Wiewióreczniki
Z Wikipedii
| Wiewióreczniki | |
 Tupaia splendidula |
|
| Systematyka | |
| Domena | eukarioty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ssaki |
| Podgromada | ssaki żyworodne |
| Szczep | łożyskowce |
| Rząd | wiewióreczniki |
| Nazwa systematyczna | |
| Scandentia | |
| Wagner, 1855 | |
 Systematyka w Wikispecies |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
Wiewióreczniki, tupaje, ryjówki nadrzewne (Scandentia) - rząd ssaków łożyskowych. Dawniej były zaliczane do owadożernych (Insectivora), a czasem do naczelnych (Primates), z uwagi na stosunkowo duży mózg. Wiewióreczniki z wyglądu przypominają wiewiórki ale nie są z nimi blisko spokrewnione.
[edytuj] Charakterystyka
Wiewióreczniki charakteryzują się dużymi oczami, stosunkowo dużym mózgiem ze słabo rozwiniętymi płatami węchowymi. Pierwszy palec dłoni jest ukośnie ustawiony. Kończyny są chwytne, pięciopalczaste, zakończone pazurami, przystosowane do życia na drzewie, choć nie wszystkie gatunki wiewióreczników prowadzą nadrzewny tryb życia. Tupajowate są aktywne za dnia, a ogonopiór w nocy. Zwierzęta owadożerne i owocożerne. Występują w wilgotnych lasach równikowych Azji Południowo-Wschodniej, m.in. na Archipelagu Malajskim, Filipinach i na Półwyspie Indyjskim.
[edytuj] Systematyka
Do wiewióreczników zalicza się dwie rodziny, czasami traktowane jako podrodziny (Tupaiinae i Ptilocercinae w obrębie rodziny Tupaiidae), z których Ptilocercidae jest monogatunkowa - jej jedynym przedstawicielem jest ogonopiór uszasty.
- Rodzina: tupajowate (Tupaiidae) obejmuje 6 rodzajów, w tym 2 wymarłe
- Rodzina: ogonopiórowate (Ptilocercidae) obejmuje jeden rodzaj Ptilocercus z jednym gatunkiem: Ptilocercus lowii - ogonopiór uszasty
[edytuj] Bibliografia
- Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.): Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) (en). Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 29 marca 2008].
- Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 91. ISBN 83-01-14344-4.
|
|||||||||||||||||
