Wacław Plewako
Z Wikipedii
Wacław Plewako (ur. w 27 maja[1] 1898 w majątku Gojlusze nad rzeką Święta na Litwie, zamordowany w kwietniu 1940 w Charkowie) – major saperów Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Rodzina
Był synem Sobiesława i Tekli z Pełko-Stradomskich oraz młodszym bratem Ludwiki, Władysława i Kazimierza. 7 lutego 1928 w Wilnie zawarł związek małżeński z Kamillą z Pawluciów (1910-1992), podporucznikiem 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK.
[edytuj] Służba w armii rosyjskiej i polskich formacjach wojskowych w Rosji
Ukończył rosyjski Korpus Kadetów w Połocku i Mikołajewską Inżynieryjną Szkołę Wojskową w Sankt Petersburgu. Od 14 października 1916 do 31 października 1917 służył w Armii Imperium Rosyjskiego, zaś od 31 grudnia 1917 do 28 czerwca 1918 w I Korpusie Polskim pod dowództwem gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego. Następnie przedostał się do centralnej Polski.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
15 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. Brał udział w walkach z bolszewikami w 1919 i 1920 r. Po zawarciu rozejmu polsko-bolszewickiego uczestniczył jako porucznik w zajęciu Wilna przez wojska dowodzone przez gen. Lucjana Żeligowskiego. Po przyłączeniu Litwy Środkowej do Polski służył w sztabie DOK Grodno. Awansowany na stopień kapitana został dowódcą kompanii w 3 Pułku Saperów Wileńskich (później przeformowanym w batalion). W 1934 r. został powołany na kurs unifikacyjny po ukończeniu, którego awansował na majora i przeniesiony został na wykładowcę do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie pod Warszawą. W XII 1938 r. objął funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów działającej w ramach Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie, a w lipcu 1939 został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk CWSap. 6 września tego roku, w czasie kampanii wrześniowej, zorganizował ze słuchaczy centrum batalion manewrowy i na jego czele wyruszył na front. Ranny w bitwie pod Kockiem, internowany przez Rosjan, został wywieziony do obozu do Starobielska, skąd ostatni list od niego żona otrzymała na początku IV 1940 r.
Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z dnia 5 października 2007 mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika [2]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
[edytuj] Awanse:
- porucznik - zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 27 lokatę)
- kapitan - ze starszeństwem z 1 lipca 1925
- major - 28 czerwca 1935 ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 13 lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
- podpułkownik - 5 października 2007 pośmiertnie
[edytuj] Ordery i odznaczenia:
[edytuj] Źródła:
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 802, 832.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 571, 598.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 253, 751.
- Zdzisław Barszczewski, Sylwetki saperów, "Bellona", Warszawa 2001.
- Cutter Zdzisław, Szkolnictwo saperskie w Wojsku Polskim 1918-1939, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1996, Nr 3 (157), ISSN 0043-7182, s. 88.
- , Stanisław Jan Plewako, Major Wacław Plewako (1898-1940)
Przypisy
- ↑ W Roczniku Oficerskim z 1928 r. jako datę urodzenia podano 26 kwietnia 1898 r.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie . Decyzja nie została ogłoszona w dzienniku Urzędowym MON.
