Vox Posthuma
Z Wikipedii
Vox Posthuma - poemat Antoniego Langego wydany w 1895 w Warszawie. Dosłowne przetłumaczenie tytułu na polski brzmi: głos pośmiertny. Utwór nawiązuje treścią do takich dzieł jak: Wielki testament Francoisa Villona, Spowiedź dziecięcia wieku Alfreda de Musseta, czy Spowiedź szaleńca Augusta Strindberga. Lange korzysta ze znanego w romantyzmie chwytu: przypisuje swojemu poematowi autorstwo Janusza X.; fikcyjnego poety-samobójcy, typowego dziecięcia wieku, chorego chorobą końca wieku (newroza). Utrzymany w stylistyce pożegnalnego listu czy też spowiedzi - poemat stara się wniknąć w psychikę archetypicznego przedstawiciela dekadentyzmu.
Poezja: • Sonety wedyckie • Pogrzeb Shelleya • Ballady pijackie • Księga proroków • Logos • Poezje • Widzenie świętej Katarzyny • Wenus żebracza • Pogrobowcom • Świat • Fragmenta. Poezje wybrane • Pocałunki • Deuteronomion, czyli powtórzenie • Akteon • Księgi bogów • Rozmyślania • Pierwszy dzień stworzenia • XXVII sonetów • Ilia Muromiec • Trzeci dzień • Groteski. Wiersze ironiczne • Rozmyślania. Z nowej serii • Gdziekolwiek jesteś
Proza: • Godzina • Elfryda: nowele i fantazje • Zbrodnia • Dwie bajki • Czterdzieści cztery • Stypa • W czwartym wymiarze • Miranda • Nowy Tarzan • Róża polna • Michałki
Dramat: • Atylla • Wenedzi • Malczewski
Krytyka literacka: • O poezji współczesnej • Studia z literatury francuskiej • Lord Byron • Panteon literatury wszechświatowej • Pochodnie w mroku
Filozofia • O sprzeczności sprawy żydowskiej • Analfabetyzm i walka z ciemnotą w Królestwie Polskim • Studia i wrażenia • Rzuty