Teodor Kufel
Z Wikipedii
Teodor Kufel (ur. 6 marca 1920) – generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego, uczestnik powstania warszawskiego, funkcjonariusz służb specjalnych PRL (m.in. Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego), długoletni szef Wojskowej Służby Wewnętrznej (WSW).
Urodzony w powiecie płockim w rodzinie robotniczej. Od 1936 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, za co został aresztowany pod koniec 1937. W 1940 był jednym z organizatorów konspiracyjnej organizacji komunistycznej "Sierp i Młot" w rejonie Płocka. W 1942 wstąpił w Płocku do Gwardii Ludowej - ps. "Teoch". Na początku 1944 oficer łącznikowy w Sztabie Głównym Armii Ludowej, w połowie 1944 szef urzędu bezpieczeństwa w Staszowie. Po wybuchu powstania warszawskiego (1 sierpnia 1944) walczył w batalionie Czwartaków (był dowódcą 2. kompanii na Starym Mieście), następnie w październiku 1944 komendant Okręgu Warszawa Lewa Podmiejska AL. Od 1945 był oficerem Milicji Obywatelskiej w różnych jednostkach w Warszawie, w 1950 oficer Ludowego Wojska Polskiego. Od 1952 funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, w 1954 słuchacz szkoły KGB w Moskwie. Od 1955 oficer Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej, następnie w 1958 przeszedł do kontrwywiadu wojskowego (Wojskowej Służby Wewnętrznej), na stanowisko zastępcy szefa I Zarządu WSW (ds. kontrwywiadu wojskowego). Dwa lata później (1960) stanął na czele Zarządu I WSW oraz jednocześnie sprawował funkcję zastępcy szefa WSW. Po odejściu ze stanowiska szefa WSW gen. bryg. Aleksandra Kokoszyna w 1964, w listopadzie tegoż roku zajął jego miejsce (jako pełniący obowiązki). Od 24 kwietnia 1965 szef Wojskowej Służby Wewnętrznej MON. Generał brygady od października 1965, generał dywizji od października 1971. Odegrał istotną rolę w przeprowadzaniu czystek antysemickich w wojsku w latach 1967-1968. Jako były żołnierz AL należał do wpływowej grupy "partyzantów" skupionych wokół gen. Mieczysława Moczara. W 1979 objął funkcję Szefa Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie (na stanowisku szefa WSW zastąpił go jego wieloletni zastępca i wychowanek gen. dyw. Czesław Kiszczak). Kufel wrócił z Berlina 15 marca 1981, dwa lata później (1983) przeszedł na emeryturę. Członek PPR i PZPR. W latach 1971-1980, na VI i VII Zjeździe PZPR wybrany na zastępcę członka KC PZPR.
Odznaczony m. in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyżem Partyzanckim, Orderem Czerwonego Sztandaru (ZSRR) oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.
Obecnie (2008) jest wiceprezesem Fundacji Pomocy i Promocji "Kombatant", zajmującej się upowszechnianiem wiedzy o lewicowym ruchu oporu i pomocą chorym kombatantom. Od 2001 roku jest członkiem Zarządu Krajowego Stowarzyszenia Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu.
[edytuj] Bibliografia
- Leszek Pawlikowicz, Tajny front zimnej wojny. Uciekinierzy z polskich służb specjalnych 1956-1964, Oficyna Wydawnicza Rytm, Warszawa 2004, ISBN 83-7399-074-7
- Henryk P. Kosk, "Generalicja Polska", tom I, Warszawa 1999
- "Encyklopedia Historii Polski", Warszawa 1996
- Praca zbiorowa, "Czwartacy. Tom II", Warszawa 1965
- http://bazy.ngo.pl/search/info.asp?id=94052
- "Głos Kombatanta Armii Ludowej", Warszawa 2001
