Adam Hanuszkiewicz

Z Wikipedii

Adam Hanuszkiewicz (ur. 16 czerwca 1924 roku we Lwowie) - aktor i reżyser teatralny, enfant terrible polskiego teatru.

Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnym Lwowie, gdzie jego rodzice prowadzili sklep. Przed wojną uczęszczał do Państwowego III Gimnazjum Męskiego im. Króla Stefana Batorego, przy ul. Batorego 5 (naprzeciw siedziby Polskiego Radio Lwów). Okupacje: sowiecką i niemiecką spędził we Lwowie.

Po ponownym wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa w lipcu 1944 wstąpił do zespołu teatralnego Wojska Polskiego.

[edytuj] Przebieg kariery aktorskiej i reżyserskiej

• 1945 - adept sztuki teatralnej w teatrze w Rzeszowie
• 1945-1946 - występy w teatrze w Jeleniej Górze
• 1946 - egzamin aktorski (zdany eksternistycznie) w Łodzi
• 1946-1949 - występy w Teatrze Dramatycznym w Krakowie
• 1949-1950 - występy w Teatrze Rozmaitości w Warszawie
• 1950-1955 - występy w Teatrze Polskim w Poznaniu
• 1951 - debiut reżyserski w Teatrze Polskim w Poznaniu - sztuka Leonida Rachmanowa Niespokojna starość
• 1955 - występy w Teatrze Polskim w Warszawie, współtworzy Teatr TV (reżyseruje pierwszą sztukę telewizyjną - Złotego lisa Jerzego Andrzejewskiego)
• 1957-1963 - pracuje jako redaktor naczelny Teatru TV
• 1956-1968 - pracuje jako reżyser i dyrektor Teatru Powszechnego. Realizuje głośne i kontrowersyjne przedstawienia:
  • 1963 Wesele Wyspiańskiego
  • 1964 Zbrodnię i karę Dostojewskiego
  • 1964 Przedwiośnie Żeromskiego
  • 1964 Kolumbowie. Rocznik 20 Bratnego
  • 1966 Wyzwolenie Wyspiańskiego
  • 1967 Pana Wokulskiego - adaptację Lalki Prusa
  • 1967 Fantazego Juliusza Słowackiego
  • 1968 Śmierć Dantona Georga Büchnera
• 1968 - obejmuje dyrekcję Teatru Narodowego po usunięciu z tego stanowiska Kazimierza Dejmka (głośna wówczas realizacja Dziadów Mickiewicza uznana przez komunistyczne władze jako polityczna). Oskarżany przez część środowiska kulturalnego o kolaborację z władzami.
• 1969 - Nie-Boska komedia Krasińskiego
• 1970 - Kordian Słowackiego, spektakl Norwid według Cypriana Kamila Norwida
• 1970 - po raz pierwszy od 1944 odwiedza swój rodzinny Lwów. Jest zaszokowany ówczesnymi mieszkańcami Lwowa. Nawiązuje kontakt z Polskim Teatrem Ludowym we Lwowie prowadzonym przez Zbigniewa Chrzanowskiego.
• 1971 - Beniowski Słowackiego
• 1972 - Proces Franza Kafki
• 1973 - Antygoną Sofoklesa inauguruje otwarcie nowej sceny w Teatrze Małym
• 1974 - szereg spektakli klasyki polskiej (Wesele Wyspiańskiego, Sen srebrny Salomei i Samuel Zborowski Juliusza Słowackiego, Dziady część III i Pan Tadeusz Mickiewicza, komedie Aleksandra Fredry) i rosyjskiej (Czechow, Gogol, Turgieniew, Dostojewski).
• 1980 - odwołany ze stanowiska dyrektora Teatru Narodowego
• 1981 - po wprowadzeniu stanu wojennego przyłącza się do bojkotu telewizji
• lata 80. - reżyseruje w teatrach warszawskich (Ateneum i Studio), łódzkich i za granicą (Finlandia, RFN)
• 1989 - obejmuje dyrekcję Teatru Nowego w Warszawie. Reżyseruje klasyczny repertuar polski.