Titanic (film 1997)

Z Wikipedii

Titanic
plakat filmu
Gatunek	dramat
Kraj produkcji	USA
Język	angielski
Główne role	Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Billy Zane, Kathy Bates, Frances Fisher, Bernard Hill
Data premiery	19 grudnia 1997 13 lutego 1998
Czas trwania	194 min.
Produkcja
Reżyseria	James Cameron
Scenariusz	James Cameron
Muzyka	James Horner
Zdjęcia	Russel Carpenter
Scenografia	Martin Laing, Michael Ford, Peter Lamont
Produkcja	James Cameron, Jon Landau
Dystrybucja	20th Century Fox, Paramount Pictures
Budżet	około 200 mln USD
Od lat	13
Nagrody
1997 11 Oscarów, w tym za Najlepszy Film
Titanic  na IMDb

Titanic to film fabularny produkcji amerykańskiej z 1997, oparty na historycznym zatonięciu Titanica. Zdobył jedenaście Oscarów (Nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej), w tym za najlepszy film.

Titanic jest jednym z najbardziej kasowych przedsięwzięć filmowych w historii kina. Został wyreżyserowany na podstawie własnego scenariusza przez Kanadyjczyka Jamesa Camerona. Produkcją zajęły się studia filmowe 20th Century Fox, Paramount Pictures i Lightstorm Entertainment.

Spis treści 1 Obsada 2 Nagrody 3 Produkcja 4 Błędy i nieścisłości 5 Fabuła 6 Ścieżka dźwiękowa 7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Obsada

• Leonardo DiCaprio jako Jack Dawson
• Kate Winslet jako Rose DeWitt Bukater/Rose Dawson
• Billy Zane jako Caledon Hockley
• Kathy Bates jako "Niezatapialna" Molly Brown
• Frances Fisher jako Ruth DeWitt Bukater
• Gloria Stuart jako Rose Calvert
• Bill Paxton jako Brock Lovett
• Bernard Hill jako Kapitan Edward Smith
• David Warner jako Spicer Lovejoy
• Victor Garber jako Thomas Andrews
• Jonathan Hyde jako Bruce Ismay
• Ewan Stewart jako Pierwszy Oficer William McMaster Murdoch

[edytuj] Nagrody

Film był nominowany w czternastu kategoriach do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, z czego wygrał w jedenastu z nich:

• Scenografia: Peter Lamont, Michael Ford
• Zdjęcia: Russell Carpenter
• Kostiumy: Deborah L. Scott
• Reżyseria: James Cameron
• Produkcja: Conrad Buff, James Cameron, Richard A. Harris
• Oryginalna ścieżka muzyczna: James Horner
• Oryginalna piosenka: My Heart Will Go On, muzyka James Horner; słowa Will Jennings
• Najlepszy film: producenci James Cameron i Jon Landau
• Dźwięk: Gary Rydstrom, Tom Johnson, Gary Summers, Mark Ulano
• Efekty dźwiękowe: Tom Bellfort, Christopher Boyes
• Efekty specjalne: Robert Legato, Mark Lasoff, Thomas L. Fisher, Michael Kanfer

Film był również nominowany w następujących kategoriach:

• Najlepsza aktorka pierwszoplanowa: Kate Winslet
• Najlepsza aktorka drugoplanowa: Gloria Stuart
• Charakteryzacja: Tina Earnshaw, Greg Cannom, Simon Thompson

[edytuj] Produkcja

Produkcja filmu podzielona była na cztery etapy. Pierwszym z nich było nakręcenie zdjęć wraku. W tym celu filmowcy dwanaście razy schodzili na dno batyskafami MIR-1 i MIR-2, filmując szczątki wraku. Etap drugi to sekwencje współczesne, w których Rose Calvert rozpoczyna swoją opowieść. Najtrudniejszy w realizacji był etap trzeci - wymagał on skonstruowania wiernej repliki statku, a następnie jej zatopieniu zgodnie ze znanymi faktami historycznymi. Podczas gdy w Halifax kręcono ujęcia sekwencji współczesnej, w Rosarito Beach (stan Baja California w Meksyku) powstała największa i najbardziej efektowna dekoracja w historii kina. Sztab projektantów, artystów, budowniczych i konstruktorów zbudował replikę zewnętrznej części statku w skali 1:1 (nieznacznie zmniejszono tylko kominy i łodzie, wyeliminowano zbyteczne elementy, by statek zmieścił się w basenie). To przy użyciu tej repliki nakręcono m.in. sekwencję wypłynięcia Titanica z Southampton, w której to w cieniu wielkiej dekoracji znajdowało się ponad tysiąc statystów. Zbudowano również gigantyczny basen wypełniony 680 tysiącami hektolitrów wody, a następnie zatopiono w nim gigantyczną replikę Titanica.

Aby stworzyć złudzenie, że filmowy "Titanic" rzeczywiście płynie po morzu, basen i zakotwiczoną w nim replikę usytuowano wzdłuż linii brzegowej z widokiem oceanu na dwieście siedemdziesiąt stopni, co umożliwiało uchwycenie kamerą naturalnego horyzontu. Dodatkowo, na podstawie zebranych danych meteorologicznych, wybrano taką stronę statku, by wiatr pochylił dym z kominów, powodując złudzenie płynięcia statku.

Premiera filmu opóźniła się względem pierwotnie planowanego terminu wydania, przypadającego w lipcu 1997. Studia filmowe 20th Century Fox (posiadające prawa do filmu i międzynarodowej dystrybucji) oraz Paramount Pictures (posiadające prawa na terenie Stanów Zjednoczonych) zaczęły się niepokoić. Już w połowie 1997 Titanic był najbardziej kosztownym filmem wszech czasów, a wydatki wciąż rosły. Szacowany koszt produkcji zamknął się w liczbie 200 milionów dolarów, co wynosi więcej, aniżeli rzeczywisty koszt produkcji i wykończenia prawdziwego Titanica. Cameron zdecydował się poświęcić swoją reżyserską gażę, byle tylko doprowadzić do zrealizowania swojego dzieła. Ostateczna wersja, którą reżyser dostarczył dystrybutorowi trwała ponad 3 godziny. O fakcie dość chłodnego przyjęcia świadczy fakt, iż zastanawiano się, czy dane będzie Cameronowi po raz kolejny pracować nad jakimkolwiek hollywoodzkim filmem. Trzymał się jednak twardo swoich racji, kwitując sugestie o skróceniu obrazu filmowego słowami: "Skrócicie mój film po moim trupie".

Data premiery przesunięta została na 19 grudnia 1997. Przez pierwszy weekend wyświetlania film zarobił zawrotną sumę 28 milionów dolarów. W ciągu tygodnia zysk ten się potroił. Przed końcem roku ta liczba wyniosła już 100 milionów dolarów, i nic nie wskazywało, by to tempo spadało. Titanic stał się najbardziej kasowym filmem wszech czasów, a wpływy ze sprzedaży biletów na całym świecie szacuje się na 1,8 mld dolarów.

W Stanach Zjednoczonych film był wyświetlany w kinach przez dwieście osiemdziesiąt jeden dni (najdłużej w historii) - od 19 grudnia 1997 r. do 25 września 1998 r.

[edytuj] Błędy i nieścisłości

Pomimo znanej perfekcji J. Camerona nie udało się uniknąć znacznej liczby mniejszych i większych błędów i niedociągnięć, które skwapliwie wychwycili maniacy filmowi. Problem dotyczy wydarzeń sprzecznych z historią (dym lecący z czwartego komina Titanica, samobójstwo oficera Murdocha, zbyt późne zgaśnięcie świateł, użycie przez oficera Lowego latarek do wyciągania z wody topielców, przegłębienie statku na rufę w jednej ze scen, zbyt szybkie zanurzanie się dziobu, błękitne niebo przy wypływaniu statku z Southampton, spowodowane klimatem Meksyku, gdzie scenę tą kręcono, wzmianka o jeziorze w Chippewa Falls, które w rzeczywistości jest sztuczne i powstało parę lat po zatonięciu statku) czy niedociągnięć zdjęciowych (w jednej ze scen filmu w drzwiach odbija się filmujący kamerzysta ).

[edytuj] Fabuła

Akcja filmu rozpoczyna się w latach 90. XX wieku. Grupa zawodowych poszukiwaczy skarbów w zatopionych statkach, na czele z Brockiem Lowettem (Bill Paxton), usiłuje odnaleźć i wydobyć z wraku "Titanica" legendarny diament o nazwie "Serce Oceanu", który podobno zatonął wraz z nim. W trakcie jednego z zanurzeń wydobywają sejf z kabiny Caledona Hockleya w którym, jak przypuszczają powinien być poszukiwany diament. Zamiast niego znajdują dobrze zachowany rysunek przedstawiający akt dziewczyny, która na szyi ma poszukiwany diament. Rysunek zostaje pokazany w telewizji. Przypadkowo program ten ogląda Rose Calvert (Gloria Stuart), w tym czasie ponad 100-letnia kobieta, która rozpoznaje się na wydobytym ze statku rysunku. Informuje o tym poszukiwaczy, którzy zapraszają ją na statek poszukiwawczy. Tam opowiada im swoje wspomnienia z tragicznego rejsu, historię powstania rysunku oraz to co wie i pamięta o losach diamentu. Z jej perspektywy poznajemy 3 dni z jej młodości. W podróż Titanicem wybrała się wraz z jej majętnym narzeczonym - Caledonem Hockleyem i jej matką - Ruth DeWitt Bukater. Rose nie do końca kochała Caledona, ale akceptowała go pod silnym wpływem matki. W tym samym czasie w pubie, niedaleko miejsca cumowania statku, rozpoczyna się historia Jacka Dawsona (Leonardo DiCaprio) - biednego amerykańskiego artysty-malarza, czasowo przebywającego w Anglii. Dzięki odrobinie szczęścia wygrywa w pokera bilet na Titanica, co traktuje jako dar niebios.

Podczas rejsu Rose, znudzona konwenansami i zasadami panującymi wśród najbogatszych tego świata, po kolejnej awanturze z Calem, postanawia popełnić samobójstwo wyskakując za burtę statku. Zbieg okoliczności powoduje, że obserwujący całe zdarzenie Jack odwodzi ją od tego pomysłu i wciąga przez barierkę na pokład. W zamieszaniu jakie spowodowało to wydarzenie, pomyłkowo zostaje posądzony o napastowanie pasażerki I klasy. Gdy sprawa się wyjaśnia, zostaje zaproszony przez narzeczonego Rose na obiad do salonów I klasy. Między Rose i Jackiem rodzi się uczucie. Postanawiają razem uciec po dobiciu statku do Nowego Jorku. Ich romantyczny rejs zostaje przerwany, gdy Titanic wpada na górę lodową i zaczyna szybko nabierać wody. Hockley zaczyna się domyślać, co zaszło między jego narzeczoną i Jackiem. Zleca swojemu ochroniarzowi intrygę w celu usunięcia rywala. W wyniku podstępu Jack zostaje oskarżony o kradzież diamentu "Serce oceanu", którego Hockley był właścicielem. Ochrona statku umieszcza Jacka w areszcie okrętowym. Statek zaczyna tonąć. Pasażerowie prezentują całe spektrum ludzkich emocji - od odwagi poprzez spokój i opanowanie aż do tchórzostwa. Niektórzy zabezpieczają się na wypadek zatonięcia - Caledon Hockley bierze ze sobą kosztowności, do kieszeni płaszcza wsadza też drogocenny diament...

Wsiadając do łodzi ratunkowej Rose musi podjąć decyzję: wybrać dostatnie i ułożone życie u boku oficjalnego, acz niekochanego narzeczonego, czy też pójść za głosem serca i ratować Jacka. Przed wejściem do łodzi dostaje płaszcz od Hockleya. W ostatnim momencie, gdy łódź była już poziom niżej, podejmuje decyzję - ucieka z prawie zwodowanej łodzi i biegnie do Jacka. Oboje cudem uchodzą z życiem, najpierw przed strzałami Hockleya, a potem w ostatniej chwili udaje im się uciec z podtopionej plątaniny korytarzy. Hockleyowi udaje się uciec z tonącego statku - podszywa się pod ojca zagubionego dziecka i wsiada razem z nim do szalupy ratunkowej.

Statek osiąga coraz większy przechył, w końcu łamie się wpół i tonie. Jack i Rose po pójściu statku pod wodę i wciągnięciu ich przez wir odnajdują się w wodzie. Młodzieniec umieszcza Rose na pływającym fragmencie drzwi ze statku, ale niedługo potem ginie z wyziębienia. Zmarzniętą Rose w ostatniej chwili odnajduje jedną z szalup ratunkowych.

Po kilku godzinach wszyscy ocaleli z katastrofy zostają podjęci przez statek pasażerski "Carpathia". Po wejściu na pokład Hockley udaje się na poszukiwanie Rose. Niedoszła żona ukrywa się przed nim. Jest to moment, w którym po raz ostatni widzi Caledona. Przy spisywaniu danych ocalałych już w Nowym Jorku podaje się jako Rose Dawson. Ku swojemu zdumieniu odkrywa, że w kieszeni jej płaszcza znajduje się Serce Oceanu - diament, który 80 lat później stanie się pretekstem do podróży w miejsce spoczynku wraku Titanica.

W przedostatniej scenie filmu widzimy, jak starsza pani wrzuca przechowywany przez wiele lat diament do Oceanu z pokładu statku badawczego MIR.

Ostatnia scena ukazuje jak pani ta "wraca" na pokład Titanica, a jej dusza znów spotyka się z Jackiem. Po 80 latach widzi ukochaną istotę. Wszystko wygląda tak jak, kiedy płynęli. Pocałunek kochanków został nagrodzony brawami reszty pasażerów i załogi.

[edytuj] Ścieżka dźwiękowa

Cameron początkowo zamierzał, by muzykę do jego dzieła skomponowała Enya. Po jej odmowie zaproponował napisanie muzyki do swojego filmu Jamesowi Hornerowi. Relacje między nimi były raczej chłodne od czasu ich współpracy nad filmem Obcy, ale muzyka jego autorstwa do filmu Braveheart ostatecznie przekonała Camerona. James Horner napisał muzykę, starając się zawrzeć w niej również niepowtarzalny styl Enyi.

Początkowo James Cameron nie przewidywał włączenia do filmu specjalnej muzyki pod napisy końcowe. James Horner – nie zgadzając się z nim – potajemnie wraz z Willem Jenningsem przygotował oraz nagrał utwór My Heart Will Go On, którego wykonanie powierzył kanadyjskiej piosenkarce Céline Dion. Kiedy gotowy utwór został zaprezentowany Cameronowi, ten od razu zgodził się na jego włączenie do filmu. Był to przysłowiowy "strzał w dziesiątkę". Piosenka "My Heart Will Go On" została w 1997 nagrodzona Oscarem za najlepszą oryginalną piosenkę filmową. Utwór w krótkim czasie obiegł czołowe listy i lokaty notowań muzycznych na świecie, odnosząc wielki sukces komercyjny.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Filmweb