Emeric Ienei

Z Wikipedii

Kariera piłkarska
Emeric Ienei
Data i miejsce urodzenia	22 marca 1937 Arad, Rumunia
Pozycja	defensywny pomocnik
Wzrost	176
Waga	72
Lata	Klub	M (G)
1950-1955 1957-1958 1958-1959 1959-1960 1960-1961 1961-1962 1962-1963 1963-1964 1964-1965 1965-1966 1966-1967 1967-1968 1968-1969 1969-1971	Flamura Roşie Arad Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Steaua Bukareszt Kayserispor	- (-) 23 (0) 20 (2) 19 (0) 17 (0) 26 (2) 27 (1) 24 (2) 23 (0) 24 (0) 26 (0) 15 (0) 15 (0) - (-)
Reprezentacja narodowa
Lata	Reprezentacja
1959-1964	Rumunia	12 (0)

Emeric Ienei (ur. 22 marca 1937 roku w Aradzie), rumuński piłkarz i trener piłkarski węgierskiego pochodzenia. Jest wychowankiem klubu "7 Noiembrie" Arad. Po zakończeniu II wojny światowej grał w Flamura Roşie Arad i Progresulu Bukareszt. W 1957 roku trafił do Steauy Bukareszt, w której występował przez kolejnych dwanaście lat. W tym czasie zdobył z drużyną ze stolicy Rumunii trzy tytuły mistrzowskie oraz cztery razy wygrywał w rozgrywkach o Puchar kraju. Piłkarską karierę zakończył w 1971 roku w tureckim Kayserisporze. W barwach reprezentacji Rumunii rozegrał 12 meczów, m.in. w 1959 roku wystąpił w towarzyskim spotkaniu z Polską.

Po powrocie z Turcji rozpoczął pracę szkoleniową w Steaule Bukareszt, najpierw jako asystent, a później jako pierwszy trener. W 1986 roku w czasie trzeciej przygody z tym klubem doprowadził go do pierwszego w historii zwycięstwa w Pucharze Europejskich Mistrzów Krajowych. Łącznie jako trener spędził w Steaule jedenaście lat i oprócz PEMK zdobył pięć tytułów mistrza kraju. Dwukrotnie - od 1986 do 1990 i w 2000 roku - był selekcjonerem reprezentacji Rumunii. W czasie pierwszej kadencji po dwudziestoletniej przerwie awansował z nią do finałów mistrzostw świata, a na samym Mundialu dotarł do drugiej rundy. Wynik ten powtórzył dziesięć lat później na Euro 2000. W latach 1997-1998 pełnił obowiązki ministra sportu. Jest wychowawcą wielu szkoleniowców rumuńskich, w większości swoich dawnych podopiecznych ze Steauy, np. Anghela Iordănescu, Victora Piţurki i Ladislau Bölöniego.

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

mistrzostwo Rumunii 1960, 1961 i 1968, Puchar Rumunii 1962, 1966, 1967 i 1969 ze Steauą

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Po powrocie z Turcji dołączył do sztabu szkoleniowego Steauy Bukareszt. W 1974 roku został pierwszym trenerem; w pierwszym sezonie prowadzony przez niego zespół zajął piąte miejsce w Divizii A, ale już rok później zdobył pierwsze od ośmiu lat mistrzostwo kraju. W 1978 roku powtórzył ten wynik, ale mimo to Ienei po zakończeniu rozgrywek musiał ustąpić miejsca Gheorghe Constantinowi.

Przez rok był opiekunem piłkarzy FC Bihor of Oradea, lecz nie utrzymał tego klubu w ekstraklasie.

Po krótkiej przygodzie z CS Târgovişte, w 1982 roku ponownie otrzymał propozycję pracy w Steaule. W ciągu dwu lat nie potrafił odzyskać tytułu mistrza kraju i w 1984 roku został zdymisjonowany. Jednak kilka miesięcy później jeszcze w tym samym roku powrócił na to samo stanowisko.

Najpierw - w 1985 roku - wygrał rozgrywki ligowe, a rok później zdobył Puchar Mistrzów. Drużyna, w której składzie grali sami Rumuni, m.in. Helmuth Duckadam, Adrian Bumbescu, Victor Piţurcă, Ladislau Bölöni i Marius Lăcătuş, po drodze pokonała mistrza Danii, Węgier, Finlandii, Belgii, a w finale prowadzoną przez Terry'ego Venablesa FC Barcelonę. Wielu wychowanków Ienei zostało później znanymi trenerami. Niektórzy z nich, jak Anghel Iordănescu, Piţurcă, Bölöni, pracowali z reprezentacją Rumunii.

Ienei również pełnił obowiązki selekcjonera kadry narodowej, pierwszy raz zaraz po zwycięstwie w Pucharze Europejskich Mistrzów Krajowych ze Steauą. Zastąpił Mircęę Lucescu i mimo iż przegrał eliminacje do Euro 1988 (w grupie kwalifikacyjnej o jeden punkt Rumunów wyprzedziła Hiszpania), to utrzymał się na stanowisku i niedługo potem wywalczył pierwszy od dwudziestu lat awans do mistrzostw świata. Na Mundialu w pierwszej fazie jego podopieczni ograli wicemistrzów Europy reprezentację ZSRR, zremisowali z obrońcami tytułu Argentyńczykami i chociaż ulegli Kamerunowi, to i tak wyszli z grupy. W 1/8 finału przegrali po rzutach karnych z Irlandią.

Po turnieju Ienei powrócił do Steauy, ale już kilka miesięcy później przyjął ofertę Węgierskiego Związku Piłki Nożnej i został selekcjonerem tamtejszej drużyny narodowej. Po kilku porażkach otrzymał wymówienie. Równie krótko pracował w Videotonie Parmalat Szekesfehervar.

W 1993 roku po raz piąty zasiadł na ławce trenerskiej Steauy Bukareszt i jeszcze w tym samym sezonie zdobył - piąte w swojej karierze - mistrzostwo kraju. Później trenował piłkarzy greckiego Panioniosu Ateny, Universitatei Craiova i ponownie Steauy. W latach 1997-1998 był ministrem sportu w rządzie Victora Ciorbei.

Pod koniec 1999 roku z funkcji selekcjonera kadry musiał po konflikcie z Gheorghe Hagim zrezygnować dawny podopieczny Ienei Victor Piţurcă. Na pół roku przed Euro 2000 Ienei został po raz drugi trenerem reprezentacji. Na turnieju zespół - po nieoczekiwanym zwycięstwie 3:2 z Anglią w ostatnim meczu grupowym - awansował do drugiej rundy, gdzie przegrał z późniejszymi wicemistrzami Europy Włochami. Zdaniem wielu obserwatorów właśnie w 2000 roku skończył się trwający piętnaście lat - od zwycięstwa Steauy w finale PEMK - okres rumuńskiego odrodzenia piłkarskiego, a Emeric Ienei był szkoleniowcem zarówno zespołu, które je rozpoczął, jak i reprezentacji, która jak dotychczas wystąpiła na międzynarodowej imprezie po raz ostatni. Po mistrzostwach, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, podał się do dymisji oraz ogłosił zakończenie kariery szkoleniowej.

Po 2000 roku był prezesem klubu FC Bihor Oradea oraz pracował w Rumuńskim Związku Piłki Nożnej jako dyrektor techniczny reprezentacji. Obecnie jest cenionym komentatorem.