Edyta Bartosiewicz
Z Wikipedii
| Edyta Bartosiewicz | |
| Imię i nazwisko | Edyta Małgorzata Bartosiewicz |
| Pseudonim | Edzia, Eddie |
| Data urodzenia | 11 stycznia 1966 |
| Pochodzenie |  Polska (Warszawa) |
| Instrument | wokal, gitara |
| Gatunek | pop, rock |
| Zawód | kompozytorka, wokalistka |
 Kolekcja cytatów w Wikicytatach |
|
| Strona internetowa | |
Edyta Małgorzata Bartosiewicz (ur. 11 stycznia 1966 w Warszawie) – polska piosenkarka rockowa, kompozytorka, autorka tekstów.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Muzyczne początki
Już w wieku 10 lat zaczęła samodzielną naukę gry na gitarze, którą otrzymała od taty w nagrodę za dobre wyniki w nauce. Układała proste piosenki, najczęściej z angielskimi tekstami, jak sama mówi – pełnymi błędów. Kiedyś myślała, że muzyka jest tylko dla wybranych, i była przekonana, że ona do tych wybranych nie należy.
Później nadszedł czas nauki w liceum im. Kopernika i nie myśląc o karierze muzycznej, zajęła się sportem (dziesięć lat trenowała siatkówkę, a wcześniej łyżwiarstwo szybkie). Po skończeniu liceum podjęła studia w SGPiS w Warszawie (obecnie SGH). Już wtedy, próbując spełnić się muzycznie i pogodzić pasję z nauką, założyła pierwszy zespół w Mińsku Mazowieckim. Pomysł ten nie przyniósł oczekiwanych rezultatów i ignorując sugestie Waltera Chełstowskiego o podjęciu profesjonalnych nagrań, w 1986 r. zdecydowała się wyjechać do Londynu. Tam poznała kapelę The Blue Airplanes. Uczestnicząc w ich koncertach, zdała sobie sprawę, że muzyka jest właśnie tym, czego zawsze w jej życiu brakowało. Szybko pojawili się ludzie, którzy obiecali zorganizować fundusze na nagranie debiutanckiej płyty w Polsce – po sześciu miesiącach Edyta wróciła do Warszawy.
[edytuj] Pierwsze nagrania
Był to moment przełomowy w życiu artystki. Po czwartym roku porzuciła studia i dołączyła do grupy Staff, z którą – po zmianie nazwy na Holloee Poloy – wygrała Mokotowską Jesień Muzyczną w 1989 r., a potem nagrała płytę The Big Beat (1990). Krążek potwierdził możliwości Edyty i mimo że cieszył się umiarkowaną popularnością, zdobył uznanie krytyków (Nagroda Artystyczna Młodych im. Wyspiańskiego dla Edyty oraz nagroda im. Mateusza Święcickiego). Duże znaczenie dla dalszej kariery artystki miały gościnne nagrania i współpraca z najpopularniejszymi wykonawcami muzyki rockowej w Polsce, takimi jak: Wojciech Waglewski, Ziyo (1992 – wokal na płycie Kolędy), Róże Europy (1993 – chórki; przebój "Jedwab"), Acid Drinkers (1993 – wokal w utworze "Seek and Destroy"), Hey (1993 – wokal w superprzeboju lat 90. – "Moja i twoja nadzieja"), Varius Manx (1993 – wokal w utworze "Memphis"), Human (1993 – śpiew w piosence "Faith"), Kobranocka (1992, 1994 – chórki oraz wokal).
[edytuj] Kariera solowa
Po definitywnym rozwiązaniu współpracy z zespołem rozpoczęła występy solowe. Płyta The Big Beat nie okazała się sukcesem komercyjnym, ale muzyka i wokalizy charyzmatycznej wokalistki zwróciły uwagę koneserów muzyki i wymagających słuchaczy. Bartosiewicz została w 1990 ogłoszona najlepszą wokalistką przez "Magazyn muzyczny". Jak sama Edyta mówi, odeszła z Holloee Polloy, gdyż jej próby komponowania i pisania tekstów, koledzy z zespołu uważali za złe.
Na przełomie 1991/92 roku, wraz z Rafałem Paczkowskim (realizacja) przystąpiła do nagrania w warszawskim Studio S-4 płyty Love. W maju 1992 materiał ten ukazał się na polskim rynku nakładem Studia Izabelin. Płyta cieszyła się popularnością i osiągnęła ona statut złotej – 67 tys. sprzedanych egzemplarzy (do 2001). Największą popularnością cieszyły się single "If", "Goodbye to the Roman Candles", "Blues for you" i "Have to Carry On". W tym samym roku podpisała kontrakt na wydanie Love na Zachodzie. Kontrakt podpisała z londyńską firmą Chrysalis, lecz z kariery poza granicami kraju nic nie wyszło. Jak sama powiedziała:
| „ | "Utwory z Love Rafał opracował aranżacyjnie u siebie w domu na komputerze. Powstała typowa superprodukcja. Dzięki temu nie była to w 100% płyta, pod którą mogłabym się podpisać. Zachowane zostały moje teksty, emocje wypływające z tej magmy dźwięku. Powstał materiał bardzo pastelowy i kobiecy – a ja do końca taka nie jestem. Zawsze słuchałam mocniejszej muzyki – takiej jak Zeppelini, Police, Janis Joplin. | ” |
| — Edyta Bartosiewicz | ||
W 1992 na Festiwalu w Sopocie została uznana za wokalistkę roku. W 1992 otrzymała ogromnie prestiżową nagrodę "Bursztynowego słowika"w Sopocie, jednak jej recital został chłodno przyjęty przez publiczność, zapewne dlatego, że śpiewała po angielsku.
18 września 1994 ukazała się druga płyta Edyty Bartosiewicz, zatytułowana Sen. Opublikowało ją Izabelin Studio. W nagraniu tego materiału wzięli udział nowi (poza Krzysztofem Polińskim – perkusja) muzycy: Michał Grymuza – gitary, Radosław Zagajewski – bas, Krzysztof Palczewski – klawisze. Realizacją nagrań zajął się Leszek Kamiński (mąż Bartosiewicz od 1990). W przeciwieństwie do płyty Love, większość materiału Edyta zaśpiewała po polsku. Muzyczna strona tej płyty jest bardzo zróżnicowana. Utwory akustyczne są przeplatane kompozycjami o ciężkim brzmieniu (m.in. cover "Move Over" Janis Joplin). Kilka utworów ze Snu stało się wielkimi przebojami, m.in.: "Sen", "Koziorożec", "Urodziny", "Tatuaż" czy "Żart w zoo".
| „ | Po zarzutach, ze płyta Love jest jednostajna i monotonna, postanowiłam zrobić proste piosenki. Niektóre są bardziej przystępne, a inne są zachowane w moim dawnym klimacie. Materiał jest bardziej riffowy, gitarowy – klawisze nie spełniają już tak ogromnej roli jak na Love. Bardzo dużo do tej muzyki wnieśli ludzie, z którymi gram. Muzycy zagrali na tej płycie z dużym feelingiem: wszystko się buja i kołysze. Są to utwory bardzo czadowe, a także spokojnie, akustyczne. Daje to słuchaczom możliwość oddechu. Myślę, że można na niej znaleźć dużo inspiracji muzycznych. Przyznaję, że jestem bardzo pod wpływem tego, co się dzieje obecnie za oceanem, ale najbardziej kręcą mnie stare nagrania. To jest dobry stary rock. Wtedy zastanawiałam się, kto obok Zeppelinów, Beatlesów przejdzie do historii – Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden, Rage Against the Machine? | ” |
| — Edyta Bartosiewicz | ||
W drugiej połowie września 1994 odbyła się trasa koncertowa w 9 największych miastach Polski, promująca nową płytę. Przedsięwzięcie to zakończyło się dużym sukcesem. W większości miast sale były przepełnione, a publiczność bardzo żywiołowo reagowała na muzykę, wykonywaną przez Edytę i jej zespół. W podsumowaniu miesięcznika "Tylko Rock" Edyta została wybrana przez czytelników najlepszą wokalistką roku, a przebój "Sen" okazał się najpopularniejszą piosenką roku. 19 marca 1995 podczas uroczystości wręczania Fryderyków 1994, Edyta Bartosiewicz otrzymała dwie statuetki: za najlepszy album roku (kategoria płyta pop/rock) oraz jako najlepsza wokalistka roku. Album Sen uzyskał miano "Platynowej Płyty"; do dziś sprzedano 300 tys. egzemplarzy MC i CD.
Na początku 1995 roku pojawił się singel "Wonderful tonight" – cover piosenki Erica Claptona, który doszedł do 2 miejsca Listy Przebojów Programu 3. Na początku lipca ukazał się singel z utworem "Szał" – promujący nową płytę Szok'n'show.
| „ | Sam tytuł tej płyty symbolizuje zmianę. Aczkolwiek nie miałam ambicji, by stworzyć zupełnie inną muzykę, przestawić się na coś innego – byłoby to nieprawdziwe z mojej strony. Od wydania Snu nie byłam w stanie aż tak się zmienić, aby nagrać same "czady". Ktoś, kto słuchał "Szału", widział teledysk, mógł pomyśleć, ze zmieniałam styl. Aby jednak zrównoważyć wrażenie, na promującym singlu, obok "Szału" znalazło się spokojne nagranie "Czas przypływu". Sygnalizuje ono, że na nowej płycie znajdują się piosenki, utrzymane w klimacie "Snu" – melancholijne ballady. Myślę, że płyta jest całkiem dobrze skonstruowana – na pierwszej stronie jest więcej "żywych" utworów, a na drugiej klimat staje się bardziej spokojny – wg mnie ta płyta stanowi jedną, nierozerwalną całość. Płytę nagrywałam z muzykami, których w tej chwili mogę już nazwać stuprocentowo moim zespołem. Nie są to zwykli muzycy studyjni, lecz koledzy, z którymi bardzo się zżyłam. Włożyli oni olbrzymi wkład w aranżację – Maciek Gładysz grał na gitarze, Radek Zagajewski na basie, Krzysiek Poliński na bębnach oraz nowa postać Romek Kunikowski na klawiszach. Drugą nowością jest fakt, że w utworze "Podwodne miasta" gram solo na gitarze elektrycznej, pozbawiłam się w ten sposób jakichkolwiek kompleksów. Zawsze chciałam zrobić coś szalonego, zaskakującego. Słuchając "Szok'n'show" potencjalny słuchacz będzie się zastanawiał – co tam się będzie działo?! Czy przesłuchując tę płytę, odleci w kosmos? Ogólnie chciałam przedstawić siebie trochę z innej strony. Do tej pory byłam odbierana jako osoba smutna, pisząca głębokie teksty. Pokazałam, że Bartosiewicz potrafi być także radosna, wesoła i nie zawsze załamana. Myślę, że muszę się trochę "wyluzować", by mieć potem siłę do dalszej pracy. | ” |
| — Edyta Bartosiewicz | ||
Na żywo można było Edytę zobaczyć w październiku, w 13 miastach Polski. Trasa została zakończona w maju 1996. Największe przeboje to: promujący płytę "Szał", "Czas przypływu", wydany na singlu w listopadzie "Zegar" i największy, "nieśmiertelny" przebój, ballada "Ostatni", a także wydany w czasie wakacji singel "Na nic gniew". Płyta Szok'n'show uzyskała także miano Platynowej (do dziś sprzedano ponad 280 tys. egzemplarzy MC i CD). Fryderyk 1995 za album rockowy oraz 8 nominacji do tej nagrody w innych kategoriach. Także czytelnicy pism muzycznych bardzo wysoko ocenili jej nową twórczość:
- najlepsza płyta "Tylko Rock" – plebiscyt czytelników,
- najlepsza wokalistka – "Tylko Rock" – plebiscyt czytelników,
- II miejsce przebój roku "Szał" "Tylko Rock" – plebiscyt czytelników,
- VII miejsce "Zegar",
- II miejsce w plebiscycie czytelników na najlepszą wokalistkę "Brum",
- najlepszy teledysk roku "Szal" – plebiscyt czytelników "Brum".
Teledysk do piosenki " Zegar" otrzymał "Złotego Yacha" za najlepszy teledysk roku 1995. Nowym wyzwaniem, kończącym 1995 Bartosiewicz była produkcja muzyczna płyty zespołu Firebirds.
Równie ciekawie przebiegał rok 1996 Edyta zagrała kilkadziesiąt koncertów. M.in.: 9 lipca w katowickim Spodku otwierała koncert Bryana Adamsa, który zagrał w Polsce w ramach swojego światowego tournee; była także gwiazdą festiwalu Węgorzewo '96. Znakomicie został przyjęty recital Edyty, z którym wystąpiła podczas Festiwalu w Sopocie. Także tam oficjalnie zostały wręczone Edycie Platynowe Płyty za albumy Sen oraz Szok'n'show. Edyta została bardzo gorąco przyjęta. Recital trwał 40 minut, ale w wyniku żywiołowej reakcji słuchaczy został przedłużony o dodatkowe 20 min (4 bisy). Edyta wykonała największe przeboje, ale także nowe piosenki "Tylko moment" i "Pomyśl o mnie", która stała się samodzielnym singlem.
Od października rozpoczęła się praca nad nowym albumem, który został nagrany w styczniu i w lutym 1997. Premiera czwartej płyty Edyty, zatytułowanej Dziecko odbyła się 9 czerwca, a singel "Jenny" gościł na antenie radiowej już od 21 kwietnia. Już we wrześniu sprzedano ponad 100,000 egzemplarzy, a płyta – jak poprzednie – była w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się albumów tego roku. Płytę promowała trasa koncertowa oraz drugi singel zatytułowany "Skłamałam", który stał się wielkim przebojem. Podczas warszawskiego koncertu w Klubie "Stodoła" Edyta otrzymała kolejną Platynową Płytę za album Dziecko (ponad 200 tysięcy sprzedanych egzemplarzy płyt i kaset – rok 2002). Kolejne single: "Nie znamy się", "Boogie czyli zemsta słodka jest" oraz tytułowy "Dziecko". Szczególnie ten ostatni cieszył się sporą popularnością. W lutym Edyta zagrała trzy koncerty w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. W marcu 1998 Edyta Bartosiewicz została po raz kolejny laureatką Fryderyka w kategorii najlepsza płyta w rockowa. Poza tym była nominowana w 5 innych kategoriach. Płytę Dziecko uważa się, za najbardziej szczerą, jaką kiedykolwiek wydał polski rock i ogólnie mówiąc polska muzyka rozrywkowa ("MACHINA" 03/02).
W lipcu 1998 Edyta weszła do studia aby nagrać nowy materiał. Tym razem nie z Leszkiem Kamińskim, ale z angielskim realizatorem – Rafem McKenną (współpracował m.in. z takimi Artystami jak Blur, Pulp, Radiohead). Pierwszym utworem, który promował płytę był "Miłość jak ogień", który błyskawicznie wdarł się na czołowe miejsca list przebojów w całym kraju. Premiera płyty Wodospady miała miejsce 9 listopada 1998 r. Kolejną propozycją singlową była tytułowa piosenka. Recenzje płyty charakteryzowały nowy materiał jako najbardziej dojrzały – "najbardziej dorosły". Utwory takie jak "Mandarynka" ukazały zainteresowanie artystki psychodelicznymi klimatami muzyki. Z drugiej strony Edyta nie odwróciła się od wizerunku znanego z poprzednich płyt, o czym świadczą takie piosenki jak "Miłość jak ogień" czy "Wodospady łez". W wielu recenzjach uznaje się, że najbardziej wybitnymi longplayami są Sen, Dziecko i właśnie Wodospady. Trzecim singlem był utwór "Siedem mórz, siedem lądów", do którego teledysk został nakręcony w malowniczych pejzażach Stanów Zjednoczonych (okolice Los Angeles). W maju 1999 ukazał się ostatni singel promujący Wodospady – "Buntowniczka". Do dnia dzisiejszego sprzedało się 75,000 egzemplarzy, co dało artystce kolejną "Złotą Płytę". Edyta była również nominowana do nagrody Fryderyk' 1998 w wielu kategoriach.
29 listopada 1999 roku ukazała się płyta zatytułowana Dziś są moje urodziny – The Best of, będąca podsumowaniem twórczości artystki, którą promował premierowy utwór "XXI Wiek". Płyta, jak sama powiedziała Edyta była wydana z przymusu (powód – rozwiązanie kontraktu). Na początku 2000 roku ukazał się singel "Mistrz", który promował składankę. 1999 rok Edyta zakończyła rozstaniem ze swoją macierzystą wytwórnią fonograficzną – Universal Music Polska (dawniej PolyGram Polska / Izabelin Studio).
Początek roku 2000 to prestiżowy tytuł Osobowości Dziesięciolecia magazynu "Tylko Rock". W lutym 2000 roku współpracowała z Justyną Steczkowską. Edyta napisała jej część tekstów na jej płytę Dzień i noc. Udzieliła się także w duecie z Kazikiem w przeboju "Cztery pokoje", który promował jego płytę Melassa. Także w tym roku współpracowała z Anitą Lipnicką, której udostępniła ścieżkę dźwiękową, Anita dopisała tekst i tak powstała piosenka "Ostatni list". Efekt współpracy obydwu wokalistek został umieszczony na płycie Moje oczy są zielone (2000). W styczniu 2001 Edyta nagrała wraz z zespołem Agressiva 69 tytułową piosenkę do filmu Mariusza Trelińskiego "Egoiści".
W styczniu 2001 ukazała się z kolei "Opowieść" – piosenka, która znalazła się na kolejnej płycie z serii "Piątki na piątki w Radiu ZET". Piosenka stała się przebojem. Początek roku 2001 to również zmiany w składzie zespołu: perkusistę Krzysztofa Polińskiego zastąpił Przemek Momot (współpracujący m.in. z Kasią Nosowską, Robertem Gawlińskim, zespołami Kobiety czy Yugoton), a basistę Radka Zagajewskiego – Michał Grott. W październiku 2001 wyszła reedycja pierwszej płyty solowej Love z serii Universalu "Niepokonani". Edyta także została poproszona o napisanie części tekstów na płytę "Perła" (2002) Edyty Górniak, piosenka "Nie proszę o więcej" stała się drugim singlem tej płyty. Bartosiewicz również jest autorką tekstu do tytułowej piosenki – czwartego singla.
Na początku 2002 roku Edyta rozpoczęła współpracę z wytwórnią BMG Poland i od 4 marca zaczęła pracę nad nową płytą. 17 czerwca tego samego roku odbyła się premiera singla "Niewinność", który miał promować nową płytę. 29 czerwca odbyła się premiera teledysku do piosenki "Niewinność". Premiera nowej płyty miała mieć miejsce w sierpniu 2002 r., ale nie wiadomo z jakich powodów data premiery była wielokrotnie przekładana, mimo że materiał był już gotowy. Po upływie czasu Edyta i BMG Poland zaniechali współpracy, a do dziś nowa płyta nie ujrzała światła dziennego.
W roku 2004, dość nieoczekiwanie, Edyta wystąpiła w duecie, na płycie Krzysztofa Krawczyka w piosence "Trudno tak... (razem być nam ze sobą)... ". Pieśń ta stała się drugim singlem płyty "To, co w życiu ważne". Odniosła ona ogromny sukces, będąc największym przebojem roku 2004. W sierpniu Edyta wystąpiła z Krzysztofem Krawczykiem na festiwalu w Sopocie. Edyta wystąpiła także na Koncercie Sylwestrowym TVP, żegnającym rok 2004. Rok ten, był dla Edyty wielkim medialnym powrotem. Przez długi czas nie znikała z rozkładówek gazet i kolorowych czasopism.
Po półrocznej przerwie Edyta powróciła. Dokładnie 5 czerwca 2005 r. wystąpiła na Rynku w Krakowie na Festiwalu Piosenki Zaczarowanej. Edyta wystąpiła wśród takich gwiazd, jak: Anna Maria Jopek, Sylwia Wiśniewska, Urszula, Andrzej Piaseczny, Grzegorz Turnau, Michał Wiśniewski, Paweł Kukiz. Swoimi dwoma hitami: "Jenny" i "Ostatni" oczarowała krakowską publiczność.
We wrześniu 2005 r. wzięła udział w specjalnym koncercie z okazji 10-lecia zespołu Myslovitz, gdzie w duecie z Arturem Rojkiem zaśpiewała piosenkę p.t. "Chciałbym umrzeć z miłości".
Edyta zmobilizowana wielkim sukcesem duetu z K. Krawczykiem powróciła do pracy nad swoją nową płytą. Powróciła do współpracy z wytwórnią Sony&BMG (wcześniej: BMG Poland). Premierę od dawna oczekiwanego krążka zaplanowano na wiosnę 2006 roku. Niestety, gdy płyta miała ujrzeć światło dzienne, wydarzyła się tragedia. 9 marca zmarł menedżer, organizator koncertów i największy przyjaciel Edyty – Jacek Nowakowski (miał zaledwie 34 lata). Edyta pogrążona w żałobie odwołała premierę płyty.
2 września 2006 roku artystka wzięła udział w koncercie Tomasza Stańko, zatytułowanym "Tomasz Stańko i Goście". Oto fragment sprawozdania z koncertu:
| „ | Koncert odbył się na Placu Teatralnym w Warszawie. (...) Artysta zaprosił bliskich mu duchowo muzyków. Z niektórymi współpracował już wcześniej, ale kilku było dla publiczności wielkim zaskoczeniem. Co najważniejsze, projekt ten nie miał precedensu. (...) Nie byłoby jednak koncertu "Tomasz Stańko i Goście" bez gości specjalnych: Doroty Miśkiewicz, Marka Napiórkowskiego, Joakima Mildera, Leszeka Możdżera i Edyty Bartosiewicz. (...) Z myślą o urozmaiceniu koncertu o wokal niekoniecznie jazzowy, Stańko wpadł na pomysł zaproszenia Edyty Bartosiewicz – wokalistki wysoko przez niego cenionej, która oprócz świetnego i oryginalnego głosu, jest również znakomitą kompozytorką... | ” |
| — cgm.pl | ||
Było to, jak do tej pory, ostatnie publiczne wystąpienie Edyty Bartosiewicz.
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Holloee Poloy
[edytuj] Albumy solowe
- 1992 – Love (67 tys. – złota płyta)
- 1994 – Sen (300 tys. – 3-krotna platynowa płyta)
- 1995 – Szok'n'show (280 tys. 2-krotna platynowa płyta)
- 1997 – Dziecko (210 tys. – 2-krotna platynowa płyta)
- 1998 – Wodospady (75 tys. – złota płyta)
- 1999 – Dziś są moje urodziny – The Best of (50 – tys.)
- 2001 – Love (Niepokonani) – reedycja
[edytuj] Wydawnictwa przekrojowe i okolicznościowe
- Tribute to Eric Clapton
- Wonderful Tonight – śpiew, produkcja
- 2004 – BOX 5CD: Sen / Szok'n'Show / Dziecko / Wodospady / Dziś są moje urodziny
[edytuj] Single
- z płyty "Love": If, Have to carry on, Good bye to the roman candles, Blues for you
- z płyty "Sen": Sen, Koziorożec, Urodziny, Tatuaż, Żart w zoo, Zabij swój strach
- z płyty "Szok'n'show": Szał, Zegar, Ostatni, Na nic gniew
- z płyty "Dziecko": Jenny, Skłamałam, Nie znamy się, Boogie, Dziecko
- z płyty "Wodospady": Miłość jak ogień, Wodospady łez, Siedem mórz siedem lądów, Buntowniczka
- z płyty "Dziś są moje urodziny": XXI wiek, Mistrz
[edytuj] Single promujące inne wydawnictwa
- "Jedwab" z Różami Europy z 1992 z płyty "Poganie, kochaj i obrażaj",
- "Moja i twoja nadzieja" z Hey z 1993 z płyty "Fire",
- "Good bye to the roman candles" (London remix) z płyty Marka Niedźwiedzkiego z 1993,
- "Szepty" z Firebirds z płyty "Kolory" z 1996,
- "Ostatni" (transwersja) i "Pomyśl o mnie" z 1996; piosenki, które nie znalazły się na płycie Szok'n'Show,
- "Cztery pokoje" z Kazikiem Staszewskim z płyty "Melassa" z 2000,
- "Opowieść" piosenka promująca składankę "Piątki na piątki w Radiu ZET" z 2001 oraz promująca w 2004 film Nigdy w życiu
- "Egoiści" nagrana z Agressivą 69 promująca film o tym samym tytule,
- "Niewinność" piosenka która zapowiadała nie wydaną płytę z 2002,
- "Trudno tak... (razem być nam ze sobą) piosenka promująca płytę Krzysztofa Krawczyka "To, co w życiu ważne".
[edytuj] Wybrane nagrody i wyróżnienia
- Nagroda im. M. Święcickiego – 1990
- Bursztynowy słowik – festiwal Sopot 1992
- Fryderyk 1994 – Album Roku w kategorii ROCK/POP
- Fryderyk 1994 – Wokalistka Roku
- Fryderyk 1995 – Album Roku (także osiem innych nominacji)
- Fryderyk 1997 – Album Rock (także pięć innych nominacji)
- Fryderyk 2004 – Piosenka roku ("Trudno tak... " wykonana w duecie z Krzysztofem Krawczykiem)
w sumie 5 Fryderyków i 22 nominacje
- Paszport Polityki 1995
- Osobowość Dziesięciolecia – Tylko Rock 2000
- Nagroda od Machiny "Na zachętę" 2006
