Antoni Chomicz
Z Wikipedii
Antoni Chomicz, ps. "Stabrawa" (ur. 9 czerwca 1905, zm. 22 sierpnia 1944) – uczestnik wojny obronnej, żołnierz Armii Krajowej.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo i młodość
Antoni Chomicz urodził się w Bostonie (USA) w rodzinie polskich emigrantów: Franciszka Chomicz i Teofili Korwek. W 1910 przyjechał z rodzicami do Polski. Zamieszkał w we wsi Niemcowizna w okolicy Suwałk na Pojezierzu Suwalskim.
Szkołę podstawową ukończył w zaborze rosyjskim. W latach 1918-1921 kontynuował naukę w polskim gimnazjum w Suwałkach. W 1923 przeprowadził się z rodzicami na Pomorze do wsi Zakurzewo i rozpoczął naukę w Państwowej Szkole Budowy Maszyn w Grudziądzu. W 1927 uzyskał tytuł technika mechanika.
Po ukończeniu szkoły średniej został powołany do wojska. W trakcie odbywania zasadniczej służby wojskowej skończył kurs łączności w ramach Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu i został awansowany do stopnia kaprala, oraz otrzymał tytuł podchorążego. W jednostce wojskowej odbył praktykę dowódczą i awansował do stopnia podporucznika.
Po odbyciu służby wojskowej kontynuował naukę w Państwowej Szkole Mierniczych Przysięgłych w Poznaniu. Z tytułem mierniczego przysięgłego podjął pracę jako mierniczy powiatowy w Międzychodzie w woj. poznańskim.
[edytuj] Udział w kampanii wrześniowej
Latem 1939 został zmobilizowany do wojska. Otrzymał przydział do 14 Kompanii Telefonicznej 14 Dywizji Piechoty Armii Poznań.
W początkowych dniach wojny przedzierał się z Armią Poznań w kierunku Warszawy. 9 września 1939 wszedł do walki w bitwie nad Bzurą. Między 18 a 22 września 1939, w okolicy Wyszogrodu, dostał się do niewoli niemieckiej. Zbiegł z transportu do przejściowego obozu jenieckiego w Koninie. Uciekał na wschodnie rubieże II Rzeczypospolitej w kierunku Rygi, by stamtąd popłynąć do Anglii. Dotarł w okolice Rakowa.
[edytuj] Konspiracja na kresach II RP
Pod koniec czerwca 1941, pod pseudonimem "Stabrawa", rozpoczął konspiracyjną działalność w utworzonym w Rakowie punkcie przerzutowym i schroniskowym ekspozytury Mińsk, który działał w ramach placówki wywiadu Okręgu Nowogródek Armii Krajowej o kryptonimie "NA". Przewoził przesyłki, kurierów i osoby zagrożone w organizacji podziemnej między Mińskiem i Rakowem oraz stacjami kolejowymi Olechnowicze, Krasne i Mołodeczno.
W grudniu 1943 opuścił ziemię rakowską. Dotarł w okolice miasteczka Stołpce i wstąpił do Polskiego Oddziału Partyzanckiego im. Tadeusza Kościuszki, zwanym na Kresach "Legionami". Oddział ten należał do struktury organizacyjnej Okręgu Nowogródek Armii Krajowej i wiosną 1944 został przemianowany na Zgrupowanie Stołpecko-Nalibockie Armii Krajowej. W Puszczy Nalibockiej walczył nie tylko z siłami niemieckimi, ale również z oddziałami Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej, Białoruskiej Narodowej Samopomocy, batalionami Białoruskiej Krajowej Obrony oraz z policją białoruską.
29 czerwca 1944, wypełniając rozkaz gen. Grota-Roweckiego, opuścił ze Zgrupowaniem Stołpecko-Nalibockim Puszczę Nalibocką.
[edytuj] Walki w Puszczy Kampinoskiej
26 lipca 1944 ze Zgrupowaniem Stołpecko-Nalibockim dotarł do Dziekanowa Polskiego.
1 sierpnia 1944 został żołnierzem VII Obwodu "Obroża" Armii Krajowej. Walczył w Pułku "Palmiry – Młociny", którego trzon stanowili żołnierze Zgrupowania Stołpecko-Nalibockiego.
W Puszczy Kampinoskiej wszedł do walki z okupantem hitlerowskim w bitwie pod Aleksandrowem. Kontynuował walkę na terenie działania VIII Rejonu "Obroży", na terenie obecnych powiatów: nowodworskiego i warszawskiego zachodniego.
Zginął 22 sierpnia 1944 od kuli Własowca w obronie szpitala polowego pod wsią Brzozówka.
Pochowany został z honorami wojskowymi na cmentarzu powstańczym we wsi Wiersze w Puszczy Kampinoskiej.
Pośmiertnie awansowany na stopień porucznika i odznaczony Krzyżem Partyzanckim.
18 czerwca 2003 został patronem Szkoły Podstawowej w Dąbrówce Królewskiej k. Grudziądza.
[edytuj] Źródła
- Stanisław Podlewski, Rapsodia Żoliborska, IW PAX, Warszawa 1979, ISBN 83-211-0009-0
