Wojciech Kurtyka

Z Wikipedii

Wojciech "Woytek" Kurtyka (ur. 20 września 1947 w Szczawnej) – himalaista, przedsiębiorca, inżynier elektronik.

Ukończył w 1970 roku Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, uzyskując dyplom inżyniera elektronika. Na stałe mieszka w Krakowie. Zawodowo od 1989 roku jest właścicielem hurtowni artykułów orientalnych "Orient Express". Jest synem Tadeusza Kurtyki, pisarza publikującego pod pseudonimem Henryk Worcell.

Spis treści

1 Wspinaczka
- 1.1 Najważniejsze osiągnięcia wspinaczkowe

[edytuj] Wspinaczka

Jeden z najwybitniejszych polskich i światowych himalaistów. Pierwsze kroki stawiał od 1968 roku w Tatrach. W latach 1973-1975 poprowadził kilka nowych dróg skalnych i skalno-lodowych w Alpach, oraz drogi w górach Norwegii.

Liczne pierwsze przejścia letnie i zimowe w Tatrach, Alpach i Norwegii, z czego najważniejsze to 13-dniowe pierwsze przejście zimowe północnej ściany Trollveggenu w Norwegii (1974), a od 1974 w Hindukuszu i Himalajach.

Współtwórca stylu alpejskiego w himalaizmie polskim i światowym – zakładającego wysokogórskie przejście o charakterze sportowym podejmowane jako pojedyncza, ciągła próba bez zakładania obozów i lin poręczowych, wykonane po raz pierwszy w Himalajach i Hindukuszu (1972 i 1977).

Inicjator ok. 13 wielkościanowych, pierwszych przejść w stylu alpejskim, w tym na 6 szczytów 8-tysięcznych, część tych przejść uważana jest za najtrudniejsze we współczesnym himalaizmie, jak trawers 3 szczytów masywu Broad Peak – 8048 m n.p.m. (1984), zachodnia ściana Gasherbruma IV – 7925 m n.p.m. (1985), wschodnia ściana iglicy skalnej – Trango Tower ok. 6800 m n.p.m. (1988), po raz pierwszy na świecie przejście dwiema nowymi drogami na szczyty 8-tysięczne w ciągu jednej doby bez przerwy – zachodnia ściana Cho Oyu ok. 8200 m n.p.m. (1991), południowa ściana Shishapangma 8035 m n.p.m. (1991).

Partner najwybitniejszych współczesnych himalaistów – Alexa MacIntyre w przejściu południową ścianą Changabang – ok. 6800 m n.p.m. (1978), wschodnią ścianą Kohe Bandaki – ok. 6800 m n.p.m. (1977), wschodnią ścianą Dhaulagiri – 8125 m n.p.m. (1981). W latach 1981-1984 partner Jerzego Kukuczki – przejście nowymi drogami na Gasherbrum I i II oraz trawers Broad Peaków (1984), oraz Douga Scotta w nieudanym wejściu na Nanga Parbat (1993); Szwajcara Erharda Loretana na Cho Oyu, Shishapangma i Trango Tower (1988), Włocha Reinholda Messnera w nieudanej próbie zimowego wejścia na Cho Oyu (1982). Mimo wybitnie sportowego charakteru wypraw uważany za przedstawiciela trendu antysportowego w himalaizmie z uwagi na traktowanie alpinizmu jako swego rodzaju sztuki, w której liczy się przede wszystkim aspekt estetyczny i mistyczny.

Pisał publikacje i opowiadania na temat wspinaczek i nowych przejść, m.in. "Trango Tower", "Łamaniec", "Losar", które były publikowane w polskich i zagranicznych pismach alpinistycznych w kilku językach (angielski, francuski, japoński). Od 1974 roku członek Klubu Wysokogórskiego w Krakowie, w latach 80. wiceprezes klubu, następnie członek honorowy.