Atlante Cancún
Z Wikipedii
| Atlante | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełna nazwa | Club de Fútbol Atlante | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przydomek | Potros de Hierro (Żelazne Kolty) |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data założenia | 8 września 1918[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Stadion | Estadio Olímpico Andrés Quintana Roo, Cancún, Quintana Roo, Meksyk |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liczba miejsc | 27 000 | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Prezes | José Antonio García Rodríguez | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Trener |  José Guadalupe Cruz |
||||||||||||||||||||||||||||||||
| Liga | Primera división mexicana | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Clausura 2007 | 11 miejsce | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
Club de Fútbol Atlante (na ogół zwany Atlante) - meksykański klub piłkarski z siedzibą w mieście Cancún, leżącym w stanie Quintana Roo (do 14 maja 2007 roku siedzibą klubu było miasto Meksyk).
Spis treści |
[edytuj] Osiągnięcia
- Mistrz Meksyku (7): 1925, 1926, 1927, 1932, 1941, 1947, 1993
- Wicemistrz Meksyku (4): 1946, 1950, 1951, 1982
- Puchar Meksyku (3): 1942, 1951, 1952
- Finalista pucharu Meksyku (4): 1944, 1946, 1949, 1963
- Zdobywca Pucharu Mistrzów CONCACAF: 1983
- Finalista Pucharu Mistrzów CONCACAF: 1993
[edytuj] Historia
[edytuj] Początki
Atlante założony został w 1918 roku pod nazwą Sinaloa przez grupę młodych meksykańskich entuzjastów futbolu, na których czele stał Refugio "El Vaquero" Martínez. Drużyna w swych początkach rozgrywała mecze w dzielnicy Meksyku La Condesa. Po zmianie nazwy na Lusitania, a następnie na U-53 Refugio Martínez zaproponował nazwę Atlante na cześć wielkich bitew toczonych na Atlantyku podczas I wojny światowej.
W latach 20. tacy gracze jak Manuel i Felipe Rosas, a także Juan "El Trompo" Carreño przyczynili się do uczynienia z klubu Atlante bardzo popularnej drużyny wśród ludzi pochodzących w klasy pracującej, co przyniosło klubowi jego słynny przydomek El Equipo del Pueblo (czyli ludowa drużyna). Legenda klubu Atlante Juan Carreño zdobył dla reprezentacji Meksyku pierwszego gola olimpijskiego na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku oraz pierwszego gola dla reprezentacji Meksyku w mistrzostwach świata podczas mistrzostw świata w Urugwaju w 1930 roku.
Pomimo dużej popularności klubu federacja meksykańska nie pozwoliła drużynie Atlante przystąpić do Liga Mayor bez rozegrania kontrolnych meczów przeciwko klubom Deportivo Toluca i América Meksyk. Obu rywali Atlante pokonał - pierwszego 7:2, a drugiego 2:1.
W lidze Liga Mayor Atlante toczył zażarte boje ze swoim głównym rywalem - Necaxą. Mecze z udziałem tych klubów stały się najstarszymi wielkimi derbami w meksykańskim futbolu. Były to zawsze zażarte i wyrównane bitwy. Atlante uzyskało wielką sławę przede wszystkim dzięki zwycięstwom z klubami zagranicznymi. W 1929 roku pokonany został silny wówczas węgierski klub Sabaria FC Szombathely 2:1. W roku 1930 Atlante dwukrotnie pokonał Sportivo Buenos Aires 2:1 i 3:2. W pokonanej drużynie argentyńskiej grał najgroźniejszy południowoamerykański napastnik tytch czasów Bernabé Ferreyra, zwany Fiera. W roku 1931 pokonany został 3:2 urugwajski klub Bella Vista Montevideo, w którego składzie było ośmiu mistrzów świata z 1930 roku.
W latach 40., gdy II wojna światowa dobiegała już końca, główną postacią klubu oraz reprezentacji Meksyku był Horacio Casarín.
[edytuj] Era futbolu zawodowego
W roku 1943 meksykańska federacja piłkarska utworzyła pierwszą w historii meksykańską ligę zawodową (Primera división mexicana). W skład nowej ligi weszło 6 klubów z pierwszej ligi miasta Meksyk (Primera Fuerza of Mexico City), dwa kluby z ligi Liga Occidental (liga zachodnia) i dwa kluby z ligi miasta Veracruz (Liga Veracruzana). Oczywiście klub Atlante znalazł się wśród najlepszej szóstki stolicy kraju.
Po czterech sezonach z pomocą swego właściciela generała Jose Manuela Nuñeza (emerytowany wojskowy osobiście poproszony przez byłego prezydenta Meksyku Lázaro Cárdenasa o opiekę nad klubem) oraz dzięki znakomitemu graczowi Horacio Casarinowi klub w sezonie 1946/1947 sięgnął po swoje pierwsze w historii mistrzostwo Meksyku. Finałowy mecz przeciwko León obejrzało 48 622 widzów (łącznie z aktualnym wówczas prezydentem państwa Miguelem Valdésem, który nawet zszedł po meczu na boisko, by zrobić sobie fotografię z zawodnikami Atlante). Przed tym wydarzeniem w roku 1945 klub ustanowił rekord Ameryki Łacińskiej zdobywając w jednym sezonie 121 bramek w 30 meczach (średnia ponad 4 gole na mecz). Atlante stał się także pierwszym meksykańskim klubem, który w sezonie 1941/1942 sięgnął po tytuł Campeón de Campeones (czyli mistrza mistrzów).
Po tym pierwszym tytule w lidze meksykańskiej dominowało kilka innych klubów. Jednak Atlante wciąż się liczył - dotarł do finału pucharu Meksyku oraz został mistrzem mistrzów (czyli wygrał turniej organizowany dla byłych mistrzów Meksyku) we wczesnych latach 50., stając się popularnym klubem wśród klas pracujących. W 1966 roku genrał Jose Manuel Nuñez podjął decyzję o sprzedaży klubu Fernando Gonzálezowi o przydomku "Fernandón". Po sprzedaży nadeszły dla klubu trudne czasy, których "ukoronowaniem" był spadek do drugiej ligi w 1976 roku.
[edytuj] Era IMSS
Atlante wrócił do pierwszej ligi w sezonie 1977/78. W październiku 1978 roku klub w całości nabyty został przez Instituto Mexicano del Seguro Social (w skrócie IMSS). Nowy właściciel zapowiedział, że jego celem jest stworzenie największego klubu świata z 22 milionami członków z calego kraju.
Z poparciem rządowej instytucji zespół został wzmocniony. Przybył nowy trener Horacio Casarín oraz strzelec wszech czasów ligi meksykańskiej Brazylijczyk Evanivaldo Castro Cabinho, który grając w klubie Atlante trzykrotnie został królem strzelców ligi meksykańskiej - w roku 1980, 1981 i 1982. W sezonie 1981/82 Atlante został wicemistrzem Meksyku po przegraniu rzutów karnych w finałowym meczu z klubem Tigres UANL Monterrey. Jako wicemistrzowie Meksyku Atlante wziął w 1983 roku udział w Pucharze Mistrzów CONCACAF. Klub dotarł do finału imprezy i po pokonaniu w finale surinamskiego klubu Robinhood Paramaribo zdobył puchar.
Wkrótce klub przeszedł pod opiekę kolejnej instytucji rządowej - Departamento del Distrito Federal (zarządzającej niegdyś miastem Meksyk). Celem nowego kierownictwa było wzmocnienie klubu, co udało sie tylko w niewielkim stopniu. Ponadto po wielu latach gry na Estadio Azteca drużyna miała zostać przeniesiona na używany dziś przez Cruz Azul Estadio Azul.
W roku 1989 DDF sprzedał klub - nowym właścicielem klubu został Jose Antonio García, posiadacz firmy Garcis zajmującej się sprzętem i strojami sportowymi. Zarówno zmiana właściciela, jak i stadionu (klub przeniósł się na Estadio Querétaro's Corregidora) niewiele pomogły i Atlante drugi raz spadł do drugiej ligi meksykańskiej.
[edytuj] Drugie mistrzostwo
Podnoszący się z upadku klub wrócił na stadion Estadio Ciudad de los Deportes (obecnie zwany Estadio Azulgrana). W sezonie 1990/91 Atlante po trzech meczach i rzutach karnych w finale z klubem Pachuca zdobył mistrzostwo drugiej ligi meksykańskiej i wrócił do pierwszej ligi.
W sezonie 1991/92 Atlante spisywał się znakomicie i zajął pierwsze miejsce w tabeli. W ćwierćfinale przeciwnikiem był klub Cruz Azul. W poprzednich sezonach równy bilans bramkowy w dwumeczu awansował klub, który miał wyższą pozycję w tabeli. Jednak reguły zmieniono i tym razem awansował klub, który zdobył więcej bramek na wyjeździe. Po wyrównaniu stanu piłkarze Atlante sądzili, że awans mają zapewniony. Gdy zdali sobie sprawę, że dzięki bramce wyjazdowej awansują przeciwnicy, ruszyli do gwałtowenj ofensywy. Zabrakło jednak czasu i do półfinału awansował Cruz Azul. Mistrzem w tym sezonie został klub León.
Wreszcie w sezonie 1992/93 prowadzony przez Ricardo Antonio Lavolpe Atlante dotarł do finału mistrzostw Meksyku, gdzie przyszło zmierzyć się z CF Monterrey. Po nikłym zwycięstwie 1:0 u siebie decydujący mecz miał miejsce na stadionie w Monterrey - Estadio Tecnológico. Atlante zagrał znakomicie i rozgromił drużynę gospodarzy 3:0 sięgając po swój drugi w historii tytuł mistrza Meksyku.
W następny sezonie, pomimo takich nabytków jak Hugo Sánchez, Jorge Campos czy wenezuelski piłkarz Gabriel Miranda, Atlante został wyeliminowany z etapu Liguilla. Klubowi po raz kolejny zagroził spadek. Firma Grupo Televisa, która przejęła klub Atlante podjęła decyzję przeniesienia klubu na stadion Azteca. Nowy właściciel umożliwił wzmocnienie klubu przez takich graczy, jak Luis Roberto Alves "Zague", Martín Felix Ubaldi, José Damasceno Tiba, Miodrag Belodedici i Luis García. Ponadto opiekę nad zespołem przejął Miguel Mejía Barón (który prowadził reprezentację Meksyku podczas finałów mistrzostw świata w 1994 roku). Pomimo pamiętnego turnieju Invierno w 1996 roku, kiedy Atlante zajął pierwsze miejsce w ogólnej tabeli, klub w ćwierćfinałowych spotkaniach z Toros Neza przegrał bardzo wysoko - 0:4 na wyjeździe i 2:5 u siebie.
[edytuj] Trzeci spadek
W ostatnich latach XX wieku kierownictwo klubu popełniło całą serię błędów. Nieznani i starzy trenerzy (Zlatko Petricevic, Angel Cappa, Roberto Saporitti i Eduardo Rergis) oraz nie najwyższych lotów gracze, jakich sprowadzono do klubu w połączeniu z decyzją o zmianie barw strojów z czerwono-niebieskich na pomarańczowe sprawiły, że coraz mniej kibiców identyfikowało się z klubem. Kibice zaczęli teraz przenosić swoje upodobania do innych, mających większe sukcesy klubów, a mecze z udziałem Atlante odbywały się przy coraz bardziej pustych trybunach. Nudne i brzydkie mecze, mierny poziom graczy, którzy do tego nie wykazywali zaangażowania w grze doprowadziły do zagrożenia kolejnym spadkiem do drugiej ligi (tym razem po refromach była to Primera División A - Segunda división mexicana stała się trzecią ligą).
Prowadzący reprezentację Meksyku podczas mistrzostw świata w 1998 roku Manuel Lapuente przejął znajdujący się w krytycznej sytuacji zespół z zadaniem poprowadzenia go podczas turnieju Verano w 2001 roku. Nie udało się jednak uratować zespołu przed spadkiem, ale wkrótce meksykańska federacja piłkarska postanowiła zwiększyć pierwszą ligę o dwa kluby. Atlante po zapłaceniu 5 milionów dolarów uzyskał mozliwość gry o utrzymanie się w lidze z wicemistrzem drugiej ligi klubem Veracruz. Atlante wygrał zdecydowanie i pozostał w pierwszej lidze.
[edytuj] Odrodzenie klubu
Kierownictwo klubu po uratowaniu się przed spadkiem zabrało się do energicznej pracy. Po zerwaniu związków z firmą Televisa i z Alejandro Burillo Azcárragą (właściciel firmy telekomunikacyjnj Pegaso), wprowadzono program szkolenia młodzieży. Była to zmiana filozofii klubu, który odtąd zamierzał opierać się w znacznej mierze na własnych wychowankach. Atlante wkrótce stał się klubem z największą liczbą młodych piłkarzy debiutujących w lidze po roku 2000. Najpierw Carlos Reinoso, a po nim Miguel Herrera, obaj zbudowali nowy, mocny zespół, dysponujący swym własnym stylem. Grali w nim znani piłkarze jak Sebastián González "Chamagol", Luis Gabriel Rey (który został królem strzelców w turnieju Apertura 2003) oraz będący wizytówką klubu strzelec Federico Vilar. Klub wrócił na wyżyny meksykańskiego futbolu, docierając trzykrotnie do ćwierćfinału i dwukrotnie do półfinału mistrzostw Meksyku. W tym okresie klub zmieniał swoje siedziby - najpierw przeniósł się na stadion Estadio Azulgrana Neza 86, a następnie znów na Estadio Azteca.
Do klubu wrócili byli gracze (tym razem w roli szkoleniowców) René Isidoro García i José Guadalupe Cruz, którzy starali się utrzymać ducha i klasę zespołu przez wymieszanie graczy doświadczonych (jak Patricio Galaz, Gustavo Biscayzacú czy Javier Muñoz Mustafá) z młodymi i zadziornymi graczami (Andrés Ugalde, Christian Bermúdez oraz José María Cárdenas). Jednak wciąż poważnym problemem klubu był brak wsparcia ze strony kibiców podczas meczów rozgrywanych na własnym boisku, co wiązało się z faktem, że klub miał teraz bardzo niewielu kibiców, którzy by się z nim identyfikowali. Tych strat nie udało się już odzyskać.
[edytuj] Przeprowadzka na stadion Quintana Roo
Klub Atlante oficjalnie opuścił stadion Azteca 14 maja 2007 roku. Przyczyną był brak kibiców oraz związanych z nimi wpływów za bilety. Klub przeniósł swą siedzibę do odległego miasta Cancún, leżącego w stanie Quintana Roo. Kierownictwo klubu liczy, że w nowym miejscu, gdzie jeszcze nigdy nie widziano meczów pierwszoligowych, klub zyska rzesze wiernych kibiców, których tak bardzo brakowało w Meksyku. Nowy stadion klubu Estadio Andrés Quintana Roo może pomieścić obecnie 27 000 widzów. Dodatkową korzyścią ma być możliwość pozyskiwania młodych talentów z mniejszych klubów ze stanu Quintana Roo.
[edytuj] Znani gracze w historii klubu
|
|
[edytuj] Znani trenerzy w historii klubu
|
|
[edytuj] Królowie strzelców
| Football Player | Season |
|---|---|
| Nicho "Rabanito" Mejía |
1927-1928 |
| Juan "Trompo" Carreño |
1931-1932 |
| Alberto "Caballo" Mendoza |
1939-1940 |
 Martín "El Maestro" Valtonrrá |
1941-1942 |
| Bernardo "Manolete" Hernández |
1967-1968 |
 Evanivaldo Castro Cabinho |
1979-1980 |
| Evanivaldo Castro Cabinho |
1980-1981 |
| Evanivaldo Castro Cabinho |
1981-1982 |
| Luis Garcia |
Invierno 97 |
 Luis Gabriel Rey |
Apertura 2003 |
[edytuj] Aktualny skład
Clausura 2007:
|
|
