Władysław Pożoga

Z Wikipedii

Władysław Pożoga (ur. 8 stycznia 1923) - członek Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, dyplomata, Generał dywizji Milicji Obywatelskiej, wieloletni funkcjonariusz PRL-owskich organów bezpieczeństwa i wywiadu, m.in: I-zastępca ministra spraw wewnętrznych, szef Służby Wywiadu i Kontrwywiadu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Departament I i II MSW), ambasador PRL w Bułgarii.

Pracę w nowo utworzonych organach bezpieczeństwa rozpoczął w 1945 roku w Rzeszowie, gdzie przez następny rok pracował jako referent, a następnie starszy referent w "Sekcji 4" Wydziału I w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego ("WUBP"). W 1946 roku przeniesiony do "3 Sekcji" Wydziału IV WUBP w Rzeszowie, na stanowisko st. referenta. Następnie przez 4 lata, czyli od 1946 do 1950 roku, służył jako młodszy referent, referent i później starszy referent w "Wydziale ds. Funkcjonariuszy" w Rzeszowskim WUBP, gdzie później objął stanowisko kierownika Sekcji 2 w tym Wydziale, a następnie w 1951 roku został zastępcą naczelnika tego wydziału.
W 1951 roku został przeniesiony do Bydgoszczy, gdzie objął kolejno stanowisko zastępcy naczelnika, pełniącego obowiązki naczelnika, a następnie naczelnika "Wydziału ds. Funkcjonariuszy" w tamtejszym Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego, które sprawował do 1955 roku. Po likwidacji Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i powołaniu odrębnego MSW i Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego, Pożoga został naczelnikiem Sekretariatu w Wojewódzkim Urzędzie ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Bydgoszczy. W 1957 roku sekretarz operacyjny Kierownictwa Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej (KWMO), następnie zastępca naczelnika, a do 1961 roku naczelnik "Wydziału II" KWMO w Bydgoszczy.
10 czerwca 1961 roku przeniesiony do Gdańska na stanowisko naczelnika Wydziału II KWMO, które sprawował do 1 sierpnia 1968 roku. Przez następne 2 lata pełnił funkcję ("drugiego") Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego MO ds. SB w Gdańsku, a do lutego 1973 roku był I Zastępcą Komendanta Wojewódzkiego MO ds. SB w tym mieście. W połowie 1973 roku Pożoga został przeniesiony do centrali Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie, gdzie został zastępcą gen. bryg. Mikołaja Krupskiego, ówczesnego dyrektora Departamentu II (ds. kontrwywiadu) MSW, a następnie dyrektorem Departmantu II MSW, w międzyczasie został mianowany gen. bryg. MO, co nastąpiło w 1974 roku. Po kolejnych reorganizacjach MSW zajmował różne stanowiska, niektóre jednocześnie, m.in. od 1980 do 1986 roku Podsekretarz stanu w MSW, od 1981 do 1989 roku szef Służby Wywiadu i Kontrwywiadu MSW oraz I zastępca ówczesnego ministra Spraw Wewnętrznych Czesława Kiszczaka. W 1983 roku został awansowany do stopnia generała dywizji MO.
W listopadzie 1989 roku przeszedł do Ministerstwa Spraw Zagranicznych ("MSZ") i został mianowany ambasadorem PRL w Sofii w Bułgarii, skąd został odwołany w maju 1991 roku.

Bibliografia:

• Piecuch H., Siedem rozmów z generałem dywizji Władysławem Pożogą. Wyd. Czytelnik, Warszawa, 1987, ss. 415.
• Piecuch H., Wojciech Jaruzelski tego nigdy nie powie. Mówi były szef wywiadu i kontrwywiadu, pierwszy zastępca Ministra Spraw Wewnętrznych generał dywizji Władysław Pożoga. Wyd. Agencja Reporter, Warszawa 1992, ss. 368.
• Piecuch H., Pożoga. W. Jaruzelski tego nigdy nie powie. Wyd. II, Agencja Wydawnicza CB, Warszawa 1996, ss. 479.
• Piecuch H., Pożoga. W. Jaruzelski tego nigdy nie powie. Wyd. III, Agencja Wydawnicza CB, Warszawa 1997.
• "Serca dla Partii bijące". Ludzie gdańskiej bezpieki 1945-1990, Gdańsk 2007, s. 23 [1].
• Twarze bezpieki 1944-1990, Warszawa 2007, s. 34 [2].