Dynastia Tang
Z Wikipedii
Dynastia Tang (chiń.: 唐, pinyin: Táng) – chińska dynastia, panująca w latach 618 – 907. Uważana za jedną z największych chińskich dynastii, w czasie jej panowania nastąpił intensywny rozwój kultury, sztuki i gospodarki. Na panowanie tej dynastii przypada szczytowy okres chińskiego buddyzmu, jednocześnie nastąpiło odrodzenie doktryny konfucjańskiej. Pod koniec dynastii buddyzm, po okresie rozkwitu (kiedy powstał m.in. chan) został poddany prześladowaniom, a na plan pierwszy wysunął się konfucjanizm. Był to także złoty wiek chińskiej poezji (tworzyli m.in. Li Bai i Du Fu), okres odrodzenia literatury i rozwoju malarstwa. Okres ten charakteryzowało otwarcie Chin na świat – stolica dynastii, Chang'an (長安; dzisiejszy Xi'an), stała się największym miastem świata, kosmopolityczną metropolią, gdzie istniały m.in. wspólnoty chrześcijańskie (nestorianie) i gdzie koncentrował się handel międzynarodowy, odbywający się na jedwabnym szlaku. Wpływy dynastii rozciągały się daleko w głąb Azji Środkowej i Południowo-Wschodniej, rozpoczęła się na dużą skalę wewnętrzna kolonizacja południowych Chin. W czasach dynastii Tang wprowadzono system egzaminów urzędniczych, za pomocą którego rekrutowano urzędników do końca cesarstwa. Wynaleziono druk blokowy.
[edytuj] Historia
Dynastia Tang była sukcesorem krótkotrwałej dynastii Sui, która zjednoczyła Chiny po kilkuwiekowym rozbiciu na wiele państw. W latach 684 705 panowała cesarzowa Wu Zetian i zmieniła nazwę państwa na Zhou, następny cesarz powrócił do nazwy Tang. W roku 755 wybuchła rebelia An Lushana i kraj pogrążył się w chaosie do roku 763. Rebelia złamała potęgę dynastii, od tego czasu zaczęła się ona chylić ku upadkowi. Pod koniec panowania dynastia straciła kontrolę nad lokalnymi gubernatorami wojskowymi i ostatecznie jeden z nich zagarnął tron dla siebie zapoczątkowując epokę krótkotrwałych Pięciu Dynastii.
