Zbigniew Bujak
Z Wikipedii
| Zbigniew Bujak | |
 |
|
| Data i miejsce urodzenia | 29 listopada 1954 Łopuszno |
| poseł II kadencji Sejmu | |
| Okres urzędowania | od 14 października 1993 do 19 października 1997 |
| Przynależność polityczna | Unia Pracy |
Zbigniew Bujak (ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie) – polski polityk, działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, poseł na Sejm I i II kadencji.
[edytuj] Życiorys
W 1977 ukończył szkołę techniczną w Żyrardowie. W 1998 został absolwentem studiów politologicznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1980 zaangażował się w działalność w opozycji demokratycznej, był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność" w ZM Ursus w Warszawie. W latach 1980-1981 zasiadał w Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku, następnie był członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". Po wprowadzeniu stanu wojennego pozostawał w ukryciu. Przewodniczył Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze NSZZ "Solidarność", zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Był najdłużej ukrywającym się członkiem tej organizacji. Został aresztowany w maju 1986, zwolniono go we wrześniu tego roku na mocy amnestii. W latach 1986-1987 wchodził w skład tymczasowej rady związku, a od 1987 do 1989 w skład Krajowej Komisji Wykonawczej.
W 1989 uczestniczył w obradach plenarnych Okrągłego Stołu, nie wystartował w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był też jednym z trzech "ojców założycieli" Agory S.A., wydawcy "Gazety Wyborczej" (obok Andrzeja Wajdy i Aleksandra Paszyńskiego). W 1990 poparł kandydaturę Tadeusza Mazowieckiego na prezydenta. Był współzałożycielem ROAD, a po przystąpieniu tego ugrupowania do Unii Demokratycznej stanął na czele niewielkiego Ruchu Demokratyczno-Społecznego. W 1991 opublikował (wspólnie z Januszem Rolickim) wywiad-rzekę Przepraszam za Solidarność.
W wyborach parlamentarnych w tym samym roku został jedynym posłem tej partii z Warszawy. W Sejmie I kadencji przystąpił do koła poselskiego "Solidarności Pracy". W 1992 w wyniku połączenia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, Solidarności Pracy i Wielkopolskiej Unii Socjaldemokratycznej został jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy (obok Ryszarda Bugaja i Wiesławy Ziółkowskiej). W 1993 po raz drugi uzyskał mandat poselski z listy UP. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję.
Sprzeciwiając się współpracy Unii Pracy z SLD w 1998 odszedł z partii wraz z grupą byłych posłów i działaczy, przystępując do Unii Wolności. W 1999 został mianowany szefem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka. Stanowisko to zajmował do grudnia 2001. W 2002 był kandydatem Unii Samorządowej na urząd prezydenta m.st. Warszawy, uzyskując ok. 3% poparcia. Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego. Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
