską, Nową Zelandię, Australię, RPA (Kapsztad) i drogą wokół Afryki. Koniec rejsu miał miejsce 30 lipca 1974 roku w Szczecinie. W 1976 (od 20 kwietnia do 5 października) pod tym samym dowództwem Zew wyruszył przez Atlantyk do USA na Operation Sail, zawija tam m. im. do Nowego Jorku oraz kilku innych portów wschodniego wybrzeża. Pod koniec 1978 roku jacht z kapitanem Bogdanem Dacko, (którego później zmienia Kpt. Janusz Zbierajewski) wyrusza na Karaiby. Pod Kpt. Krzysztofem Baranowskim wraz z Bractwem Żelaznej Szekli uczestniczy jeszcze w latach 1978, 1980 w Cutty Sark Tall Ships' Races. W 1981 r. Zew Morza odbył swój ostatni rejs, zorganizowany przez COŻ - PZŻ w Trzebieży, trasa miała wieść wokół Europy (Świnoujście - Ateny), kapitanem był Bogusław Kraczkowski.
[edytuj] Zatonięcie
Zew Morza poszedł na dno 12 grudnia 1981 roku o godzinie 10:25 na wodach Morza Śródziemnego na zachód od Korsyki na przybliżonej pozycji nawigacyjnej 41°55'6" N 07°28'7" E. Jednostkę na wodę (prawą burtę) położyła duża fala przy wietrze 7°B, po ok. 10 minutach jacht zanurzył się w morzu dziobem i zatonął, ostatnim jego widocznym fragmentem była rufa. Cała załoga zdołała się uratować na tratwach ratunkowych i została podjęta tego samego dnia o godzinne 20:30 przez francuski statek o nazwie Ville de Dunkerque.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Kpt. Krzysztof Baranowski wspomnienie o Zewie Morza
- Raport z zatonięcia SY Zewu Morza na Morzu Śródziemnym
