Naczelne
Z Wikipedii
Naczelne | |
Szkielet człowieka (z lewej) i goryla (z prawej) |
|
Systematyka | |
Domena | eukarioty |
Królestwo | zwierzęta |
Typ | strunowce |
Podtyp | kręgowce |
Gromada | ssaki |
Podgromada | ssaki żyworodne |
Szczep | łożyskowce |
Rząd | naczelne |
Nazwa systematyczna | |
Primates | |
Linnaeus, 1758 | |
Zasięg występowania | |
Zasięg występowania naczelnych z wyjątkiem człowieka |
|
Systematyka w Wikispecies | |
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
Naczelne (Primates) - rząd ssaków łożyskowych charakteryzujących się najlepiej wśród wszystkich zwierząt rozwiniętym mózgiem. Tradycyjnie wśród naczelnych wyróżnia się małpiatki, wąskonose małpy ciepłych krajów Starego Świata, szerokonose małpy Nowego Świata żyjące w tropikach Ameryki i małpy człekokształtne, do których zaliczany jest również człowiek.
Spis treści |
[edytuj] Występowanie
Większość gatunków zaliczanych do naczelnych występuje w strefie klimatu podzwrotnikowego, nieliczne w klimacie umiarkowanym, człowiek zamieszkuje całą Ziemię. Znane są również endemiczne gatunki naczelnych.
[edytuj] Cechy charakterystyczne
Ssaki naczelne mają najlepiej wśród wszystkich zwierząt rozwinięty mózg, dużą pojemność czaszki, duże, dobrze rozwinięte półkule kresomózgowia i powierzchnie kory mózgowej. Ich kończyny są chwytne, tylne tzw. stopochodne, pięciopalczaste o przeciwstawnym pierwszym palcu, palce u większości gatunków są zakończone paznokciami, tylko u nielicznych pazurami, opuszki palców są bogato unerwione. Duża ruchliwość kości przedramienia ułatwia manipulowanie przedmiotami. U niższych naczelnych obecny jest dobrze rozwinięty, chwytny ogon wykorzystywany jako piąta kończyna. Ogon wyższych naczelnych nie jest chwytny, a u człekokształtnych nie występuje w ogóle.
Czaszka przyjmuje kształt kulisty, trzewioczaszka wykazuje tendencje do skracania się - u lemurów jest jeszcze wydłużona, a u form wyżej rozwiniętych wyraźnie krótsza. Naczelne mają dobrze rozwinięty wzrok. Rozbudowane oczodoły osadzone są z przodu głowy, umożliwiają widzenie stereoskopowe. Zmysły dotyku i słuchu są również dobrze rozwinięte, w przeciwieństwie do węchu. U samic występuje jedna para sutek.
Z wyjątkiem człowieka ciało naczelnych pokryte jest gęstym owłosieniem. W większości są wszystkożerne z przewagą pokarmu roślinnego.
Specyficzne dla tej grupy ssaków są mięśnie mimiczne (u lemurów słabo wykształcone) pełniące ważną rolę w komunikacji niewerbalnej.
Naczelne żyją w stadach o strukturze hierarchicznej lub w grupach rodzinnych, rzadko samotnie. Niektóre gatunki są monogamiczne.
[edytuj] Ewolucja
Małpiatki pojawiły się w paleocenie Eurazji i Ameryki Północnej, a najstarsze małpy znane są z eocenu (rodzaj Eosimias). Naczelne opanowały środowiska koron drzew i krzewów, gdzie kryły się i poszukiwały pożywienia. Sprzyjało temu wykształcenie dobrego wzroku i chwytnych kończyn, zwłaszcza przednich. Podział na małpy szerokonose i wąskonose nastąpił dość wcześnie. Wspólne cechy tych grup są prawdopodobnie wynikiem konwergencji, ponieważ nigdzie nie występowały obok siebie, brak również danych o formach pośrednich. Wśród małp wąskonosych zarysowało się kilka kierunków specjalizacji. Część z nich opuściła środowisko nadrzewne i przystosowała się do życia na ziemi. Już w miocenie istniały dwie niezależne linie rozwojowe: makakokształtne (Cercopithecoidea) i małpy człekokształtne (Hominoidea).
[edytuj] Systematyka
[edytuj] Klasyfikacja filogenetyczna
Klasyfikacja kladystyczna dzieli naczelne na dwie grupy:
- Strepsirrhini - obejmującą większość małpiatek, z wyłączeniem wyraków
- Haplorrhini, do której zalicza się wyraki oraz małpy właściwe czyli szerokonose małpy Nowego Świata, wąskonose małpy Starego Świata i małpy człekokształtne.
──┐ Primates - naczelne │ ├───┐ Strepsirrhini │ ├─── Chiromyiformes │ ├─── Lemuriformes - lemurokształtne │ └─── Lorisiformes │ └───┐ Haplorrhini ├─── Tarsiiformes - wyrakokształtne └──┐ Simiiformes - małpy właściwe ├─── Platyrrhini - małpy szerokonose └──┐ Catarrhini - małpy wąskonose ├─── Cercopithecoidea - małpy Starego Świata └─── Hominoidea - człekokształtne
|
[edytuj] Klasyfikacja tradycyjna
W tradycyjnej klasyfikacji fenetycznej do rzędu naczelnych zaliczano dwa podrzędy i następujące rodziny:
- Podrząd: małpiatki (Prosimii)
- Rodzina: lemurkowate (Cheirogaleidae)
- Rodzina: lemurowate (Lemuridae)
- Rodzina: indrysowate (Indriidae)
- Rodzina: lepilemurowate (Lepilemuridae)
- Rodzina: palczakowate (Daubentoniidae)
- Rodzina: lorisowate (Loridae)
- Rodzina: galagowate (Galagonidae)
- Rodzina: wyrakowate (Tarsiidae)
- Podrząd: małpy właściwe (Anthropoidea)
- Zespół: Platyrrhini
- Nadrodzina: małpy szerokonose (Ceboidea)
- Rodzina: pazurkowcowate (Callithricidae)
- Rodzina: płaksowate (Cebidae)
- Rodzina: czepiakowate (Atelidae)
- Nadrodzina: małpy szerokonose (Ceboidea)
- Zespół: małpy wąskonose (Catarrhini)
- Nadrodzina: małpy wąskonose zwierzokształtne (Cercopithecoidea)
- Rodzina: makakowate (Cercopithecidae)
- Nadrodzina: małpy człekokształtne (wąskonose człekokształtne) (Hominoidea)
- Rodzina: gibbonowate (Hylobatidae)
- Rodzina: orangowate (Pongidae)
- Rodzina: człowiekowate (Hominidae)
- Nadrodzina: małpy wąskonose zwierzokształtne (Cercopithecoidea)
- Zespół: Platyrrhini
[edytuj] Zagrożenia
Większość gatunków naczelnych jest poławiana przez człowieka dla mięsa lub w celu odsprzedaży jako egzotyczne zwierzęta domowe lub laboratoryjne pomimo obowiązującego zakazu handlu tymi gatunkami zwierząt[1]. Niektóre są zabijane jako szkodniki. Wszystkie zagrożone są utratą środowisk spowodowaną masowym wycinaniem lasów. Organizacje zajmujące się ochroną naczelnych szacują, że poważnie zagrożona jest połowa gatunków lub podgatunków gerez i gibonowatych oraz wszystkie małpy człekokształtne (poza człowiekiem). Conservation International ocenia, że 10% naczelnych wyginie w ciągu najbliższych 20 lat.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ Wszystkie gatunki naczelnych objęte są konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I i II) CITES: Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora, Appendices I, II and III (en). 2007. [dostęp 22 maja 2008].
[edytuj] Bibliografia
- Richard D. Jurd, Biologia zwierząt Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999
- Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
- Dennis O'Neil: Primates, The Taxonomy and General Characteristics of Prosimians, Monkeys, Apes, and Humans (en). (On-line) Behavioral Sciences Department, Palomar College, San Marcos, California. [dostęp 22 maja 2008].
- Henryk Szarski, Historia zwierząt kręgowych, PWN, 1998
- Mały słownik biologiczny. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972.
- Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, ss. 98-121. ISBN 83-01-14344-4.
|